คำบอกลา ขอฝากทุกคน

วันนี้วันที่ 9 สิงหาคม 2564 เวลา 22:49 เป็นเวลาที่ผมไม่เหลืออะไรแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่าง คนที่รักก็ทิ้งผม ชีวิตผมไม่เหลือค่าอะไรแล้ว ที่บ้านก็เหมือนกัน ผมได้ทักไปบอกกับคนรักว่า ฝากทุกอย่าง แต่คำตอบที่ได้คือ เขาบอกว่าไม่รับฝาก ผมจะทำอะไรก็ทำ ผมผิดเองที่ไประบายความเครียดให้เขารับรู้ จนจุดจบของผมเป็นแบบนี้ ผมคือคนที่ล้มเหลวที่สุดปัญหาคือเรื่องเงิน ผมแค่ไประบายให้เธอได้รู้ว่าผมมีปัญหาแบบนี้ ผมไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้ว ผมคิดว่าทุกคนจะดีขึ้นหากผมตายไป ที่ผมมาเขียนในนี้ เพราะไม่มีใครที่ผมจะระบายได้อีกแล้ว เราสองคนทำร้านมาด้วยกัน แต่สุดท้ายเธอก็ทิ้งให้ผมทำคนเดียว เธอไม่เคยที่คิดจะทำมันอยู่แล้ว ผมควรที่จะตายๆไปส่ะ หากใครมาเห็นข้อความนี้ โปรดรบกวนช่วยส่งให้คนที่ผมรักคือ พ่อ แม่ และเธอคนนี้ เธอชื่อเฟสว่า 赖秀玉 ผมคงจะอยู่ไม่ได้ หากเธอคิดจะไปจริงๆ ผมได้ขอความช่วยเหลือจากพ่อแม่ แต่พวกท่านก็ไม่สามารถช่วยผมได้ แถมยังด่าว่า ตั้งแต่ผมเกิดมา ไม่ว่าผมจะสอบเข้ามหาลัยได้ สอบชิงทุนได้ สอบได้ผลการเรียนที่ดี พวกท่านไม่เคยให้กำลังใจผม ไม่เคยยินดีกับผม ไม่เคยพูดว่า ลูกทำดีมาก คำพวกนี้ คือคำที่ผมอยากได้ยินสักครั้งในชีวิต แต่นี่ก็ผ่านมา 22 ปี ท่านไม่เคยคิดจะพูดเลยสักครั้ง ส่วนคนรักของผม ผมขอให้เธอได้เจอคนที่รัก คนที่เขาแคร์เธอ คนที่ดีกว่าผมทุกอย่าง ลาก่อนนะทุกคน แล้วผมจะไปหาทุกคนเอง
วสุพล
22:59 วันที่ 9 สิงหาคม 2564