สวัสดีคนที่มาอ่านนะครับผมขอไม่บอกชื่อนะเพื่อเป็นการส่วนตัวผมอายุ12ครับ​ ผมโตมาในโรงเรียนที่เพื่อนเเท้หายากผมเองก็อยากมีเพื่อนครับเเต่ว่าผมมีปัญหาตรงที่ผมหน้าดูไม่เท่ไม่ดูดีดูติ๋ม​ การหาเพื่อนของผมมันยากตรงที่ผมไม่สามารถเข้ากับคนอื่นได้เพราะพวกเขารับเเต่คนที่เท่ดูดีกล้าทำสิ่งที่เหมือนกันผมเลยไม่มีอะไรที่จะไปคบเขาได้ผมโดนเเกล้งบ่อยมากเพราะผมติ๋ม​ เลยทำให้เขากล้าเเกล้งเพราะผมไม่กล้าบอกครู​ ในตอนนั้นเพื่อนผู้ชายผมเเทบไม่มีเลยเเหละ​ ถึงผมจะพูดเเบบนี้ผมก็ไม่ได้โชคร้ายซะทีเดียวเพราะ​มีเพื่อนผู้หญิงนิสัยดี รับผมได้เขากันได้สุดท้ายก็มีกลุ่มประมาณ4​ 5คนเวลาผมโดนเเกล้งเขาจะค่อยปลอบใจให้กำลังใจทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เกิดมาเพื่อให้คนอื่นเเกล้งอย่างเดียวเเต่ถึงจะปลอบใจทำอะไรก็ตามผมก็ยังโดนเเกล้งอยู่ดีผมทนเเบบนี้มาตั้งเเต่ผมป.4ถึงป.6​ เป็นเวลา2ปีจนมันทำให้ผมเปลี่ยนนิสัยเปลี่ยนความคิดเปลี่ยนเป็นปีศาจ​ที่ผมไม่อยากให้มันออกมาเวลาคุยกับเพื่อนผู้หญิงผมก็ปกติเเต่เวลาต้องอยู่กับเพื่อนผู้ชายในห้องผมก็กลายเป็นคนคิดมาก​ คิดว่าชีวิตตัวเองมันไร้ค่า​ ไม่มีประโยชน์​ จนผมติดเป็นนิสัยมันทำให้เวลาผมโดนว่าอะไรนิดเดียว​ น้ำตามันจะไหลออกมาเอง​ เขาเลยบอกว่าผมเป็นคนติ๋มพูดไรนิดไรหน่อยก็ร้องไห้​ เเต่ก็ไม่ได้บอกครูต้องทนเอาไว้ตลอด2ปีจนวันที่ผมสอบวันสุดท้าย​ ตอนที่สอบเสร็จเพื่อนในห้องจะจัดกินเลี้ยงกัน​ ผมเลย​ตัดสินใจเขียนความในใจของผมลงกระดาษเเล้วนำไปให้ครู​ ครูก็เข้าใจเเละปลอบใจผม​ พวกเพื่อนผู้ชายที่เเกล้งผมก็เข้าใจเห็นใจผมที่ทนมาตลอด2ปี​ หลังจากนันก็ได้เป็นเพื่อนกัน​ ถึงผมจะมีเพื่อนอย่างที่ผมอยากมีมาตลอดเเต่ว่าอาการของผมมันห้ามไม่ได้​ เวลาทะเลาะกันหรืออะไร​ ผมก็คิดมาก​ อยากจะฆ่าตัวตาย​ เป็นเเบบนี้จนผมมาเขียนเรื่องนี้ให้ทุกคนฟังนะครับ​ ผมเเค่อยากรู้ว่ามีวิธีเยียวยาจิตใจรึป่าวเพราะผมรู้สึกไม่ถูกกับมันเลยมันทำให้ผมคิดลบมากขึ้นเรื่อยเรื่อยจนผมคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าไปเเล้ว​ ผมก็อยากถามว่า​ มีวิธีเเก้หรือไม่เเละอาการผมเป็นโรคซึมเศร้าหรือไม่นะครับ​ เเค่นี้ครับขอบคุณที่รับหังความคิดเห็นของเด็กคนนึงครับ