คนในบ้านเป็นเหตุ

เก็บมาเยอะแล้วขอระบายบ้าง! คนในบ้านส่วนใหญ่แล้วไม่เห็นค่าในตัวหนูเหมือนไร้ตัวตนเลยอยู่ไปก็ส่วนเกินรู้สึกแบบนี้มาตลอดไม่รู้ว่าทุกคนจะมองเราแบบไหน เข้าเรื่องเลยเนอะ คือว่าในบ้านมีทั้งหมด5คนมีพ่อ แม่ พี่สาว พี่ชาย หนู ทุกๆวันก็ติดมาตลอดน่ะว่าตัวเองทำดีที่สุดแล้วเท่าที่ทำได้เช่น ทำงานบ้าน,กวาดบ้าน,ล้างจาน,ใส่น้ำในขวด ฯลฯ แต่ทำไมคุณแม่กลับไม่มองเห็นว่าเราทำว่าพี่ทำตลอดบ้างครั้งก็น้อยใจมากๆจนร้องไห้ในร้องคนเดียวตลอด พักหลังๆเนี่ยก็เป็นแบบนั้นน้อยใจก็ลดลงแต่มีเรื่องบางเรื่องที่ทุกคนโยนความผิดใส่เราตลอด พ่อมาบอกเร่ว่าไม่ปิดประตูหลังบ้านทั้งๆที่เราไม่ได้เปิดเป็นพี่สาวที่เปิดแล้วเราไปบอกพี่ว่าใช่ไหมที่เปิดประตูแล้วไม่ปิดมันก็บอกว่าแล้วแต่กูสิ แล้วจะให้รู้สึกไงอ่ะต้องโดนพ่อว่าทั้งๆที่ไม่ใช่เราอะ เกลียดตัวเองที่เป็นเด็กโง่ที่ไม่มีใครรัก😭 เราเป็นคนนึ่งที่ชอบเก็บตัวอยู่ในห้องคนเดียวไม่อยากอยู่กับครอบครัวถ้าได้อยู่เมื่อไรทุกคนปั่นหัวเราตลอดอะไม่มีวันไหนที่มีความสุขถ้าเรามีอะไรที่ไม่สบายใจส่วนมากจะเล่าให้เพื่อนฟังตลอด กับแม่หรอ?เคยเล่าน่ะแต่...แม่กลับมาเมินเชยก็รู้สึกว่าเรามันไม่มีสาระถ้าเมื่อไรที่แม่โมโหวันนั้นที่แม่ขุดเรื่องที่เราเล่าว่าเป็นคนไม่ดีคบกับเพื่อนเลวคือเรางงอะทำไมที่แม่โมโหแล้วต้องพาลใส่คนอื่นว่าแบบไม่คิดเลยว่าลูกเค้าก็มีความรู้สึกมีสมอง ที่เจ็บใจที่สุดคือแม่ว่าเราเหมือนหมูป่า ลิง หมา สัตว์ที่น่าเกียดทุกอย่างคำที่แม่พูดออกจากปากมันเป็นจริง พอถึงวันนี้ก็เป็นจริงว้อย เรารู้สึกว่าตัวเองเริ่มอ่อนเริ่มไม่อยากพูดดูโง่ทุกอย่างตามไม่ทันคนอื่นดูโง่ไปสะทุกอย่าง วันนึ่งเราเคยบอกแม่ว่าถ้าเราจะเป็นคนดีได้ก็ต่อเมื่อมีคนทำดีกับเราก่อนดูเป็นตัวอย่างเราก็จะติดไปเป็นนิสัยด้วย แม่บอกว่าแค่นี้แม่ยังไม่ดีหรอ ก็ไม่แปลกน่ะที่พี่ๆทุกคนถึงปากร้ายว่าน้องตัวเองมันโง่,ด้อย,อ่อน แล่วคิดหรอว่าน้องคนนี้จะเป็นคนดีได้ แต่ก็ยังดีที่บ้านเลี้ยงแมว2ตัวได้เป็นกับแมวเป็นเพื่อนทีาระบายทึกๆเรื่องไม่รู้ว่าแมวฟังออกไหมแต่ก็โล่งอกโล่งใจไปนิดอย่างน้อยก็แมวมันรักเรา