ตั้งแต่เล็กจนเราโต ตอนนี้ก็อายุ23 ปีแล้ว
เราจำทุกสิ่งทุกอย่างที่แม่ทำกับเราและพี่เรา เราไม่ตายตั้งแต่เด็กๆก็บุญแล้ว ทั้งโดนตบ เตะ ไม้แขวนเสื้อ ไม้กวาด หัวโขกโต๊ะ และอีกสารพัดอย่าง เราก็ไม่รู้ว่าเราทำอะไรให้แม่โกรธ งานบ้านงานอะไรสั่งให้เราทำเราก็ทำทุกอย่าง ทำก็โดนด่าไม่ทำก็โดนด่า เราก็ยังงงถึงทุกวันนี้
เราโดนแม่บังคับในเรื่องการเรียน เราอยากเรียนต่อม.4 ตอนนั้น ก็ไม่ยอมให้เราเรียน อยากให้เราเรียนสายอาชีพ ให้เรียนบัญชีเรียนเสาร์อาทิตย์
เราไม่ชอบ เพราะเราไม่เก่งเรื่องตัวเลข ก็ยัดเยียดให้เราเรียน เรียนจนจบ.ปวช.-ปวส. บอกตรงๆเลยนะ เราไม่มีความรู้เกี่ยวกับการบัญชีเลยจริงๆ เรายังคิดเลยว่าถ้าเราต้องทำงานเกี่ยวกับบัญชีเราจะทำได้ไหม😔😔😓😓
ตั้งแต่เราจบม.3 เราก็ไม่เคยขอเงินพ่อแม่ใช้สักบาท เราทำงานหาเงินเรียนเองและกู้กยศ.เพราะค่าเทอมเสาร์อาทิตย์เราแพง เราทำงานได้เงินก็ให้ท่านบ้าง ซื้อกับข้าวใส่ตู้เย็น และช่วยค่าใช้จ่ายต่างๆบ้าง
เราก็ว่า....เราทำทุกอย่างดีแล้วนะ ทำไมแม่เราเป็นคนนิสัยใช้แต่อารมณ์ เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ไม่เคยฟังใคร พอเราพูดบ้างกลับบอกว่าเราเถียง ไม่ยอมฟังแม่
ปัจจุบันนี้เรามีครอบครัวแล้วมีลูก1คน ย้ายออกมาอยู่บ้านอีกหลัง ที่แม่บอกว่าสร้างให้เรา แต่เราอยากอยู่ส่วนตัว แบบไม่ต้องอึดอัด และรู้สึกเบื่อแม่ขนาดนี้ แม่มาเปิดร้านขายของ ซึ่งบอกว่าเปิดเพื่อเอาไว้ให้เราในวันข้างหน้า เคยถามเราบ้างไหม ว่าต้องการชีวิตที่ถูกแม่บังคับตั้งแต่เด็กจนเราโตบ้างหรือเปล่า เราไม่เคยมีความสุขเลย เราก็รักแม่นะ แต่เราทำใจยอมรับกับนิสัยการกระทำและคำพูดของแม่มาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เรารู้สึกว่าเรายอมรับในสิ่งที่แม่เป็นไม่ได้แล้ว เราอิ่มกับทุกๆสิ่งที่เกี่ยวกับแม่ เราเก็บกดมาก เราอัดอั้นไว้ไม่อยู่จึงขอระบายในpantip.
เราเครียดหนักมาก จนเข้าข่ายโรคซึมเศร้า เราอยากจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่ทุกครั้งพี่เราดึงสติเรากลับมาทุกครั้ง แม่ไม่เคยรู้เลยว่าเรากับพี่เราต้องอดทนมากแค่ไหนกับการที่อยู่ในสภาพแวดล้อมที่แม่เป็นแบบนี้
แม่เปิดร้านขายของ แต่เราเป็นคนเปิดร้านตอนเช้า เพราะแม่เรามาร้านสาย9-10โมง น้อยครั้งที่จะมาเช้า เราสาละวนทุกวันทั้งทำกับข้าวแล้วก็วิ่งขายของถ้าลูกตื่นยิ่งวุนๆ ทำงานบ้านด้วย ส่วนมากคนชอบมาซื้อช่วงเช้าบ่อย ส่วนสามีเราตอนเช้าจะตื่น6.30 น. เราก็เข้าใจว่าทำงานเหนื่อย เราเลยบอกแม่ว่าให้มาเช้าๆหน่อย ก็ยังมาสายเหมือนเดิม
แล้วอีกอย่างวันสุดสัปดาห์แม่จะไม่ชอบเฝ้าร้าน ชอบไปทำ....... เราไม่เข้าใจแม่เลยว่าเปิดร้านทำไมไม่ชอบอยู่ร้านไปทุกอาทิตย์คิดอยากไปไหนก็ไป
จนทำให้เรากับสามีเราทะเลาะกันเพราะสามีเราทำงานมาก็เหนื่อยมากแล้ว ต้องมานั่งเฝ้าร้านอีกในวันหยุด เลิกงานมาก็ยังต้องมาช่วยขายอีก
ส่วนแม่เราบางทีถ้าสามีเราเลิกงานมาก็ชอบไปนั่งเล่นโทรศัพท์หลังบ้านไม่อยู่หน้าร้าน เราก็ไม่เข้าใจแม่เลยว่าทำไม??
วันหยุดเราก็อยากพักผ่อนส่วนตัวกับครอบครัวเราบ้างแต่ต้องมานั่งเฝ้าร้านให้แม่ เราบอกตรงๆเลยนะ เราและพี่เรากับสามีไม่เห็นด้วยที่เปิดร้านขายของชำ เพราะเราต้องการอยู่แบบส่วนตัววันไหนเหนื่อยๆเพลียๆอยากตื่นสายๆ อยากตื่นมาทำกับข้าวให้ลูกและสามี แล้วพักผ่อนต่อก็ทำไม่ได้ เพราะต้องเปิดร้าน เราไม่ต้องการชีวิตแบบนี้เราอยากทำตามแบบฉบับของเรา อยากใช้ชีวิตที่อิสระ ไม่ต้องอยู่ในกรอบของแม่ เราโตพอที่แม่จะเลิกบังคับเราได้แล้ว ไม่ใช้ว่าเราไม่ต้องการให้แม่มาบ้านนะคะ
เราแค่ต้องการคำว่า"ส่วนตัว" ถ้าเราคิดถึงแม่ก็กลับบ้านไปหาแม่กินข้าวกับแม่ แล้วเราก็กลับมาบ้านเราแค่นั้น แต่นี่มาเปิดร้านอยู่บ้านที่เราอยู่ ยังไงก็ไม่เหมือนอยู่ส่วนตัวหรอก คนเยอะ วุ่นวาย แถมคนรู้จักแม่ ก็ชอบมานั่งดู......ในบ้านอีก เรารำคาญมาก
บอกให้เรามาอยู่บ้านนี้เพื่อที่จะได้อยู่ส่วนตัวมันส่วนตัวตรงไหนหรอ??? เรารู้ว่าบ้านที่เราอยู่แม่เป็นคนสร้างให้ ถ้าสร้างให้เราเอาให้เราแล้ว ทำไมเราอยู่แล้วไม่เคยมีความสุขเลย ถ้าเราไม่มีลูกในตอนนี้เราบอกได้เลยว่า เราไม่ได้มาระบายความในใจแบบนี้แน่นอน(ขอหายไปจากโลกนี้ดีกว่า) ได้แค่คิดและอดทนสุดๆ
เราควรออกไปจากชีวิตแบบนี้ไหม อยากหนีไปตั้งหลักที่ไหนสักแห่ง เราอดทนมานานมากๆแล้ว เราไม่โอเคกับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้มาก เราเบื่อเซ็ง อยากตายๆไปจากโลกนี้ก็ได้แต่คิด เพราะเราห่วงลูกมาก ลูกเราอายุพึ่ง2ขวบเอง
เราเลี้ยงลูกอยู่บ้านส่วนสามีทำงานรับเหมา
เรารู้ว่าคิดแบบนี้มันบาป ตกนรก แต่มันอดไม่ได้ ใครไม่เจอแบบเราไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บปวด ทรมานใจแค่ไหน😭😭 เบื่อสุดๆ
เราขอคำแนะนำจากทุกคนใน pantip หน่อยนะคะ
เราควรต้องทำยังไงดี เราเครียดจนหัวเราจะระเบิดได้ทุกเมื่อแล้วค่ะ😭😭
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ🙏🙏😔😔
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำค่ะ🙏🙏
มีใครเคยเบื่อแม่บ้างไหม
เราจำทุกสิ่งทุกอย่างที่แม่ทำกับเราและพี่เรา เราไม่ตายตั้งแต่เด็กๆก็บุญแล้ว ทั้งโดนตบ เตะ ไม้แขวนเสื้อ ไม้กวาด หัวโขกโต๊ะ และอีกสารพัดอย่าง เราก็ไม่รู้ว่าเราทำอะไรให้แม่โกรธ งานบ้านงานอะไรสั่งให้เราทำเราก็ทำทุกอย่าง ทำก็โดนด่าไม่ทำก็โดนด่า เราก็ยังงงถึงทุกวันนี้
เราโดนแม่บังคับในเรื่องการเรียน เราอยากเรียนต่อม.4 ตอนนั้น ก็ไม่ยอมให้เราเรียน อยากให้เราเรียนสายอาชีพ ให้เรียนบัญชีเรียนเสาร์อาทิตย์
เราไม่ชอบ เพราะเราไม่เก่งเรื่องตัวเลข ก็ยัดเยียดให้เราเรียน เรียนจนจบ.ปวช.-ปวส. บอกตรงๆเลยนะ เราไม่มีความรู้เกี่ยวกับการบัญชีเลยจริงๆ เรายังคิดเลยว่าถ้าเราต้องทำงานเกี่ยวกับบัญชีเราจะทำได้ไหม😔😔😓😓
ตั้งแต่เราจบม.3 เราก็ไม่เคยขอเงินพ่อแม่ใช้สักบาท เราทำงานหาเงินเรียนเองและกู้กยศ.เพราะค่าเทอมเสาร์อาทิตย์เราแพง เราทำงานได้เงินก็ให้ท่านบ้าง ซื้อกับข้าวใส่ตู้เย็น และช่วยค่าใช้จ่ายต่างๆบ้าง
เราก็ว่า....เราทำทุกอย่างดีแล้วนะ ทำไมแม่เราเป็นคนนิสัยใช้แต่อารมณ์ เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ไม่เคยฟังใคร พอเราพูดบ้างกลับบอกว่าเราเถียง ไม่ยอมฟังแม่
ปัจจุบันนี้เรามีครอบครัวแล้วมีลูก1คน ย้ายออกมาอยู่บ้านอีกหลัง ที่แม่บอกว่าสร้างให้เรา แต่เราอยากอยู่ส่วนตัว แบบไม่ต้องอึดอัด และรู้สึกเบื่อแม่ขนาดนี้ แม่มาเปิดร้านขายของ ซึ่งบอกว่าเปิดเพื่อเอาไว้ให้เราในวันข้างหน้า เคยถามเราบ้างไหม ว่าต้องการชีวิตที่ถูกแม่บังคับตั้งแต่เด็กจนเราโตบ้างหรือเปล่า เราไม่เคยมีความสุขเลย เราก็รักแม่นะ แต่เราทำใจยอมรับกับนิสัยการกระทำและคำพูดของแม่มาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เรารู้สึกว่าเรายอมรับในสิ่งที่แม่เป็นไม่ได้แล้ว เราอิ่มกับทุกๆสิ่งที่เกี่ยวกับแม่ เราเก็บกดมาก เราอัดอั้นไว้ไม่อยู่จึงขอระบายในpantip.
เราเครียดหนักมาก จนเข้าข่ายโรคซึมเศร้า เราอยากจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่ทุกครั้งพี่เราดึงสติเรากลับมาทุกครั้ง แม่ไม่เคยรู้เลยว่าเรากับพี่เราต้องอดทนมากแค่ไหนกับการที่อยู่ในสภาพแวดล้อมที่แม่เป็นแบบนี้
แม่เปิดร้านขายของ แต่เราเป็นคนเปิดร้านตอนเช้า เพราะแม่เรามาร้านสาย9-10โมง น้อยครั้งที่จะมาเช้า เราสาละวนทุกวันทั้งทำกับข้าวแล้วก็วิ่งขายของถ้าลูกตื่นยิ่งวุนๆ ทำงานบ้านด้วย ส่วนมากคนชอบมาซื้อช่วงเช้าบ่อย ส่วนสามีเราตอนเช้าจะตื่น6.30 น. เราก็เข้าใจว่าทำงานเหนื่อย เราเลยบอกแม่ว่าให้มาเช้าๆหน่อย ก็ยังมาสายเหมือนเดิม
แล้วอีกอย่างวันสุดสัปดาห์แม่จะไม่ชอบเฝ้าร้าน ชอบไปทำ....... เราไม่เข้าใจแม่เลยว่าเปิดร้านทำไมไม่ชอบอยู่ร้านไปทุกอาทิตย์คิดอยากไปไหนก็ไป
จนทำให้เรากับสามีเราทะเลาะกันเพราะสามีเราทำงานมาก็เหนื่อยมากแล้ว ต้องมานั่งเฝ้าร้านอีกในวันหยุด เลิกงานมาก็ยังต้องมาช่วยขายอีก
ส่วนแม่เราบางทีถ้าสามีเราเลิกงานมาก็ชอบไปนั่งเล่นโทรศัพท์หลังบ้านไม่อยู่หน้าร้าน เราก็ไม่เข้าใจแม่เลยว่าทำไม??
วันหยุดเราก็อยากพักผ่อนส่วนตัวกับครอบครัวเราบ้างแต่ต้องมานั่งเฝ้าร้านให้แม่ เราบอกตรงๆเลยนะ เราและพี่เรากับสามีไม่เห็นด้วยที่เปิดร้านขายของชำ เพราะเราต้องการอยู่แบบส่วนตัววันไหนเหนื่อยๆเพลียๆอยากตื่นสายๆ อยากตื่นมาทำกับข้าวให้ลูกและสามี แล้วพักผ่อนต่อก็ทำไม่ได้ เพราะต้องเปิดร้าน เราไม่ต้องการชีวิตแบบนี้เราอยากทำตามแบบฉบับของเรา อยากใช้ชีวิตที่อิสระ ไม่ต้องอยู่ในกรอบของแม่ เราโตพอที่แม่จะเลิกบังคับเราได้แล้ว ไม่ใช้ว่าเราไม่ต้องการให้แม่มาบ้านนะคะ
เราแค่ต้องการคำว่า"ส่วนตัว" ถ้าเราคิดถึงแม่ก็กลับบ้านไปหาแม่กินข้าวกับแม่ แล้วเราก็กลับมาบ้านเราแค่นั้น แต่นี่มาเปิดร้านอยู่บ้านที่เราอยู่ ยังไงก็ไม่เหมือนอยู่ส่วนตัวหรอก คนเยอะ วุ่นวาย แถมคนรู้จักแม่ ก็ชอบมานั่งดู......ในบ้านอีก เรารำคาญมาก
บอกให้เรามาอยู่บ้านนี้เพื่อที่จะได้อยู่ส่วนตัวมันส่วนตัวตรงไหนหรอ??? เรารู้ว่าบ้านที่เราอยู่แม่เป็นคนสร้างให้ ถ้าสร้างให้เราเอาให้เราแล้ว ทำไมเราอยู่แล้วไม่เคยมีความสุขเลย ถ้าเราไม่มีลูกในตอนนี้เราบอกได้เลยว่า เราไม่ได้มาระบายความในใจแบบนี้แน่นอน(ขอหายไปจากโลกนี้ดีกว่า) ได้แค่คิดและอดทนสุดๆ
เราควรออกไปจากชีวิตแบบนี้ไหม อยากหนีไปตั้งหลักที่ไหนสักแห่ง เราอดทนมานานมากๆแล้ว เราไม่โอเคกับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้มาก เราเบื่อเซ็ง อยากตายๆไปจากโลกนี้ก็ได้แต่คิด เพราะเราห่วงลูกมาก ลูกเราอายุพึ่ง2ขวบเอง
เราเลี้ยงลูกอยู่บ้านส่วนสามีทำงานรับเหมา
เรารู้ว่าคิดแบบนี้มันบาป ตกนรก แต่มันอดไม่ได้ ใครไม่เจอแบบเราไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บปวด ทรมานใจแค่ไหน😭😭 เบื่อสุดๆ
เราขอคำแนะนำจากทุกคนใน pantip หน่อยนะคะ
เราควรต้องทำยังไงดี เราเครียดจนหัวเราจะระเบิดได้ทุกเมื่อแล้วค่ะ😭😭
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ🙏🙏😔😔
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำค่ะ🙏🙏