นักปรัชญาสมัยโบราณ Aristotle Diogenese Cicero Seneca และอื่นๆอีกมากมาย บุคคลเหล่านี้เป็นที่รู้จักกันดีจากปรัชญาของเขาแต่เบื้องลึกหลังการนึกปรัชญาเหล่านี้คือ เขามีรายได้ไหม? นักปรัชญาสมัยก่อนหาเงินจากไหน?
คำตอบนั้นมีมากมายแต่ส่วนใหญ่นั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวบุคคลแต่รายได้หลักๆของนักปรัชญาเหล่านี้ก็ขึ้นอยู่กับทัศนคติของนักปรัชญาแต่ละคนด้วย
1. รายได้หลักของนักปรัชญาคือเป็นครู แต่นั่นก็ไม่ใช่แค่วิชาปรัชญาแต่ยังรวมไปถึงคณิตศาสตร์ด้วย หลักการคือนักปรัชญาจะให้คำสอนแก่นักเรียนเพื่อให้เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีแต่รายได้จากทางนี้มักจะเป็นที่ตำหนิในสมัยก่อนเพราะการนำความรู้ไปขายนั้นถือว่าผิดจรรยาบรรณ
2. วิธีนี้เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดคือการเป็นขอทาน จากที่หลายคนทราบนักปรัชญาส่วนใหญ่นั้นไม่ได้ร่ำรวยและส่วนใหญ่มีชีวิตด้วยการขอรับบริจาคตัวอย่างที่โด่งดังที่สุดคือ Diogenese ที่เป็นคนไร้บ้านและนอนในกล่องขอข้าวคนจนกว่าเขาจะให้นักปรัชญาพวกนี้มักจะได้อาหารและที่อยู่ชั่วคราวจากเพื่อนที่มีฐานะร่ำรวยที่อยากฟังปรัชญาจากเขา
3.วิธีนี้เป็นวิธีที่พบบ่อยสุดคือหาผู้สนับสนุน เช่นคนมีฐานะบางคนจะจ้างนักปรัชญามาทำงานด้วยแต่อีกแบบหนึ่งที่ต่างไปยกตัวอย่างจาก Epictetus เขาได้เขียนบันทึกกล่าวถึงการหาผู้สนับสนุนทางการเงินว่า ถ้าเขาฝากสุขภาพไว้กับหมอ ฝากลมหายใจไว้กับม้า แต่ทำไมเขาไม่ฝากวิญญาณกับเงินทั้งหมดไว้ที่นักปรัชญาล่ะ? นั่นก็เป็นเหตุผลที่น่าฟังแต่ก็จบด้วยการโดนต่อยที่หน้าแล้วเขาก็ไปเป็นครูแทน
4.วิธีนี่คือเป็นกุนซือ เช่น Aristotle ก็เป็นที่ปรึกษากษัตริย์อย่าง Alexander the great ในฐานะกุนซือหรือ Seneca นั่นก็เป็นที่ปรึกษาแก่จักรพรรดิ Nero การเป็นกุนซือก็ถือว่าเป็นตำแหน่งที่สูงส่งแต่ก็อันตราย
5. คือเขามีงานอยู่แล้วการเป็นนักปรัชญาเป็นแค่งานนอกเวลาเฉยๆ เช่น Cicero นั้นเป็นทนายและสมาชิกสภาอยู่แล้ว หรือ Marcus Aurelis ที่รายได้หลักของเขาคือการเป็นจักรพรรดิ
โดยสรุปคือการหารายได้จากการนึกปรัชญาในยุคนั้นก็ไม่ใช่การหาเงินที่ดีนักแต่ก็ขึ้นอยู่กับผู้สนับสนุน บางคนมีงาน บางคนเป็นขอทาน และบางกลุ่มก็มีแหล่งเงินทุนเป็นของตนเอง
นักปรัชญาในสมัยก่อนหาเงินจากไหน
คำตอบนั้นมีมากมายแต่ส่วนใหญ่นั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวบุคคลแต่รายได้หลักๆของนักปรัชญาเหล่านี้ก็ขึ้นอยู่กับทัศนคติของนักปรัชญาแต่ละคนด้วย
1. รายได้หลักของนักปรัชญาคือเป็นครู แต่นั่นก็ไม่ใช่แค่วิชาปรัชญาแต่ยังรวมไปถึงคณิตศาสตร์ด้วย หลักการคือนักปรัชญาจะให้คำสอนแก่นักเรียนเพื่อให้เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีแต่รายได้จากทางนี้มักจะเป็นที่ตำหนิในสมัยก่อนเพราะการนำความรู้ไปขายนั้นถือว่าผิดจรรยาบรรณ
2. วิธีนี้เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดคือการเป็นขอทาน จากที่หลายคนทราบนักปรัชญาส่วนใหญ่นั้นไม่ได้ร่ำรวยและส่วนใหญ่มีชีวิตด้วยการขอรับบริจาคตัวอย่างที่โด่งดังที่สุดคือ Diogenese ที่เป็นคนไร้บ้านและนอนในกล่องขอข้าวคนจนกว่าเขาจะให้นักปรัชญาพวกนี้มักจะได้อาหารและที่อยู่ชั่วคราวจากเพื่อนที่มีฐานะร่ำรวยที่อยากฟังปรัชญาจากเขา
3.วิธีนี้เป็นวิธีที่พบบ่อยสุดคือหาผู้สนับสนุน เช่นคนมีฐานะบางคนจะจ้างนักปรัชญามาทำงานด้วยแต่อีกแบบหนึ่งที่ต่างไปยกตัวอย่างจาก Epictetus เขาได้เขียนบันทึกกล่าวถึงการหาผู้สนับสนุนทางการเงินว่า ถ้าเขาฝากสุขภาพไว้กับหมอ ฝากลมหายใจไว้กับม้า แต่ทำไมเขาไม่ฝากวิญญาณกับเงินทั้งหมดไว้ที่นักปรัชญาล่ะ? นั่นก็เป็นเหตุผลที่น่าฟังแต่ก็จบด้วยการโดนต่อยที่หน้าแล้วเขาก็ไปเป็นครูแทน
4.วิธีนี่คือเป็นกุนซือ เช่น Aristotle ก็เป็นที่ปรึกษากษัตริย์อย่าง Alexander the great ในฐานะกุนซือหรือ Seneca นั่นก็เป็นที่ปรึกษาแก่จักรพรรดิ Nero การเป็นกุนซือก็ถือว่าเป็นตำแหน่งที่สูงส่งแต่ก็อันตราย
5. คือเขามีงานอยู่แล้วการเป็นนักปรัชญาเป็นแค่งานนอกเวลาเฉยๆ เช่น Cicero นั้นเป็นทนายและสมาชิกสภาอยู่แล้ว หรือ Marcus Aurelis ที่รายได้หลักของเขาคือการเป็นจักรพรรดิ
โดยสรุปคือการหารายได้จากการนึกปรัชญาในยุคนั้นก็ไม่ใช่การหาเงินที่ดีนักแต่ก็ขึ้นอยู่กับผู้สนับสนุน บางคนมีงาน บางคนเป็นขอทาน และบางกลุ่มก็มีแหล่งเงินทุนเป็นของตนเอง