สวัสดีค่ะ แนะนำตัวก่อนนะคะ เราเป็นผู้หญิงนะคะแฟนเราเป็นผู้ชาย ซึ่งเราอายุมากกว่าแฟน1ปีค่ะ พูดง่ายๆว่ากินเด็ก555
คือเราคบกันมาปีกว่าๆแล้วค่ะ ซึ่งเราเป็นคนที่ติดแฟนมากกก เพราะปกติเราเรียนที่เดียวกันเราก็จะเจอหน้ากันทุกวัน อยู่ด้วยกันตลอด
แต่ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอม แล้วเราก็ต้องย้ายไปเรียนม.ปลาย ที่อื่น แต่ด้วยความที่เราติดแฟนมากกกกกก แค่แฟนเราไปเข้าค่าย2วัน1คืน เรายังนอนร้องให้เลยค่ะ พอเราต้องห่างกันแบบนี้ แค่หาเวชามานัดเจอกันเค้าก็มาไม่ได้อีก ทำให้เราเกิดการระแวงว่า ถ้าเราย้ายไปเรียนที่นู่นจริงๆ เราจะรักษาความสัมพันธ์แบบนี้ได้รึป่าว แค่ปิดเทอมเราไม่ค่อยได้เจอกัน เราก็รู้สึกแย่ขนาดนี้แล้ว พอเราระแวงเราก็รู้สึกกลัว จนเราขอเลิกกีบแฟนสองครั้งเพราะเหตุผลที่ว่าสุดท้ายถ้าเราย้ายรร.เราคงจะต้องเลิกกันอยู่ดี แต่เราก็ทำไม่ได้ค่ะ ก็ต้องกละบมาคุยกันอยู่ดี เหมือนพวกเราผูกพันกันมากพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายก็รับรู้ว่าเราคบกัน แถมแม่เราก็ชอบนางด้วย ทำให้เราคาดหวัง ว่าชีวิตคู่ของเราคงจะแฮปปี้ตบอดเพราะนางก็ไม่มีเรื่องสาวเล็กสาวน้อยมาให้เรากวนใจเลยค่ะ แล้วเราก็เป็นแฟนคนแรกของเค้าด้วย ก็คงจะมีแค่ บางนิสัยที่เค้าเป็นเด็ก เด็กกว่าเรา อาจจะทำให้เราเหนื่อย อาจจะทำให้เรารู้สึกว่า หรือจริงๆเราต้องการคนที่ดูแลเราได้กันนะ คนที่เป็นผู้นำเราได้ ไม่ใช่เป็นเด็กที่เราต้องมาคอยเลือกนู่นนี่ สั่งสอนตลอด นั่นแหละค่ะ ที่ผ่านมาเราเป็นห่วงนางทีกินท่องเราคอยสอนนางตลอด เพราะเราอยากให้นางโตไปพร้อมๆกับเรา อยากให้นางโตมาเป็นคนดีไม่เกเร บางทีเราอาจจะทำจนเหมือนเราไม่ใช่แฟนเค้า เราเป็นห่วงเกินคำว่าแฟน เราแทบจะทำตัวเหมือนแม่เค้า เพราะเราห่วงเค้าแหละค่ะ ถ้าเราเลิกไปเราก็กลัวว่านางจะเป็นยังไง จะมีคนคอยชี้ทางที่ถูกที่ผิดให้มั้ย จะตั้งใจเรียนมั้ย เราไม่รู้ว่านี่คือความรักรึป่าว หรือแค่ความผูกพัน แต่ในใจลึกๆของเรา เราก็เหมือนผู้หญิงทั่วๆไปแหละค่ะ ที่อยากจะมีแฟนเป็นคนที่ดูแลเราได้ อยากมีโมเม้นที่เราเป็นเด็กน้อยแล้วเค้าคอยปกป้องคอยตัดสินใจให้เรา แล้วยิ่งความคิดนี้ในหัวเรากับการที่เราต้องห่างกันทำให้เราคิดมาก จนไม่รู้จะอฝเอายังไงต่อกับความสัมพันธ์นี้แล้วค่ะ จะเลิกตอนนี้แล้วเริ่มต้นใหม่กับชีวิตม.ปลาย หรือ ถ้าเราไม่เลิกกันตอนนี้ในวันข้างหน้าเราจะยังรักษาความสัมพันธ์นี้ได้เหมือนเดิมมั้คะ
มีแฟนเรียนที่เดียวกัน แต่เราต้องห่างกันเพราะเราต้องไปเรียนต่อที่อื่น 🥲
คือเราคบกันมาปีกว่าๆแล้วค่ะ ซึ่งเราเป็นคนที่ติดแฟนมากกก เพราะปกติเราเรียนที่เดียวกันเราก็จะเจอหน้ากันทุกวัน อยู่ด้วยกันตลอด
แต่ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอม แล้วเราก็ต้องย้ายไปเรียนม.ปลาย ที่อื่น แต่ด้วยความที่เราติดแฟนมากกกกกก แค่แฟนเราไปเข้าค่าย2วัน1คืน เรายังนอนร้องให้เลยค่ะ พอเราต้องห่างกันแบบนี้ แค่หาเวชามานัดเจอกันเค้าก็มาไม่ได้อีก ทำให้เราเกิดการระแวงว่า ถ้าเราย้ายไปเรียนที่นู่นจริงๆ เราจะรักษาความสัมพันธ์แบบนี้ได้รึป่าว แค่ปิดเทอมเราไม่ค่อยได้เจอกัน เราก็รู้สึกแย่ขนาดนี้แล้ว พอเราระแวงเราก็รู้สึกกลัว จนเราขอเลิกกีบแฟนสองครั้งเพราะเหตุผลที่ว่าสุดท้ายถ้าเราย้ายรร.เราคงจะต้องเลิกกันอยู่ดี แต่เราก็ทำไม่ได้ค่ะ ก็ต้องกละบมาคุยกันอยู่ดี เหมือนพวกเราผูกพันกันมากพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายก็รับรู้ว่าเราคบกัน แถมแม่เราก็ชอบนางด้วย ทำให้เราคาดหวัง ว่าชีวิตคู่ของเราคงจะแฮปปี้ตบอดเพราะนางก็ไม่มีเรื่องสาวเล็กสาวน้อยมาให้เรากวนใจเลยค่ะ แล้วเราก็เป็นแฟนคนแรกของเค้าด้วย ก็คงจะมีแค่ บางนิสัยที่เค้าเป็นเด็ก เด็กกว่าเรา อาจจะทำให้เราเหนื่อย อาจจะทำให้เรารู้สึกว่า หรือจริงๆเราต้องการคนที่ดูแลเราได้กันนะ คนที่เป็นผู้นำเราได้ ไม่ใช่เป็นเด็กที่เราต้องมาคอยเลือกนู่นนี่ สั่งสอนตลอด นั่นแหละค่ะ ที่ผ่านมาเราเป็นห่วงนางทีกินท่องเราคอยสอนนางตลอด เพราะเราอยากให้นางโตไปพร้อมๆกับเรา อยากให้นางโตมาเป็นคนดีไม่เกเร บางทีเราอาจจะทำจนเหมือนเราไม่ใช่แฟนเค้า เราเป็นห่วงเกินคำว่าแฟน เราแทบจะทำตัวเหมือนแม่เค้า เพราะเราห่วงเค้าแหละค่ะ ถ้าเราเลิกไปเราก็กลัวว่านางจะเป็นยังไง จะมีคนคอยชี้ทางที่ถูกที่ผิดให้มั้ย จะตั้งใจเรียนมั้ย เราไม่รู้ว่านี่คือความรักรึป่าว หรือแค่ความผูกพัน แต่ในใจลึกๆของเรา เราก็เหมือนผู้หญิงทั่วๆไปแหละค่ะ ที่อยากจะมีแฟนเป็นคนที่ดูแลเราได้ อยากมีโมเม้นที่เราเป็นเด็กน้อยแล้วเค้าคอยปกป้องคอยตัดสินใจให้เรา แล้วยิ่งความคิดนี้ในหัวเรากับการที่เราต้องห่างกันทำให้เราคิดมาก จนไม่รู้จะอฝเอายังไงต่อกับความสัมพันธ์นี้แล้วค่ะ จะเลิกตอนนี้แล้วเริ่มต้นใหม่กับชีวิตม.ปลาย หรือ ถ้าเราไม่เลิกกันตอนนี้ในวันข้างหน้าเราจะยังรักษาความสัมพันธ์นี้ได้เหมือนเดิมมั้คะ