คนเรานี้บางทีก็ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรนะคะ
เราอยากเลิกกับสามี เราอยากอยู่คนเดียว แต่เรายังต้องพึ่งพาการเงินจากสามีอยู่
เราพยายามถามตัวเองว่าทำไมอยากเลิก แต่ตอบไม่ได้ รู้สึกแค่ว่าอยากอยู่คนเดียว
รู้สึกว่าเขาไม่ใช่เพื่อนอย่างที่เราต้องการ เราต้องการเพื่อน แต่ไม่ต้องการให้ใครมาบงการชีวิต
อยากมีแค่ที่ปรึกษาเวลาไม่สบายใจ คนที่ร่วมแบ่งปันทุกข์สุข แต่ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องอะไรกับชีวิตโดยรวม
เราไม่ต้องการมีเซ็กซ์ เรากลัวท้อง เราอายุเยอะแล้ว เคยต้องขูดมดลูกครั้งหนึ่งเพราะท้องนี่แหละ
ไม่อยากให้เกิดเหตุแบบนั้นอีก
เราคิดว่าถ้าเราสามารถออกไปทำงานได้ เราไม่ต้องพึ่งพาการเงินจากสามี มันน่าจะดี แต่ช่วงนี้ไม่กล้าออกจากบ้าน
สามีเรานั่งรถเมล์ไปทำงาน มีความเสี่ยง แต่ที่ทำงานเขาเป็นแค่ออฟฟิศอยู่กันไม่ถึง 5 คน และนั่งห่าง ๆ กัน เขาไม่กินข้าวร่วมกับใคร
ก็มีความปลอดภัยระดับหนึ่ง แต่ถ้าเป็นงานของเรามันไม่ใช่อย่างนั้น ต้องติดต่อคนเยอะ มันเสี่ยง
เราอาจจะอยากเลิกเพราะกลัวท้อง ไม่อยากมีเซ็กส์ เราเคยฉีดยาคุมมา 2 ปี ไม่อยากใช้ยาคุมอีกแล้ว
เราเคยคุยกับเขาเรื่องนี้และเขาก็ไม่พอใจ เราก็เลยคิดว่าต่างคนต่างไปก็ได้ เพราะมันเป็นปัญหาของเราเอง
ทุกวันนี้รู้สึกเครียดมากพอสมควร นอกจากเรื่องโควิดก็มีเรื่องนี้อีกที่เครียด คือตอนนี้เราแยกกันอยู่คนละบ้านเพราะกลัวติดโควิด
จริงๆ เราอยากแยกไปตลอดกาลเลย พอเราอยู่คนเดียวนาน ๆ ก็เริ่มรู้สึกว่าก็ไม่เห็นเป็นไรนี่
ทุกครั้งที่เขาโทรมาคุย เรารู้สึกว่าเขาก็น่าจะเบื่อ ๆ ที่จะคุยหรือเปล่าหรือเราคิดไปเองก็ไม่รู้
เราอยากมีแค่เพื่อนที่ดี ไม่อยากมีสามี เราเป็นคนไม่มีเพื่อนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว รู้สึกเหงามาก ไม่เคยมีใครเข้าใจ
และการมีเพื่อนก็เป็นเรื่องยากสำหรับเรา (เรามีปัญหาบุคลิกภาพทำให้คนเกลียดแต่แรกเห็น ปรับไม่ได้ เคยลองแล้ว ไม่เป็นตัวของตัวเอง
ไม่เป็นธรรมชาติ ลำบากมากเลยปล่อยเลยตามเลย ใครจะคิดยังไงก็ช่างกับรูปลักษณ์ภายนอกของเรา ทั้งที่ภายในมันตรงข้ามเลย
มันเลยทำให้ขาดทุนชีวิต )
ขอเพียงแค่ได้งานทำ ก็ไม่ต้องอยู่ใต้ใครแล้ว ไม่ต้องมีใครมาบงการชีวิต
เราคงสะสมเวลาทะเลาะกันเขาชอบไล่เรา และบอกเลิก และไม่เคยง้อ เราเลยรู้สึกว่า "อืม ซักวันหนึ่งถ้าฉันพร้อมนะ ฉันจะไป"
มันเก็บความรู้สึกนี้ไว้ตลอดเวลาเลย หลัง ๆ เวลาทะเลาะกันและเขาเป็นแบบนี้เราก็เริ่มชินชาเสียแล้ว เริ่มไม่เสียใจมาก
เริ่มคิดว่าฉันก็น่าจะอยู่ของฉันได้ ดีกว่าให้ใครมาออกปากไล่กันแบบนี้บ่อย ๆ ทำให้เรารู้สึกว่า "ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน" ขึ้นเรื่อย ๆ
อายุมากขึ้นก็ต้องอยู่คนเดียวให้ได้ ลองมองชีวิตคนหลาย ๆ คนที่อายุมากก็อยู่คนเดียวกันหลายคนเลย แต่เรายังมีลูกคนหนึ่งที่ไม่ใช่ลูกของเขา
เป็นลูกติดจากสามีเก่า
อยากมีความสุขในชีวิตเสียที ไม่อยากครึ่ง ๆ กลาง ๆ แบบนี้ ทุกวันนี้ตื่นมาจะได้ยินเสียงคนข้างบ้านคุยกัน บอกตามตรงจะไปแอบฟัง
เพราะอยากมีเพื่อนอยากพูดคุยได้อย่างพวกเขาบ้าง อยากได้ข้อมูลข่าวสาร แค่ได้แอบฟัง แอบดูเขาก็หายเหงาไปพอสมควรเลย
คือได้รู้ว่าในสถานการณ์โควิดแบบนี้ ก็ยังมีคนที่ใช้ชีวิตปกตินะ ไม่ได้ติดเชื้อ
ขอบคุณที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้ที่มาร่วมรับฟังเรื่องราวเรื่อยเปื่อยของเรานะคะ
อยากเลิกกับสามี กระทู้บ่นเรื่อยเปื่อย
เราอยากเลิกกับสามี เราอยากอยู่คนเดียว แต่เรายังต้องพึ่งพาการเงินจากสามีอยู่
เราพยายามถามตัวเองว่าทำไมอยากเลิก แต่ตอบไม่ได้ รู้สึกแค่ว่าอยากอยู่คนเดียว
รู้สึกว่าเขาไม่ใช่เพื่อนอย่างที่เราต้องการ เราต้องการเพื่อน แต่ไม่ต้องการให้ใครมาบงการชีวิต
อยากมีแค่ที่ปรึกษาเวลาไม่สบายใจ คนที่ร่วมแบ่งปันทุกข์สุข แต่ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องอะไรกับชีวิตโดยรวม
เราไม่ต้องการมีเซ็กซ์ เรากลัวท้อง เราอายุเยอะแล้ว เคยต้องขูดมดลูกครั้งหนึ่งเพราะท้องนี่แหละ
ไม่อยากให้เกิดเหตุแบบนั้นอีก
เราคิดว่าถ้าเราสามารถออกไปทำงานได้ เราไม่ต้องพึ่งพาการเงินจากสามี มันน่าจะดี แต่ช่วงนี้ไม่กล้าออกจากบ้าน
สามีเรานั่งรถเมล์ไปทำงาน มีความเสี่ยง แต่ที่ทำงานเขาเป็นแค่ออฟฟิศอยู่กันไม่ถึง 5 คน และนั่งห่าง ๆ กัน เขาไม่กินข้าวร่วมกับใคร
ก็มีความปลอดภัยระดับหนึ่ง แต่ถ้าเป็นงานของเรามันไม่ใช่อย่างนั้น ต้องติดต่อคนเยอะ มันเสี่ยง
เราอาจจะอยากเลิกเพราะกลัวท้อง ไม่อยากมีเซ็กส์ เราเคยฉีดยาคุมมา 2 ปี ไม่อยากใช้ยาคุมอีกแล้ว
เราเคยคุยกับเขาเรื่องนี้และเขาก็ไม่พอใจ เราก็เลยคิดว่าต่างคนต่างไปก็ได้ เพราะมันเป็นปัญหาของเราเอง
ทุกวันนี้รู้สึกเครียดมากพอสมควร นอกจากเรื่องโควิดก็มีเรื่องนี้อีกที่เครียด คือตอนนี้เราแยกกันอยู่คนละบ้านเพราะกลัวติดโควิด
จริงๆ เราอยากแยกไปตลอดกาลเลย พอเราอยู่คนเดียวนาน ๆ ก็เริ่มรู้สึกว่าก็ไม่เห็นเป็นไรนี่
ทุกครั้งที่เขาโทรมาคุย เรารู้สึกว่าเขาก็น่าจะเบื่อ ๆ ที่จะคุยหรือเปล่าหรือเราคิดไปเองก็ไม่รู้
เราอยากมีแค่เพื่อนที่ดี ไม่อยากมีสามี เราเป็นคนไม่มีเพื่อนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว รู้สึกเหงามาก ไม่เคยมีใครเข้าใจ
และการมีเพื่อนก็เป็นเรื่องยากสำหรับเรา (เรามีปัญหาบุคลิกภาพทำให้คนเกลียดแต่แรกเห็น ปรับไม่ได้ เคยลองแล้ว ไม่เป็นตัวของตัวเอง
ไม่เป็นธรรมชาติ ลำบากมากเลยปล่อยเลยตามเลย ใครจะคิดยังไงก็ช่างกับรูปลักษณ์ภายนอกของเรา ทั้งที่ภายในมันตรงข้ามเลย
มันเลยทำให้ขาดทุนชีวิต )
ขอเพียงแค่ได้งานทำ ก็ไม่ต้องอยู่ใต้ใครแล้ว ไม่ต้องมีใครมาบงการชีวิต
เราคงสะสมเวลาทะเลาะกันเขาชอบไล่เรา และบอกเลิก และไม่เคยง้อ เราเลยรู้สึกว่า "อืม ซักวันหนึ่งถ้าฉันพร้อมนะ ฉันจะไป"
มันเก็บความรู้สึกนี้ไว้ตลอดเวลาเลย หลัง ๆ เวลาทะเลาะกันและเขาเป็นแบบนี้เราก็เริ่มชินชาเสียแล้ว เริ่มไม่เสียใจมาก
เริ่มคิดว่าฉันก็น่าจะอยู่ของฉันได้ ดีกว่าให้ใครมาออกปากไล่กันแบบนี้บ่อย ๆ ทำให้เรารู้สึกว่า "ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน" ขึ้นเรื่อย ๆ
อายุมากขึ้นก็ต้องอยู่คนเดียวให้ได้ ลองมองชีวิตคนหลาย ๆ คนที่อายุมากก็อยู่คนเดียวกันหลายคนเลย แต่เรายังมีลูกคนหนึ่งที่ไม่ใช่ลูกของเขา
เป็นลูกติดจากสามีเก่า
อยากมีความสุขในชีวิตเสียที ไม่อยากครึ่ง ๆ กลาง ๆ แบบนี้ ทุกวันนี้ตื่นมาจะได้ยินเสียงคนข้างบ้านคุยกัน บอกตามตรงจะไปแอบฟัง
เพราะอยากมีเพื่อนอยากพูดคุยได้อย่างพวกเขาบ้าง อยากได้ข้อมูลข่าวสาร แค่ได้แอบฟัง แอบดูเขาก็หายเหงาไปพอสมควรเลย
คือได้รู้ว่าในสถานการณ์โควิดแบบนี้ ก็ยังมีคนที่ใช้ชีวิตปกตินะ ไม่ได้ติดเชื้อ
ขอบคุณที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้ที่มาร่วมรับฟังเรื่องราวเรื่อยเปื่อยของเรานะคะ