ตอนเด็กๆเคยโดนทำร้ายจิตใจหนักมาก(ตอนนี้เบาลง)จนเหมือนบางครั้งเราไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนยังไงมีบุคลิกแบบไหน

ตามกระทู้เลยค่ะ ตอนเด็กๆเคยโดนทำร้ายจิตใจหนักมาก(ตอนนี้เบาลง)จนเหมือนบางครั้งเราไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนยังไงมีบุคลิกแบบไหน คือว่าตอนเด็กเด็กเราน่าจะร่าเริงมากมั้งคะแต่พอแม่ให้เรามาอยู่บ้านยายตอนประมาณป3เหมือนมันอยู่ระหว่างยุคค่ะความคิดเห็นหรืออะไรคำสอนไม่ตรงกันกะบปัจจุบัน เหมือนเขาจะเป็นคนที่คุมเราให้อยู่กฎทำนองนั้น แต่ตอนเด็กๆก็อยากออกไปเล่นสนุกสนานทำให้เราก็โดนมาเยอะจนต้องร้องให้อะไรหลายอย่างทุกวันทุกอาทิตย์ เคยนอนร้องไห้จนหลับแล้วตื่นมาปุ๊บร้องต่อมันอัดอั้นในใจจนเราชินที่จะเก็บความรู้สึกแล้วเย็นชาขึ้นเราเงียบขึ้นยิ้มยากจนเหมือนเวลาทำหน้าปกติเฉยๆเหมือนหน้ากำลังเศร้าหรือไม่มีความสุขอยู่ตลอดพอเราโตมาแมากลับมาอยู่ด้วยทำให้เราห่างจากยายมากขึ้นเราก็รู้สึกสับสนว่าเราควรแสดงความรู้สึกแบบไหน เราเป็นคนชอบดูอะไรสวยๆเพลินๆเช่นมองท้องฟ้า บางครั้งก็รู้สึกเศร้าที่ได้มองแต่ในใจกลับรู้สึกมีความสุขบางครั้งมีความสุขแต่ใจกลับรู้สึกเศร้ามันงงและสับสนอารมณ์ของตะวเองตลอดเวลาไม่รู้ว่าตัวตนเราเป็นยังไงกันแน่ระหว่างคนเงียบเย็นชาอยู่กับตัวเองไม่ชอบอยู่กับใครแต่บางครั้งก็อยากให้มีคนอยู่ข้างๆเงียบๆหรือคนที่สดใสมีเพื่อนๆอยู่รอบข้างหัวเราะ บางครั้งความรู้สึกมันรวมกันจนทำให้เรางงว่าเราคิดอะไรอยู่กันแน่
ไม่รู้จะแสดงอารมณ์แบบไหนออกไป
อยากถามว่าทุกคนคิดว่ายังไงหรือมีวิธีแก้ไหมคะ