ครอบครัวคือเซฟโซนที่ดีที่สุดหรอ?

ชีวิตของผมไม่มีเลยเชฟโซนผมอยู่ในครอบครัวผมเองไม่มีความสุขนอนไม่ค่อยหลับมาหลายปีเเล้วถ้าผมจะตามใจตัวเองเพื่อหาความสุขโดยไม่สนใจรอบข้างเพื่อให้ตัวเองรู้สึกดีกับชีวิตที่เหลือเพราะผมคิดไม่อยากใช้ชีวิตต่อเ

เราอยากถามความเห็นค่ะ เราอายุ 27 เรากับแฟนคบกันมา  2 ปีแล้ว อยู่บ้านเดียวกันค่ะ แทบจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา เราเข้ากับพ่อแม่ ครอบครัวเขาได้ดีทุไม่มีปัญหาเรื่องนี้เลย แต่สิ่งที่เราไม่เข้าใจ และรู้สึก

ครอบครัวเราเป็นครอบครัวทั่วๆไป ฐานะไม่ได้รวย พอมีพอกิน พ่อแม่ลูก3คน เราเข้าใจดีค่ะว่าค่าใช้จ่ายเยอะเพราะลูก3คน เราไม่ได้เรียกร้องอะไรมากมาย ถ้าเป็นแต่ก่อนก็ยอมรับค่ะว่าเราไม่เข้าใจมากๆ ว่าทำไมเราถึงไม

-ไม่ปรึกษาเรื่องส่วนตัวกับครอบครัว -ไม่ไว้ใจเพื่อนมหาลัย มัธยม เพื่อนที่บ้าน -ไม่มีแฟน ถึงมีก็แค่คุยๆ อยากรู้ว่าเพื่อนๆ มีไอเดียหาคนที่สามารถเล่าเรื่องส่วนตัวได้จากไหนกันบ้าง -งดแนะนำให้ปรึกษาปัญหา

เราเติบโตมาเป็นเด็กที่ค่อยข้างเงียบๆไม่กล้าจะพูดอะไรเท่าไหร่ ตอนเด็กๆไม่มีเพื่อนสนิทรเลยแต่ดีหน่อยที่เรียนดีเลยสอบเข้าม.ต้นที่หวังได้ แต่ด้วยปัญหาทางบ้านในช่วงโควิดแม่เสียรายได้เยอะทำให้ต้องย้ายไปไปเร

คือส่วนตัวเราไม่ได้มีปมทางใจกับผู้ชายอะไรนะคะ ก่อนหน้านี้ก็ปกติ แต่พอเราอยู่มัธยม ตอนแรกก็ไม่ได้อะไร สักพักพอมีเพื่อนผู้ชายเค้าก็ทักมาคุยปกติแหละค่ะ แค่เค้าก็ทักมาบ่อยอยู่ เราก็ไม่ได้อะไรมากเพราะก็คุ

ตามชื่อกระทู้เลยค่ะ เล่าก่อนนะคะเราตอนนี้เราเป็นเเค่เด็กมัธยมเรามีนิสัยที่ไม่ชอบรอ รอไม่ได้ในที่นี้ไม่ใช้ทุกเรื่องเเต่คือ ของที่อยากได้ ใช่ค่ะในบางปีหรือโอกาสสำคัญครอบครัวเรามักจะสัญญาว่าจะ ยกตัวอย่าง

กระทู้นี้ไม่ได้มีเจตนาไม่มีต่อใครนะคะ แค่อยากจะถามความเห็นคนที่ผ่านมาอ่านเฉยๆว่า ถ้าเจอแบบเราจะรู้สึกยังไงกับเพื่อนประเภทนี้ในห้องเรียน *คือเรื่องมันมีอยู่ว่า โรงเรียนเราเนี่ยไม่มีห้องเรียนศิลป์ญี่ปุ

แม่มีอาชีพ ปล่อยเงินกู้ ซึ่งแม่ก็สอนเราตลอดว่าเรียน ป.ตรี ไปทำไมเงินเดือนก็น้อย บางคนเป็นครูข้าราชการก็เป็นหนี้  ยังมาขอกู้เงินแม่เลย ด้วยความที่เราก็มองอีกมุมนึง การเรียนมหาลัยสำหรับเราไม่ใช่แค่