ใครเคยมีความรู้สึกเกลียดการเป็นตัวเองบ้างคะ ขอคำปรึกษาและพื้นที่ระบายหน่อยนะคะ

จะเล่าสาเหตุที่รู้สึกแบบนี้นะคะ มันมาจากที่เราเจอแต่อะไรเดิมๆ ซ้ำๆ ไม่เคยมีความสุข ความสุขที่มีก็มีแค่แวบๆ ตั้งแต่เล็กจนโตมาตอนนี้ ชีวิตตัวเองมีแต่สิ่งแย่ๆในความทรงจำเกือบทั้งหมดส่วนดีมีแค่เสี้ยวหนึ่งแค่นั้น ครอบครัวแตกแยก ไม่เคยเป็นที่ยอมรับของเพื่อน ต้องพยายามขวนขวายทำทุกอย่างเป็นทาสเพื่อน ซื้อใจเพื่อนมาตลอด จนมหาลัยก็เป็น จนมาถึงจุดที่มันพยายามจนมันเหนื่อยแล้ว พอเลิกพยายามทุกอย่างที่ทำมาก็เป็นศูนย์ เหมือนไม่มีตัวตน เหมือนที่ทำมาไม่มีใครเห็นเลย อยากมีชีวิตดีๆที่มีความสุขบ้าง เวลามองดูสตอรี่ไอจีคนอื่นที่ลง ได้แต่นั่งอิจฉาว่าทำไมนะ ชีวิตเราไม่มีอะไรแบบนี้บ้างแม้กระทั่งครอบครัวที่มีความสุข อบอุ่นไปเที่ยวด้วยกันพร้อมหน้า เรารู้สึกว่าชีวิตเราวนเวียนมาเจอแต่อะไรซ้ำๆ ถึงแม้ว่าเราจะพยายามปรับตัวหลีกเลี่ยงอะไรที่เหมือนเดิมปรับเป็นคนใหม่ สุดท้ายมันก็วนกลับมาที่เดิมตลอด จนตอนนี้เราท้อและเกลียดตัวเองมากๆ รู้สึกว่าตอนนี้เรายังพอทนมันไหวอยู่ แต่ถ้าเวลาผ่านไปเรามาเจออะไรแบบนี้เรื่อยๆอีก เรากลัวว่าจะทนไม่ไหวกับทั้งชีวิตที่เจอมารู้ว่า 21 ปีเมื่อเทียบกับคนที่สู้ชีวิตมันไม่ได้เสี้ยวหนึ่งของเค้า แต่เหตุเพราะโรคซึมเศร้าที่เราเป็นและไม่ได้ทานยาต่อด้วยมั้ง เลยทำให้เรสรับมือกับสิ่งที่เจอไม่ค่อยไหว เราควรทำไงดี