มีใครเคยรู้สึกเหมือนกันไหมคะ บางทีก็เซ็งๆกับความไม่สวยของตัวเองเหมือนกัน ทำให้ขาดโมเม้นบางอย่างในชีวิตไป

ดิฉันอายุ 27 ปี ยอมรับความจริงค่ะว่าเป็นคนเบ้าหน้าไม่สวยแถมรูปร่างไม่ใช่หุ่นดีอย่างนางแบบเลย หน้ากลางๆค่อนไปทางไม่สวย ไม่ใช่คนหน้าคมอย่างนางแบบยุโรปหรือสวยหวานปานสาวเกาหลี ก็เข้าใจค่ะว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่ที่สุดในชีวิต แต่ในใจก็อยากสวย อยากศัลยกรรมรูปหน้าค่ะ ถ้าพร้อม ติดมันราคาค่อนข้างสูง แล้วช่วงสถานการณ์แบบนี้ แถมมีภาระเรื่องค่าใช้จ่าย ยังต้องหาเงินอีกเยอะเลย😥 ทำให้ต้องพักเรื่องนี้ไว้ก่อน บางทีก็แอบเซ็งๆกับความไม่สวย เพราะชีวิตจะขาดโมเม้นบางอย่างไปเช่น การมีคนมาจีบที่ทำให้จิตใจกระชุ่มกระชวย ขาดการได้รับโอกาสใหม่ๆ ต้องดิ้นรนเอาเอง ทางเลือกชีวิตน้อยมากค่ะ ส่วนเพื่อนคนอื่นๆที่สวยๆจะได้รับความสนใจ หรือได้โอกาส มีแต่คนมาช่วยเหลือ มาจ้างให้ไปถ่ายแบบ มีเงินแถมมีกำลังใจ ซึ่งโมเม้นแบบนี้ เราไม่เคยได้สัมผัสเลย 
เราควรจะจัดการความคิดอย่างไรดีให้ไม่ต้องรู้สึกแบบนี้ พยายามทำแล้วแต่ไม่สำเร็จสักที ความคิดแบบนี้ยังวนเวียนอยู่ในหัว