เราคบกับแฟนเข้าปีที่ 3 เรากับแฟนอยู่ห่างกันประมาณ 200 กิโล ไม่ค่อยมีเวลาให้กัน เพราะต่างคนต่างทำงาน เพื่อที่จะตั้งตัว สร้างอนาคต และยังอยู่ในช่วงโควิท เราเข้าใจนะ ว่าอยู่ในช่วงโควิท ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราก็เข้าใจอีกว่าเค้าทำงาน อยากมีบ้านมีทุกอย่างเป็นของตัวเอง ไม่มีเวลาให้กันเลย แทบไปได้ไปเที่ยวด้วยกัน แม้กระทั่งเวลาคุยกัน  
      มันทำให้เรามันเหงามาก จนทำให้เราไปคุยกับคนอื่น เรายอมรับนะว่ามันผิดมาก เค้าจับได้ แล้วเราเครียกัน สรุปว่า เค้าให้โอกาศเรา
    จนต่อมาวันหนึ่งเราประสบอุบัติเหตุ เค้าก็บอกให้เราดูแลตัวเองไปก่อน เพราะเค้าติดงาน เค้ามาไม่ได้
เราก็น้อยใจแหละ จนเราหายดี เค้าก็มาหานะ แต่มาทำงาน แล้วก็กลับไป ซึ่งตอนที่เราประสบอุบัติเหตุนะ เราคิดได้ว่า เราน่าจะสามารถอยู่คนเดียวได้แล้วจริงๆ เพราะ เราไปไหนมาไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว หัวเราะคนเดียว ดูหนังคนเดียว ไปรพ.คนเดียว ทั้งหมดทั้งมวลคือทำคนเดียวได้แล้วจริงๆ
     พอมาอีกวันหนึ่งมันมีคนที่ตรงใจเราเข้ามาอีก เราเลิกยุ่ง และเรารู้สึกผิดที่ทำแบบนั้น แล้วเราเลยไปสารภาพกับแฟน มันกลับทำให้เราทะเลาะกัน ต่างคนต่างเงียบหายกันไป
    เอาจริงๆ เราเลยไม่รู้ว่า สรุปแล้วเราผิดหรือเปล่าที่ทำแบบนั้นลงไป
   ใจเราแค่รู้สึกว่า อยากต้องการใครสักคนที่คอยมาซัพเพอร์เราบ้าง ไม่ใช่ต่างคนต่างใช้ชีวิตแต่แค่มีสถานะไวเฉยๆ เพื่อให้รู้ว่ามีแฟน