ตามหัวข้อเลยนะครับ ตัว จขกท โตมาโดยยายเลี้ยงมาโดยตลอด แม่ก็ติดต่ออยู่ตลอด แต่แทบไม่เคยส่งเสีย เคยมีตอนเกษียรให้เงินเราประมาณ1แสนบาท เราก็เอาไปซื้อคอมดับมอเตอร์ไซค์ไว้ทำมาหากิน และเคยซื้อโทรศัพท์ให้1เครื่อง 3000กว่าบาทที่จำได้มีแค่นั้น  พอยายเสียตอนอายุ19 เราเหมือนโดดเดี่ยวในโลกใบนี้ แค่เราก็ไม่ยอมแพ้ เรากู้เรียน เช่าบ้านอยู่เองจนเรียนจบ ระหว่างเรียนเราก็ทำงานหาเลี้ยงตัวเองหาค่าเช่าบ้านไปด้วย ส่วนแม่ก็จะคอยมายืมเงินเราตลอด เรามีเราก็ให้ ตอนเราติดทหารเราพอมีเงินเก็บเราก็แบ่งให้ โดยไม่เอาคืน แต่ทุกครั้งที่เราไม่มีให้จะเจอคำพูดที่คอยบั่นทอนจิตใจอยู่ตลอด เช่น ดูสิดูลูกคนอื่นเค้าให้เงินแม่เค้าใช้ ชีวิตเค้าเจริญ เราก็ให้เหตุผลว่าเราภาระเยอะ เราเงินเดือนไม่ค่อยจะพอใช้ ก็จะเจอแย้งมาทุกครั้ง จนเหตุการณ์ล่าสุด มาเกริ่นว่า จะให้เรายื่นกูเพื่อเอามาโปะบ้านซึ่งราคาน่าจะมีหลักล้าน ละเค้าจะผ่อนเอง 15ปี ซึ่งตอนนี้แม่มีอายุ 64-65 ซึ่งตัวเราเองยังไม่มีเงินเก็บซักบาท ตอนไม่มีโควิด เราก็ลุ่มๆดอนๆ เราเลยปฏิเสธบอกว่า แบบนี้ถ้าระหว่างผ่อนแม่อายุมากแล้ว เกิดเป็นไรขึ้นมา เราต้องรับภาระหนี้สินเพิ่มมาอีกนะ ซึ่งแกให้เหตุผลว่าแกไม่ตายง่าย คือคนเราจะรู้ชีวิตตัวเองได้ยังไง ซึ่งเสี่ยงมากที่เราจะต้องมาแบกรับภาระหนี้สินของแม่เรา ซึ่งเรารู้ดีว่าแม่เรามีปัญหาเรื่องเงินมาตลอดตั้งแต่เราจำความได้ ก็เลยทะเลาะกัน เราก็เจอคำพูดที่บั่นทอนจิตใจเหมือนเดิม คือ เป็นลูกกูมั้ย ทำให้แค่นี้ไม่ได้ ถ้างั้นก็อย่ามาเป็นลูก อะไรทีเคยทำไว้ให้เดี๋ยวจะไปเอาชื่ออกให้หมด เราก็บอกไปว่า เราไม่เคยอยากได้เงินจากแม่เลย ก็จบสนทนาไป เราก็เสียใจที่เจอคำพูดแบบนี้ เลยโพสต์เฟสบุ๊คระบายประมาณว่าชีวิตเราเหนื่อยมากเลยนะ ว่าชีวิตเราเจออะไรมาบ้างแต่กับมาเจอคำพูดบั่นทอนจิตใจจากคนที่ไม่ควรพูด พอโพสต์ไปแม่มาเห็น มาคอมเม้นว่าว่าใคร และทักแชทมาหาเรา บอกว่าถ้าเก่งเก่งไป ต่อไปนี้อย่ามาเรียกกูว่าแม่ กูไม่มีลูกแบบนี้ คืออยากถามเพื่อนๆ เราผิดมากหรอ ที่เรามองอนาคตออก เราไม่อยากเป็นหนี้ที่เราไม่ได้สร้าง และอยาดถามเพื่อนๆว่าถ้าเจอแบบนี้เพื่อนจะทำกันยังไงครับ ผมท้อชีวิตมากก