‘ Love a person the way they need to be loved, not the way you want to love. It’s not about you. Love is selfless, not selfish ’
เราเป็นคนหนึ่งที่เชื่อในข้อความข้างต้นมาตลอด เราเลยพยายามทำทุกอย่างให้แฟนรู้สึกถูกรักในแบบที่เขาต้องการ...
เราเริ่มคบกับแฟนมาได้ 2 เดือนครึ่งค่ะ ความสัมพันธ์ครั้งนี้เริ่มต้นด้วยความที่ฝ่ายเขารู้สึกผูกพันกับเราเหมือนคนรู้จักกันมานานตั้งแต่ไปเดทกันครั้งแรก ส่วนเราก็รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเป็นพิเศษกับเขาตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเหมือนกัน ความสัมพันธ์ของเราส่วนใหญ่เป็นการโทรคุยแล้วก็แชทกัน เพราะว่าเจอกันไม่นานเขาก็ต้องไปทำงานต่างประเทศค่ะ ตั้งแต่เริ่มความสัมพันธ์กับแฟนใหม่ๆ เราพยายามทำความรู้จักเขา ตั้งคำถามเกี่ยวกับความคิดเห็นของเขาต่อสิ่งต่างๆ เพื่อให้เขารู้สึกว่าเราใส่ใจความคิดและตัวตนของเขา เราถามเรื่องงานอดิเรกของเขาเพื่อให้เขาได้พูดในสิ่งที่ตัวเองชอบ แล้วก็ตั้งใจใส่ใจฟังทุกอย่างเวลาเขาพูด เราคอยทำคอยพูดทุกอย่างให้เขารู้สึกมั่นใจในตัวเองแล้วก็มีกำลังใจในการทำงาน ทำทุกอย่างเท่าที่เราจะทำได้ให้เขาแฮปปี้เวลาคุยกับเรา
ผลคือแฟนเราติดเรามาก โทรมาหาเรา ทักมาหาเราทุกวัน บอกรักบอกคิดถึงเราทุกครั้ง เราคิดว่ามันเป็นเพราะวิธีที่เราปฎิบัติต่อเขาคงทำให้เขาชอบตัวเองเวลาอยู่กับเรา ซึ่งเราก็มีความสุขมากที่เห็นเขาแฮปปี้กับสิ่งที่เราตั้งใจพยายามทำให้ ส่วนเราเอง ยิ่งได้รู้จักตัวตนของเขาผ่านการพูดคุย การที่เขาเล่าเรื่องชีวิตของเขาในมุมละเอียดอ่อนให้เราฟัง ก็ยิ่งรู้สึกรักเขา ผูกพัน แล้วก็อยากทะนุถนอมเขามากขึ้นทุกวัน
แต่ปัญหาคือ... ตั้งแต่คบกันมา เขาไม่เคยทำแบบเดียวกับที่เราทำเลย เราเป็นคนพูดน้อย ปกติใน 70-90% ของบทสนทนาจะเป็นฝ่ายเขาที่พูดเรื่องของเขา แล้วเราตั้งคำถามขยี้เรื่องนั้นๆต่อ แต่เราก็อยากจะให้เขาถามเรื่องของเราบ้าง แล้วเราก็เคยพูดคุยสื่อสารความต้องการกับเขาเรื่องนี้แล้ว แต่เขาบอกว่าเขาไม่ใช่สไตล์คนชอบตั้งคำถาม เรื่องนี้ทำให้เรารู้สึกเจ็บอยู่ลึกๆในใจมาก เพราะธรรมชาติของมนุษย์ เวลาเราชอบใคร เราก็มักจะสนใจอยากรู้เรื่องของคนคนนั้นเป็นพิเศษ แต่เขาไม่เคยถามอะไรเราเลย และแทบทุกครั้งในไม่กี่ครั้งที่เราเป็นฝ่ายเล่าเรื่องของเราให้เขาฟัง เขาก็ไม่ตั้งใจฟัง ชอบไถฟีดเฟสบุ๊กเล่นไปด้วยระหว่างที่เราพูด แถมยังเอาเรื่องที่เห็นในฟีดมาพูดแทรกระหว่างที่เรากำลังพูดอยู่ มันทำให้เราเสียความรู้สึก แล้วก็แคลงใจในคำว่ารักที่เขามีให้กับเรา เรารู้สึกว่าคำว่ารักของเขา มันคือการที่เขามีความรู้สึกดีเวลาอยู่กับเรา (ซึ่งก็เป็นเพราะเราตั้งใจคอยหมั่นสร้างความรู้สึกดีๆพวกนั้นให้กับเขา) แต่คำว่ารักของเขามันไม่ได้หมายถึงการพร้อมที่จะพยายามสร้างความรู้สึกดีๆให้กับเราในแบบที่เราบอกเขาว่าเราอยากได้เลย
จนตอนนี้ผ่านมาสองเดือนครึ่ง ปัญหานี้มันสะสมมาเรื่อยๆ จนความรู้สึกของเรามันแห้งผากไปหมด เราไม่เหลือความชุ่มชื่นใจอะไรเลยเวลาคุยกับเขา แล้วมันก็พานทำให้เราไม่เหลือกำลังใจจะทำอะไรๆให้เขาเหมือนเดิมแล้ว เพราะมันเหมือนเราเป็นต้องเป็นฝ่ายรดน้ำหัวใจของเขาอยู่ฝ่ายเดียวโดยไม่ได้รับการดูแลกลับคืนด้วยความเท่าเทียม รวมถึงพลังงานที่เราเคยใช้ไปในการดูแลหัวจิตหัวใจตัวเองให้ได้รับความสดชื่นตอนเป็นโสด เราก็เอามาใช้ดูแลใส่ใจเรื่องของเขาจนไม่เหลือไว้สำหรับฮีลตัวเอง ตอนนี้เวลาเขาโทรมาหา แค่เรานึกถึงสิ่งที่เราจะต้องเจอ เราก็เบื่อจนไม่อยากรับสาย เราไม่อยากเสียความรู้สึกที่เขาไม่เคยสนใจใส่ใจในเรื่องที่เราพูด ที่เขาคอยจะเอาเรื่องอื่นมาพูดแทรกเวลาเราพูด มันทำให้เราไม่อยากเริ่มต้นพูดอะไรทั้งสิ้น แต่อีกใจเราก็ยังรักเขามาก กลัวเขาจะเสียใจที่เราไม่อยากรับสาย
ที่เรายังอยากอยู่ในความสัมพันธ์นี้ก็เพราะเรายังผูกพันแล้วก็ยังรักเขาอยู่ เราไม่ได้ต้องการมีแฟนใหม่ เพราะปกติเราชอบอยู่เป็นโสดมาก แต่กับคนนี้มันมีความอบอุ่นปลอดภัยในแบบที่ไม่รู้จะอธิบายยังไง แล้วเราก็ยังอยากรักษาความรักที่เราเคยมีต่อกันเอาไว้ แต่พอเจอเรื่องที่เขาไม่ฟังเราพูดเข้าไปบ่อยๆซ้ำๆ ความรู้สึกมันก็เริ่มจืดจาง เราไม่อยากเป็นคนที่ต้องคอยประคองความรู้สึกทั้งของเขาทั้งของตัวเองอยู่ฝ่ายเดียว เราอยากให้เขาพยายามทำให้เรารู้สึกชุ่มชื่นใจบ้าง เติมอีโก้ให้เราด้วยการสนใจฟังเรื่องของเราบ้าง แต่ตอนนี้มันท้อค่ะ เขาเคยบอกเราว่าเขาพยายามทำอะไรๆให้เราแล้ว เวลาที่เขาเหลือจากงาน เขาก็เอามาโทรหาเรา มาคุยกับเราหมด งานเขาก็ยุ่งมาก เราเองก็รู้ แต่คือเราไม่ได้ต้องการการโทรคุยที่เขาไถฟีดไปด้วยแล้วก็พูดแต่เรื่องของตัวเองไง เราต้องการให้เขาอยู่กับเรา 100% ไม่ใช่แค่ต่อสายติดแล้วก็ทำอะไรอย่างอื่นของเขาไปแล้วมีเราไว้เป็นเสียงแบ๊กกราวนด์ เราอยากได้คุณภาพ ไม่ได้อยากได้ปริมาณ ถ้าให้เลือกระหว่างการที่เขาโทรหาเราทุกครั้งที่มีเวลาว่างแล้วทำแบบนี้ กับการที่เขาโทรมาแค่อาทิตย์ละครั้งแต่เต็มไปด้วยความใส่ใจตั้งใจคุยกับเรา ให้เราพูดสิ่งที่เราอยากจะพูดให้จบโดยไม่ต้องกังวลว่าจะพูดไม่ทันเรื่องน่าสนใจต่อไปที่เขาจะเจอบนหน้าฟีดเฟสบุ๊กจนต้องรีบๆๆพูดราวกับขอทานแอร์ไทม์ เรายังจะโอเคกว่าอีก แต่เขาก็บอกว่าเขาอยากโทรมาถี่ๆ มากกว่าเพราะเขาคิดถึง อยากได้ยินเสียงเราทุกวัน
ความต้องการของเรามันไม่ตรงกันเลย ขอคำปรึกษาด้วยค่ะ
เราควรจะรักษาความรู้สึกที่เรามีต่อเขาไว้ด้วยวิธีไหน ยังไงดี? หรือว่ามันไม่มีหวังแล้วคะ?
ขอความกรุณาเพื่อนๆ นะคะ หากมีข้อตำหนิใดๆ ไม่ว่าจะเป็นการตำหนิทางเราหรือทางฝั่งแฟนเรา ขอความกรุณาใช้ภาษาสุภาพนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
ขอคำปรึกษาค่ะ แฟนไม่เข้าใจวิธีการรักษาความรู้สึกของเรา
เราเป็นคนหนึ่งที่เชื่อในข้อความข้างต้นมาตลอด เราเลยพยายามทำทุกอย่างให้แฟนรู้สึกถูกรักในแบบที่เขาต้องการ...
เราเริ่มคบกับแฟนมาได้ 2 เดือนครึ่งค่ะ ความสัมพันธ์ครั้งนี้เริ่มต้นด้วยความที่ฝ่ายเขารู้สึกผูกพันกับเราเหมือนคนรู้จักกันมานานตั้งแต่ไปเดทกันครั้งแรก ส่วนเราก็รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเป็นพิเศษกับเขาตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเหมือนกัน ความสัมพันธ์ของเราส่วนใหญ่เป็นการโทรคุยแล้วก็แชทกัน เพราะว่าเจอกันไม่นานเขาก็ต้องไปทำงานต่างประเทศค่ะ ตั้งแต่เริ่มความสัมพันธ์กับแฟนใหม่ๆ เราพยายามทำความรู้จักเขา ตั้งคำถามเกี่ยวกับความคิดเห็นของเขาต่อสิ่งต่างๆ เพื่อให้เขารู้สึกว่าเราใส่ใจความคิดและตัวตนของเขา เราถามเรื่องงานอดิเรกของเขาเพื่อให้เขาได้พูดในสิ่งที่ตัวเองชอบ แล้วก็ตั้งใจใส่ใจฟังทุกอย่างเวลาเขาพูด เราคอยทำคอยพูดทุกอย่างให้เขารู้สึกมั่นใจในตัวเองแล้วก็มีกำลังใจในการทำงาน ทำทุกอย่างเท่าที่เราจะทำได้ให้เขาแฮปปี้เวลาคุยกับเรา
ผลคือแฟนเราติดเรามาก โทรมาหาเรา ทักมาหาเราทุกวัน บอกรักบอกคิดถึงเราทุกครั้ง เราคิดว่ามันเป็นเพราะวิธีที่เราปฎิบัติต่อเขาคงทำให้เขาชอบตัวเองเวลาอยู่กับเรา ซึ่งเราก็มีความสุขมากที่เห็นเขาแฮปปี้กับสิ่งที่เราตั้งใจพยายามทำให้ ส่วนเราเอง ยิ่งได้รู้จักตัวตนของเขาผ่านการพูดคุย การที่เขาเล่าเรื่องชีวิตของเขาในมุมละเอียดอ่อนให้เราฟัง ก็ยิ่งรู้สึกรักเขา ผูกพัน แล้วก็อยากทะนุถนอมเขามากขึ้นทุกวัน
แต่ปัญหาคือ... ตั้งแต่คบกันมา เขาไม่เคยทำแบบเดียวกับที่เราทำเลย เราเป็นคนพูดน้อย ปกติใน 70-90% ของบทสนทนาจะเป็นฝ่ายเขาที่พูดเรื่องของเขา แล้วเราตั้งคำถามขยี้เรื่องนั้นๆต่อ แต่เราก็อยากจะให้เขาถามเรื่องของเราบ้าง แล้วเราก็เคยพูดคุยสื่อสารความต้องการกับเขาเรื่องนี้แล้ว แต่เขาบอกว่าเขาไม่ใช่สไตล์คนชอบตั้งคำถาม เรื่องนี้ทำให้เรารู้สึกเจ็บอยู่ลึกๆในใจมาก เพราะธรรมชาติของมนุษย์ เวลาเราชอบใคร เราก็มักจะสนใจอยากรู้เรื่องของคนคนนั้นเป็นพิเศษ แต่เขาไม่เคยถามอะไรเราเลย และแทบทุกครั้งในไม่กี่ครั้งที่เราเป็นฝ่ายเล่าเรื่องของเราให้เขาฟัง เขาก็ไม่ตั้งใจฟัง ชอบไถฟีดเฟสบุ๊กเล่นไปด้วยระหว่างที่เราพูด แถมยังเอาเรื่องที่เห็นในฟีดมาพูดแทรกระหว่างที่เรากำลังพูดอยู่ มันทำให้เราเสียความรู้สึก แล้วก็แคลงใจในคำว่ารักที่เขามีให้กับเรา เรารู้สึกว่าคำว่ารักของเขา มันคือการที่เขามีความรู้สึกดีเวลาอยู่กับเรา (ซึ่งก็เป็นเพราะเราตั้งใจคอยหมั่นสร้างความรู้สึกดีๆพวกนั้นให้กับเขา) แต่คำว่ารักของเขามันไม่ได้หมายถึงการพร้อมที่จะพยายามสร้างความรู้สึกดีๆให้กับเราในแบบที่เราบอกเขาว่าเราอยากได้เลย
จนตอนนี้ผ่านมาสองเดือนครึ่ง ปัญหานี้มันสะสมมาเรื่อยๆ จนความรู้สึกของเรามันแห้งผากไปหมด เราไม่เหลือความชุ่มชื่นใจอะไรเลยเวลาคุยกับเขา แล้วมันก็พานทำให้เราไม่เหลือกำลังใจจะทำอะไรๆให้เขาเหมือนเดิมแล้ว เพราะมันเหมือนเราเป็นต้องเป็นฝ่ายรดน้ำหัวใจของเขาอยู่ฝ่ายเดียวโดยไม่ได้รับการดูแลกลับคืนด้วยความเท่าเทียม รวมถึงพลังงานที่เราเคยใช้ไปในการดูแลหัวจิตหัวใจตัวเองให้ได้รับความสดชื่นตอนเป็นโสด เราก็เอามาใช้ดูแลใส่ใจเรื่องของเขาจนไม่เหลือไว้สำหรับฮีลตัวเอง ตอนนี้เวลาเขาโทรมาหา แค่เรานึกถึงสิ่งที่เราจะต้องเจอ เราก็เบื่อจนไม่อยากรับสาย เราไม่อยากเสียความรู้สึกที่เขาไม่เคยสนใจใส่ใจในเรื่องที่เราพูด ที่เขาคอยจะเอาเรื่องอื่นมาพูดแทรกเวลาเราพูด มันทำให้เราไม่อยากเริ่มต้นพูดอะไรทั้งสิ้น แต่อีกใจเราก็ยังรักเขามาก กลัวเขาจะเสียใจที่เราไม่อยากรับสาย
ที่เรายังอยากอยู่ในความสัมพันธ์นี้ก็เพราะเรายังผูกพันแล้วก็ยังรักเขาอยู่ เราไม่ได้ต้องการมีแฟนใหม่ เพราะปกติเราชอบอยู่เป็นโสดมาก แต่กับคนนี้มันมีความอบอุ่นปลอดภัยในแบบที่ไม่รู้จะอธิบายยังไง แล้วเราก็ยังอยากรักษาความรักที่เราเคยมีต่อกันเอาไว้ แต่พอเจอเรื่องที่เขาไม่ฟังเราพูดเข้าไปบ่อยๆซ้ำๆ ความรู้สึกมันก็เริ่มจืดจาง เราไม่อยากเป็นคนที่ต้องคอยประคองความรู้สึกทั้งของเขาทั้งของตัวเองอยู่ฝ่ายเดียว เราอยากให้เขาพยายามทำให้เรารู้สึกชุ่มชื่นใจบ้าง เติมอีโก้ให้เราด้วยการสนใจฟังเรื่องของเราบ้าง แต่ตอนนี้มันท้อค่ะ เขาเคยบอกเราว่าเขาพยายามทำอะไรๆให้เราแล้ว เวลาที่เขาเหลือจากงาน เขาก็เอามาโทรหาเรา มาคุยกับเราหมด งานเขาก็ยุ่งมาก เราเองก็รู้ แต่คือเราไม่ได้ต้องการการโทรคุยที่เขาไถฟีดไปด้วยแล้วก็พูดแต่เรื่องของตัวเองไง เราต้องการให้เขาอยู่กับเรา 100% ไม่ใช่แค่ต่อสายติดแล้วก็ทำอะไรอย่างอื่นของเขาไปแล้วมีเราไว้เป็นเสียงแบ๊กกราวนด์ เราอยากได้คุณภาพ ไม่ได้อยากได้ปริมาณ ถ้าให้เลือกระหว่างการที่เขาโทรหาเราทุกครั้งที่มีเวลาว่างแล้วทำแบบนี้ กับการที่เขาโทรมาแค่อาทิตย์ละครั้งแต่เต็มไปด้วยความใส่ใจตั้งใจคุยกับเรา ให้เราพูดสิ่งที่เราอยากจะพูดให้จบโดยไม่ต้องกังวลว่าจะพูดไม่ทันเรื่องน่าสนใจต่อไปที่เขาจะเจอบนหน้าฟีดเฟสบุ๊กจนต้องรีบๆๆพูดราวกับขอทานแอร์ไทม์ เรายังจะโอเคกว่าอีก แต่เขาก็บอกว่าเขาอยากโทรมาถี่ๆ มากกว่าเพราะเขาคิดถึง อยากได้ยินเสียงเราทุกวัน
ความต้องการของเรามันไม่ตรงกันเลย ขอคำปรึกษาด้วยค่ะ
เราควรจะรักษาความรู้สึกที่เรามีต่อเขาไว้ด้วยวิธีไหน ยังไงดี? หรือว่ามันไม่มีหวังแล้วคะ?
ขอความกรุณาเพื่อนๆ นะคะ หากมีข้อตำหนิใดๆ ไม่ว่าจะเป็นการตำหนิทางเราหรือทางฝั่งแฟนเรา ขอความกรุณาใช้ภาษาสุภาพนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ