อา สวัสดีค่ะ เราจะมาเเชร์เรื่องของเราในสมัยเด็กที่ทำเราจำจนวันตายเเน่ๆเลยค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่าเราอายุน่าจะประมาณ11-12 แม่เราเป็นครสอนในโรงเรียนชายล้วนเเห่งหนึ่ง เวลามีเรียนพิเศษเสาร์เเม่ก็สมัครให้เรียนเสมอ
เเต่ทุกคนคงเข้าในจนะว่าเด็นผู้หญิงตัวคนเดียวต้องมาเรียนพิเศษร่วมกับผู้ชายมันก็จะรู้สึกแปลกๆ เราก็ไม่ได้อยากเรียนเเต่มันต้องเรียนนี่เนอะ
เรื่องมันมีอยู่ว่าเราต้องมาเรียนพิเศษอยู่วันนึง เป็นพิเศษเสาร์นะคะ มันก็ดูปกติทุกอย่างเเต่ช่วงเวลาก่อนที่จะเริ่มเรียนเราได้ไปใช้ลิฟท์สำหรับคุณครู
ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าลิฟท์มันเสียเพราะเค้าเอาป้ายมาติดเฉพาะชั้นล่างๆ เเต่เราอยู่ชั้น9 เราได้ลงลิฟท์มาโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเเละอยู่ลิฟท์ก็เกิดการขัดข้อง
ตอนนั้นเราไม่มีมือถือเพระาว่าอยู่ช่วงที่เเม่ยึดไป พอลิฟท์เกิดการขัดข้องเราก็เริ่มตั้งสติก่อนเเละลองพยายามกดกลิ่งฉุกเฉิน เเต่มันก็ดูเหมือนจะไม่ดีขึ้นเลย
เราเริ่มกระวนกระวายเเละหาทางออกจากสถานะการณ์นี่ เเต่ลิฟท์ขัดข้องอะจะทำไรได้ ต่อมาลิฟท์ก็ขยับมาหยุดอยู่ชั้น8 ปล.มันค้างอยู่ตรงระหว่างชั้น9เเละ8นะคะ เราไม่มีทางเลืกเพราะก็กลัวว่าถ้าไม่ออกไปจะเกิดอะไรขึ้นอีก เราเลยออกมาอยู่ชั้น8 เเละที่เเย่คือชั้น8เป็นชั้นห้องสมุด ซื้งวันเสาร์ชั้น8เค้าจะปิดประตูไว้ เราก็ไม่มีทางออกเลย เรามีเเค่สองทางที่ไปได้คือลิฟท์ที่พังอยู่เเละประตูที่ถูกปิดตายของชั้น8 เราได้ติดอยู่ในห้องนั้นไม่รู้นานเเค่ไหน
ตอนเเรกเราก็ยังตั้งสติได้อยู่ เเละลองตะโกนขอคนช่วย พอเริ่มรู้สึกว่าไม่น่าจะมีคนได้ยิน เลยเอาหนังสือมานั่งอ่านเเก้เครียด ก็โดนเเม่ยึดมือถือก็เลยเอามาอ่านเล่น พอเริ่มอ่านจบเราก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อดี เราเลยลองพยายามตะโกนอีกรอบ เราเริ่มทนไม่ไหว มันเงียบมากและน่ากลัวมาก
ตอนนั้นเราคิดว่าถ้าเราติดอยู่ในนี้ตลอดไปหล่ะ เราเริ่มร้องไห้เเละเรียกขอความช่วยเหลือเเบบไม่คิดชีวิต ร้องหาเเม่แบบโหยหา
เราร้องหาเเม่อย่างเดียวเพราะเเม่เป็นครูอยู่ที่นี่ต้องได้ยินเราเเน่ๆ เเต่มันก็ไม่ใช่อย่างงั้นเลย เราตพโกนไปเรื่องจนมีครูคนนึงมาได้ยินเค้าเลยพยายามบอกว่าเราใจเย็นและเดินไป ตอนนั้นเรารู้สึกใจเย็นลงเเละรอ เวลาต่อมาเราลองกดลิฟท์ดู ประตูลิฟท์ก็ได้เปิดออก ตอนเเรกเราก็ลังเลว่าจะเข้าไปดีไหมเเต่ก็นะ เข้าดีกว่า ลิฟท์เริ่มใช่ได้ปกติ เเต่ใจเรายังคงกลัวอยู่ เราเลยออกมานั่งตั้งสติที่สวนของโรงเรียน เราได้ไปเจอเเม่เเละสิ่งที่เเม่ทักคือทำไมไม่เข้าเรียน...
เราเลยตอบไปว่าติดอยู่ในลิฟท์เข้าเรียนไม่ได้ เเละเเม่ก็เริ่มด่าว่าเราเหมือนเราโกหก เเต่มันเป็นเรื่องจริง เราเก็บไว้ในใจมาตลอดว่าคนที่เราเรียกเเละโหยหาในตอนนั้นมากที่สุดก็คือเเม่ เเต่สิ่งที่ตามมา...ทำให้เรารู้ว่าเเม่ เป็นสิ่งที่ไม่ควรเรียกที่สุด
ถ้ามีคำผิดประการใดขอโทษด้วยนะคะ
อันนี้เป็นเรื่องราวมสมัยเด็กที่เราจำจนถึงวันนี้เลย เเสดงความคิดเห็นกันได้นะคะ
เรื่องมีอยู่ว่าเราอายุน่าจะประมาณ11-12 แม่เราเป็นครสอนในโรงเรียนชายล้วนเเห่งหนึ่ง เวลามีเรียนพิเศษเสาร์เเม่ก็สมัครให้เรียนเสมอ
เเต่ทุกคนคงเข้าในจนะว่าเด็นผู้หญิงตัวคนเดียวต้องมาเรียนพิเศษร่วมกับผู้ชายมันก็จะรู้สึกแปลกๆ เราก็ไม่ได้อยากเรียนเเต่มันต้องเรียนนี่เนอะ
เรื่องมันมีอยู่ว่าเราต้องมาเรียนพิเศษอยู่วันนึง เป็นพิเศษเสาร์นะคะ มันก็ดูปกติทุกอย่างเเต่ช่วงเวลาก่อนที่จะเริ่มเรียนเราได้ไปใช้ลิฟท์สำหรับคุณครู
ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าลิฟท์มันเสียเพราะเค้าเอาป้ายมาติดเฉพาะชั้นล่างๆ เเต่เราอยู่ชั้น9 เราได้ลงลิฟท์มาโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเเละอยู่ลิฟท์ก็เกิดการขัดข้อง
ตอนนั้นเราไม่มีมือถือเพระาว่าอยู่ช่วงที่เเม่ยึดไป พอลิฟท์เกิดการขัดข้องเราก็เริ่มตั้งสติก่อนเเละลองพยายามกดกลิ่งฉุกเฉิน เเต่มันก็ดูเหมือนจะไม่ดีขึ้นเลย
เราเริ่มกระวนกระวายเเละหาทางออกจากสถานะการณ์นี่ เเต่ลิฟท์ขัดข้องอะจะทำไรได้ ต่อมาลิฟท์ก็ขยับมาหยุดอยู่ชั้น8 ปล.มันค้างอยู่ตรงระหว่างชั้น9เเละ8นะคะ เราไม่มีทางเลืกเพราะก็กลัวว่าถ้าไม่ออกไปจะเกิดอะไรขึ้นอีก เราเลยออกมาอยู่ชั้น8 เเละที่เเย่คือชั้น8เป็นชั้นห้องสมุด ซื้งวันเสาร์ชั้น8เค้าจะปิดประตูไว้ เราก็ไม่มีทางออกเลย เรามีเเค่สองทางที่ไปได้คือลิฟท์ที่พังอยู่เเละประตูที่ถูกปิดตายของชั้น8 เราได้ติดอยู่ในห้องนั้นไม่รู้นานเเค่ไหน
ตอนเเรกเราก็ยังตั้งสติได้อยู่ เเละลองตะโกนขอคนช่วย พอเริ่มรู้สึกว่าไม่น่าจะมีคนได้ยิน เลยเอาหนังสือมานั่งอ่านเเก้เครียด ก็โดนเเม่ยึดมือถือก็เลยเอามาอ่านเล่น พอเริ่มอ่านจบเราก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อดี เราเลยลองพยายามตะโกนอีกรอบ เราเริ่มทนไม่ไหว มันเงียบมากและน่ากลัวมาก
ตอนนั้นเราคิดว่าถ้าเราติดอยู่ในนี้ตลอดไปหล่ะ เราเริ่มร้องไห้เเละเรียกขอความช่วยเหลือเเบบไม่คิดชีวิต ร้องหาเเม่แบบโหยหา
เราร้องหาเเม่อย่างเดียวเพราะเเม่เป็นครูอยู่ที่นี่ต้องได้ยินเราเเน่ๆ เเต่มันก็ไม่ใช่อย่างงั้นเลย เราตพโกนไปเรื่องจนมีครูคนนึงมาได้ยินเค้าเลยพยายามบอกว่าเราใจเย็นและเดินไป ตอนนั้นเรารู้สึกใจเย็นลงเเละรอ เวลาต่อมาเราลองกดลิฟท์ดู ประตูลิฟท์ก็ได้เปิดออก ตอนเเรกเราก็ลังเลว่าจะเข้าไปดีไหมเเต่ก็นะ เข้าดีกว่า ลิฟท์เริ่มใช่ได้ปกติ เเต่ใจเรายังคงกลัวอยู่ เราเลยออกมานั่งตั้งสติที่สวนของโรงเรียน เราได้ไปเจอเเม่เเละสิ่งที่เเม่ทักคือทำไมไม่เข้าเรียน...
เราเลยตอบไปว่าติดอยู่ในลิฟท์เข้าเรียนไม่ได้ เเละเเม่ก็เริ่มด่าว่าเราเหมือนเราโกหก เเต่มันเป็นเรื่องจริง เราเก็บไว้ในใจมาตลอดว่าคนที่เราเรียกเเละโหยหาในตอนนั้นมากที่สุดก็คือเเม่ เเต่สิ่งที่ตามมา...ทำให้เรารู้ว่าเเม่ เป็นสิ่งที่ไม่ควรเรียกที่สุด
ถ้ามีคำผิดประการใดขอโทษด้วยนะคะ