เซนซิทีฟกับคำพูดของพ่อ

สวัสดีค่ะ มีใครเป็นเหมือนเราไหม คือเมื่อก่อนพ่อเป็นคนที่ไม่เอาอะไรเลย พ่อเคยเกเรมาก่อน แต่เมื่อปี60 พ่อก็เริ่มดีขึ้นมา เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน มุมที่เราไม่เคยเห็นเราก็ได้เห็นเราภูมิใจกับพ่อมาก พอมีเงินพ่อก็ทำงานมาตลอดจนปี63-64 พ่อทำงานหนักมากปีนี้พ่อบอกว่าพ่อทำงานติดกัน3-4 เดือนยังไม่ได้หยุดเลยสักวัน เราไม่เคยขอเงินพ่อเพราะจริงๆแล้วเราก็ไม่ได้ใช้อะไรมาก อยู่บ้านเฉยๆไม่ได้ไปไหน เมื่อก่อนเราสนิทกับพ่อมาก แต่พอเริ่มโตขึ้นก็เริ่มห่างๆมา ตอนนี้ก็ไม่ค่อยสนิทกับพ่อเท่าไหร่ แต่พ่อก็ให้เงินเราบ้างเป็นครั้งๆไป แต่2 เดือนมานี้เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร เราเซนซิทีฟกับคำพูดของพ่อมากเวลาพ่อพูดด้วย เราเป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้วเป็นคนเงียบๆ มากกว่า มีพี่สาวแต่คนละแม่ที่อายุห่างกัน6 ปี เขาจะสนิทกับพ่อมากกว่า เวลาเราเห็นพ่อกับพี่คุยกันหรือเวลาพ่อชวนพี่คุยหรือเล่น-หยอกล้อกันเราก็รู้สึกอยากคุยกับพ่อบ้าง เวลาพี่นั่งเล่นหรือทำอะไรหน้าบ้านคนเดียวพ่อก็ถามนู่นนี่ชวนคุยไป แต่ถ้าเป็นเราพ่อจะเฉยๆ พ่อไม่ทักเรา แต่วันนั้นเรานั่งเล่นอยู่ พ่อเดินมาถามว่าทำอะไร กินข้าวรึยัง เราบอกว่ายังพอพ่อเดินไปเราก็ร้องไห้ แต่เวลาอยู่กับคนอื่นแล้วพ่อพูดด้วยจะไม่เป็นอะไร คือพ่อพูดอะไรกับเราถึงจะนิดหน่อยเราก็ร้อง เวลาพ่อดุหรืออะไรที่มันนิดเดียว นิดเดียวจริงๆ เราก็ร้อง เมื่อเย็นน้องจะเข้าห้องน้ำ แล้วห้องที่เราใช้ประจำมันมีคนใช้อยู่ ก็เลยใช้อีกห้อง เราอาบน้ำสระผมซึ่งก็ต้องใช้เวลา น้องมาเคาะถามตั้งแต่เราปิดประตู ครั้งที่1 ครั้งที่2 ตอนสระผมอยู่ คือมันห่างกันไม่ถึง10 นาที จนพ่อมาถามว่าอีกนานมั้ยน้องจะใช้ พ่อพูดว่าแล้วทำไมถึงมาใช้ห้องนี้ ปกติเราใช้ห้องนู้นไม่ใช่หรอ แล้วก็พูดว่าอะไรซักอย่างเราจำไม่ได้ เรารู้ว่าพ่อแค่ล้อเล่นแต่เราดันร้องไห้ เราเซนซิทีฟกับคำพูดพ่อจริงๆ มีใครเป็นแบบนี้มั้ยคะ แบบนี้คือเราน้อยใจพ่อมั้ย หรือเรียกว่าขาดความอบอุ่นหรอ จนตอนนี้ที่เราเขียนอยู่เราก็ร้องไห้ไปด้วย
ทุกคนมีความคิดเห็นยังไงคะ ใครมีคำปรึกษา/ข้อคิดเห็น/แนวทางอะไรยังไงได้หมดเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ🙏