เรื่องมีอยู่ว่า
มีน้องผู้หญิงคนหนึ่งไปบรรจุราชการที่จังหวัด ..
และที่หน่วยได้จัดบ้านพักไว้ให้เรียบร้อยแล้ว
น้องผู้หญิงคนนี้ก็เข้าพักตามปกติ
เช้ามาก็เดินไปทำงานด้วยความสดชื่น
เพราะที่นี่อากาศดีไม่มีมลพิษ
แต่ทุกคนที่หน่วยตื่นเต้นและถามว่า
ผู้หมวดนอนหลับสบายดีไหม
น้องผู้หญิงตอบว่าหลับสบายดี
อีกคนถามว่า หมวดคะหนูขอถามตรงๆนะ 
ไม่เจอผีหรืออะไรเลยหรือคะ
น้องผู้หญิงตอบว่า อ้าวมีผีด้วยเหรอ 
ทุกคนรู้ว่ามีผีแล้วให้หมวดไปอยู่บ้านพักนี้น่ะเหรอ
ทุกคนจึงหลบสายตาไม่กล้าพูด 
เพราะดูท่าทางแล้วผู้หมวดสาวน่าจะดุกว่าผี
ในช่วงเย็นหลังจากเลิกงาน
น้องผู้หญิงจึงเดินไปถามทหารที่เฝ้าเวรยาม
เพราะสังเกตว่าเมื่อวานมีมาเฝ้าตั้ง 6 คน
แต่วันนี้มีมาเฝ้าแค่ 2 คน
คนหนึ่งตอบว่า 
นายมาอยู่ได้ 1 คืนแล้ว พวกเราก็อุ่นใจครับ
น้องผู้หญิงเดินกลับบ้านพักแบบงงๆ 
คืนที่ 2 คืนที่ 3 ผ่านไปด้วยดี
คืนที่ 4 วันนี้เป็นวันพระใหญ่
น้องผู้หญิงเปิดประตูตู้เสื้อผ้า 
เห็นหน้าสาวงามคนหนึ่ง
ดวงตาโตสวยแต่ดูน่ากลัว
ปากเรียวสีแดงสด กำลังยิ้มให้
แต่ น้องผู้หญิงตกใจนิดหน่อย
แล้วก็คิดว่า หน้าฉัน ก็ไม่ใช่
ตู้เสื้อผ้านี้ก็ไม่มีกระจกด้วย
ใบหน้านี้มาจากไหน
แล้วน้องผู้หญิงก็ไม่สนใจคิดต่อ ก็เข้านอน กลางดึกน้องผู้หญิงปวดท้องจะเข้าห้องน้ำ
จึงเดินออกมาจากห้องนอน
ซึ่งจะต้องผ่านห้องโถงใหญ่และ
ห้องนอน อีก 2 ห้อง
น้องผู้หญิงได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกันในห้องโถง
แต่ก็ไม่สนใจ เมื่อเสร็จธุระก็กลับมานอน
แล้วก็ฝันถึงผู้หญิงใบหน้าสวยคนนั้น
ที่เห็นที่ประตูตู้เสื้อผ้า
นางนั่งร้องไห้อยู่กลางห้องโถง
รำพึงรำพันถามว่า คุณพี่ฆ่าฉันทำไมเจ้าคะ
ถามซ้ำๆ จนน้องผู้หญิงตื่น 
เช้ามาไปทำงาน ก็เลยสอบถามกับคนที่เคยถามว่า หมวดไม่เจอผีหรืออะไรเลยหรือคะ สอบถามแล้วได้ความว่า
บ้านพักหลังนี้เป็นบ้านพักเก่าแก่อายุเป็นร้อยปีแล้ว 
ไม่มีนายทหารคนไหนอยู่เกินครึ่งชั่วโมงได้เลย 
จะต้องวิ่งแจ้นหอบกระเป๋าออกมาร้องโวยวายกันทุกคน 
จนกระทั่งผู้หมวดสาวคนนี้ได้รับการบรรจุเข้ารับราชการ
ในตำแหน่งที่ไม่เคยมีมาก่อน
ใครๆก็คิดว่าตำแหน่งนี้ตั้งกันขึ้นเองหรือเปล่า
เพื่อจะยัดคนคนนี้เข้าทำงาน
จึงให้ผู้หมวดสาวไปพักที่บ้านหลังนี้
เพื่อจะกลั่นแกล้งให้ตกใจกลัวแล้วลาออกจากราชการไปเลย
ประวัติของบ้านหลังนี้
เดิมเจ้าของเป็นแม่ทัพ มีภรรยาเป็นนางรำ
ก่อนออกรบ กลัวว่าภรรยาจะมีชู้
จึงฆ่าแล้วขังไว้ที่ห้องเก็บของ
แม่ทัพก็ไม่ได้กลับมาที่นี่เหมือนกัน
เพราะเสียชีวิตในสนามรบ
ทหารที่มาเข้าเวรยามเคยเห็นนางรำมายืนคอยท่านแม่ทัพอยู่ที่ชานบ้าน
ดึกดื่นก็มีเสียงกรีดร้อง
บางทีก็ออกมาเดินให้เห็น
บางครั้งก็มีเสียงดนตรีไทยแล้วก็จะมีนางรำ รำให้ดู
ทหารเวรยามรุ่นต่อรุ่นเห็นกันทุกคน  
น้องผู้หญิงพอรับรู้เรื่องราวแล้ว 
ช่วงพักกลางวันก็เลยเดินกลับบ้านพัก
เพื่อไปรื้อดูข้าวของที่ห้องแต่ละห้อง
ซึ่งแต่ละห้องถูกคล้องโซ่และใส่กุญแจไว้อย่างแน่นหนา
น้องผู้หญิงให้ทหารช่างไปช่วยเปิดดู
พบหีบเหล็กโบราณมีผ้านุ่งผ้าถุงผ้าสไบพับไว้เรียบร้อย
บางชิ้นก็ลุ่ย แต่บางชิ้นสภาพดีเกือบ 90%
มีกลิ่นหอมแปลกๆ
ร่างนางรำไม่มีแล้วก็น่าจะเป็นฝุ่นไปแล้ว
แต่ที่แน่ๆวิญญาณของนางยังไม่แตกดับหรือไปไหน

น้องผู้หญิงกลับมาบ้านที่กรุงเทพฯ
เล่าเรื่องที่เจอให้พี่สาวฟัง จึงพากันไปหาซินแส 
จากนั้นทุกอย่างก็จบลงด้วยดี 
วิญญาณของนางรำก็ได้ไปสู่สุคติ
บ้านพักทหารหลังนั้นก็เป็นบ้านทรงไทยที่สวยงามและน่าอยู่
ทหารเวรยามก็ไม่ต้องมาเฝ้ากันถึง 6 คนอีกต่อไป