สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาแชร์เรื่องราวในชีวิตของเรา เรารู้สึกเหนื่อยกับสิ่งที่เจอมาทั้งหมดในชีวิตตอนนี้เราอายุ 15 ตอนนั้นตั้งแต่ 7-9 ขวบเราเป็นเด็กคนนึงที่โตมาแบบดื้อรั้น เราทำอะไรมักจะโดนตีอยู่ตลอด เราชอบจิ๊กตังพ่อตอนเด็กๆ ร้องไห้อะไรนิดเดียวก็โดนตีซ้ำ รีโมทเคาะหัว เขวี้ยงของใส่ ผมจำได้ว่าเราเคยขอพ่อซื้อนาฬิกา แต่พ่อก็ไม่ให้สักครั้ง ทั้งๆที่เขาคือคนที่มี เราเลยแอบเก็บตังที่พ่อให้จากโรงเรียนทุกวัน มาซื้อ พอพ่อเห็นแกเอานาฬิกาเราไปทุบทิ้งทุบต่อหน้าเพื่อนเรา เราร้องไห้กับเพื่อนตอนแกเดินออกไป พอเราร้องไห้อยากกินมาม่า แต่เขาไม่ให้เพราะบอกว่าเปลือง จะอยากกินอะไรนักหนา เราร้องไห้อยู่ในห้อง อยู่ดีๆเขาก็เปิดประตูเข้ามา แล้วจะเอาไม้แขวนเสื้อตีเรา เราวิ่งหนี เพราะพ่อเป็นคนที่ตีเจ็บมาก ตีจนบวมไปหลายวัน เขียวม่วงตลอดเลย เราวิ่งหนีเขาทั้งไปไกล ข้ามถนนแบบไม่ใส่รองเท้า ทันทีที่เราวิ่งวนเข้าบ้านล็อกประตูห้องน้ำ เขาก็พังประตูออกมาแล้วตีเรา ตีจนกระดูกบวมเนื้อบวม เขาเอาน้ำราดหัวราดจนตัวเปียกแล้วดึงไปที่หลังบ้าน จำได้ว่าหลังบ่นติดกับป่า มันมืด มันชื้น สกปรก มีหนูมีแมงมุมมีแมลง แล้วเขาก็ล็อกประตูให้เราอยู่คนเดียว เรากลัว เราตัวสั่น เราเจ็บไปหมด มันชา แล้วก็หนาว ตอนนั้นเขาออกไปนั่งดูทีวีต่อสักพักก็เดินมาเปิดประตูหลังบ้านแล้วบอกให้เราไปเปลี่ยนชุดแล้วก็ไปเข้านอน วันนั้นเป็นวันที่ต้องตื่นไปโรงเรียน กลายเป็นว่าเราเจ็บ เจ็บจนแทบจะลุกจากเตียงไม่ไหว มันช้ำไปทั้งตัวเลย จนเราต้องลุกไปบอกพี่ข้างบ้านที่ขายข้าวมันไก่ว่า "พี่... หนูลาโรงเรียนนะ ถ้ารถตู้มาถึงที่หน้าบ้านหนู ช่วยบอกรถด้วยนะว่าหนูไม่ได้ไปวันนี้" ปกติรถตู้จะมารับเราทุกๆ7:30 พ่อเราแกเป็นคนปากร้าย ชอบด่าว่าเราในคำหยาบคายอยู่ตลอด ทั้ง "ไอ
ไอสัส สันดานหมา ไอโง่" เรารู้เป็นเด็กที่เรียนไม่เก่ง สมองทื่อ ชอบเหม่อ แต่ด้วยความที่เป็นแบบนี้ เรามักจะมีแต่เรื่องให้คิดอยู่ตลอดในหัว เวลาที่เราไปโรงเรียน เราเหม่อตลอด เหม่อทุกคาบทุกครั้ง บางทีก็มีแผลตัวเขียวกับรอยตีไปที่โรงเรียน มันเป็นโรงเรียนคริสต์เล็กแต่คุณครูที่นั่นก็ไม่ค่อยได้เอะใจอะไร แต่ตะเอะใจเพราะเราเหม่อ เราลืมอดีตไม่ได้เลยสักครั้ง เราเรียนไม่รู้เรื่อง ไม่ค่อยยิ้ม ไม่มีความสุข ไม่ค่อยมีเพื่อน ทั้งๆที่ก็ไม่เคยไปทำอะไรให้ใคร ตอนนั้นก่อนนอนเราชอบโทรหา แม่ กับพี่สาว เราห่างกับพี่สาว 14 ปี (เป็นลูกหลง) บางทีเราก็ได้ยินพี่สาวด่าแม่เพราะแม่เป็นคนที่สร้างหนี้สร้างสินชอบทะเลาะอยู่กับพี่อยู่เรื่อย เวลาที่เราอยู่ที่บ้าน พ่อก็เอาแต่ด่าแม่เวลาที่เราพูดถึงแม่ ด่าทอแย่ๆตลอด แต่เราคิดถึงแม่นะ คิดถึงมากไป เลยไม่ค่อยจะจดจำอะไรเท่าไหร่ที่เกี่ยวกับสิ่งที่พ่อพูด เวลาที่แม่กลับมาหาปีนึงก็1-2ครั้ง เรามีกจะวิ่งไปกอดแม่อยู่ตลอด พ่อก็เอาแต่ใช้คำพูดๆกูๆตั้งแต่เรายังเด็กๆ จนผ่านมา ตอนเราอายุ10ขวบ เราอยากไปอยู่กับแม่ รวมถึงแม่กับพี่สาวก็ชวนเราไปที่โน่น เพราะมีพี่สาวที่เรียนจบแล้วช่วยสอนหนังสือได้ ด้วยความที่เราโกรธพ่อไม่อยากอยู่กับพ่อ ก็เลยตัดสินใจไปเรียนที่ ก.ท.ม แต่พ่อไปอยู่แม่ก็มีแฟนใหม่ เขาใจแต่แฟนใหม่ ทำโน่นทำนี่ให้แฟนใหม่หมดทุกอย่าง สร้างหนี้สร้างสินจนพี่สาวต้องมาชดให้ให้ตลอด แม่กับพี่ชอบทะดลาะกันเพราะพี่เป็นคนขี้น้อยใจแม้จะอายุ23-25แล้ว ชอบน้อยใจแม่เพราะการกระทำของแม่นั่นแหละ เวลาที่แม่มีแม่ก็มีกจะเอาเงินไปใช้ในทางที่ไม่จำเป็นเล่นหวยแล้วก็เป็นหนี้ พี่สาวก็ต้องมาส่งเราเรียนแทนพ่อแทนแม่อยู่ตลอด ให้เงินไปโรงเรียนเราในบางวันที่แม่ไม่มีให้ พอได้เข้าโรงเรียนก็เป็นโรงเรียนห่วยๆที่นึงมีแต่คนหาเรื่อง ทั้งๆที่เราเองก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้ใครเลย หลายเป็นเราเริ่มเป็นคนที่หัวรุนแรงอยู่ทุกครั้งบางทีมีเรื่องก็ต่อยเพื่อน เราเป็นผู้หญิงที่แมนอยู่แล้ว เลยไม่คิดอะไร พอ
กลับบ้าน มาแทบจะทุกวันที่ต้องทะเลาะกับพี่สาวแล้วก็แม่ เราเครียดร้องไห้อยู่มุมห้อง ที่บ้านเราเริ่มทำร้ายร่างกายกัน เวลาที่ทะเลาะกับพี่ พี่เราจะตบตีเราตลอด บางทีคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอยู่ๆก็เดินมาตีเหตุผลก็เพราะเครียดเรื่องแม่แล้วพอเราทำอะไรไม่ถูกใจก็มาลงกับเรา เรามีอะไรบางครั้งก็รู้ว่ามันเป็นข้อเสียที่ชอบเถียงชอบต่อว่า แต่เราก็แค่อยากให้ครอบครัวเข้าใจเราบ้าง แม่เป็นคน ที่ทำงานเก่ง ตกงานก็หางานได้อยู่ตลอด แต่พอมีก็ไม่เคยเก็บให้แต่คนอื่น ให้ลูกคนอื่นเป็นว่าเล่นมากกว่าลูกของตัวเอง จนตอนนี้เราโตมา แม่เรากับพี่เราบังคับให้เรากูเรียนทั้งๆที่เรารู้ว่ามันมีข้อดีกับข้อเสียอยู่ เราไม่อยากที่จะใช้หนี้ตอนโต แต่ถ้ากู้มาก็ได้โดยไม่จำเป็นต้องใช้หรือใช้ไปน้อยมันก็เป็นหนี้น้อย และถ้าวันนึงลำบากขึ้นมาก็ไม่อดตาย แต่พอเราขึ้น ม.4 พี่สาวเราค้องจ่ายทุกอย่างแทนแม่ทั้งๆที่แม่ควรจะเป็นคนจ่าย แต่อย่างว่า แม่เรามีก็ไม่เคยเก็บ เพื่อเราเลยก็ไม่ ใช้เงินตามใจตัวเอง มีครั้งนึงที่แม่ไม่ยอมทำงานมาเดือนสองเดือน มีเงินอยู่ในบัญชี แสนสองแสน ก็เอาไปใช้หมดทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยอกว่าเก็บไว้ให้เราเรียน แม่มักจะเป็นคนให้ความหวังลมๆแล้งกับเรา อยู่ตลอด ตอนนี้ก็ตัดมาที่ปัจจุบันแล้ว บ้านเราก็แย่เพราะโควิด เราไม่รู้จะมีใครเข้าใจเราไหม แม่บอกว่าถ้าไม่กู้เรียนแล้วไม่มีขึ้นมาก็คงต้องเลิกเรียน เหมือนแม่จะไม่ทำอะไรเพื่อเราเลย ทุกวันนี้เราเครียด เรานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวตลอด บางทีก็นอนไม่หลับยันตี 2-3 เราเริ่มทำร้ายตัวเอง ร้องไห้ ฟุ้งซ่าน แต่แม่เราก็รับฟังเราแค่แรกๆ แต่ไม่ทำความเข้าใจอะไรเลย เราเริ่มอยากตายขึ้นทุกวัน เราหมดหนทาง มันมืดแปดด้านไปหมด ทางที่บ้านก็คิดว่ามันปกติดี แถมว่าอีกว่าจะเป็นอะไรนักหนา อยู่นิ่งๆไม่ได้เหรอแบบนั้น เราไม่รู้จะต้องทำยังไงแล้ว ช่วงนี้เราเหม่อ ไม่มีความสุข รู้สึกว่าจะร้องไห้ออกมาเมื่อไหร่ก็ได้ เวลาที่คนถามว่าเ็นอะไรรึป่าว? เราโทรไปปรึกษาแม่เรื่องที่เราเครียดแล้วอยากฆ่าตัวตาย แตฝกก็มีแต่บอกว่าต้องทำชีวิตให้ดี ทำให้ดีที่สุดต้องโฟกัสกับการเรียน โฟกัสอะไร? การศึกษาไทยมันก็ห่วยแตกขนาดนี้ เศรฐกิจก็แย่แบบนี้ถ้าตั้งใจเรียนแต่ถ้าไม่มีเงินเรียนแล้วล่ะ? เราก็เป็นคนที่เรียนได้ไม่ได้จีเนียสอะไร ไม่เคยติด0 ผ่านทุกครั้งที่สอบ แต่เหมือนในบ้านไม่มีใครเข้าใจ คนรอบข้างก็ยิ่งไม่เข้าใจไปใหญ่ บางคนก็คิดว่าเราเจออะไรมาน้อยไป แต่ความจริงเราเจออะไรมามากกว่านั้น ทุกคนผ่านจุดนั้นมาได้ยังไงบ้างสำหรับคนที่เคยเจอแบบเรา เราเหมือนตอนนี้รู้สึกอึดอัดที่พูดอะไรไปก็มีแต่คนนิ่งเฉย ไม่มีใครเข้าใจ เหมือนตัวคนเรา เราเกลียดที่ความคิดของเราพูดออกไปก็ใช้ไม่ได้ ไม่มีสิทธิพูดอะไรทั้งนั้น จนทุกครั้งบางทีที่เราคิดมาก เราเริ่มมึนหัว ช่วงนี้ก็เริ่มเพลีย ไม่อยากไปไหน ไม่อยากทำอะไร หมดไฟทุกอย่าง ไม่ขำเหมือนที่เคย ความรู้สึกหน่วงตลอดเวลา มันคืออะไร? เราควรไปพบแพทย์ไหม เพราะบางครั้ง เราเรียนไม่รู้เรื่องอ่านโจทย์ข้อสอบประมาณ 10รอบกว่าจะเข้าใจ โฟกัสอะไรได้ยาก เรารู้สึกทุกข์ บางคนที่เห็นตาเราก็บอกว่าตาเราดูไม่มีความสุขเลย เราเองเครียดแทบทุกคืน อยากจะหายไปจากโลกนี้ เราเคยจะกระโดดตึกมาก่อน แต่ก็กลัว เราก็ไม่ใช่ว่าเกลียดครอบครัว แต่เวลาที่เราพูดอะไรไปพวกเขามักจะนิ่งเฉยทุกๆครั้งแล้วบอกว่ามันไม่มีอะไรหรอก จะไปคิดมากทำไม....ทุกคน เรารู้สึกว่ามันแย่ลงเรื่อยๆ เราค้องทำยังไง?
เหมือนอยู่ตัวคนเดียว...ผมต้องทำยังไง?
กลับบ้าน มาแทบจะทุกวันที่ต้องทะเลาะกับพี่สาวแล้วก็แม่ เราเครียดร้องไห้อยู่มุมห้อง ที่บ้านเราเริ่มทำร้ายร่างกายกัน เวลาที่ทะเลาะกับพี่ พี่เราจะตบตีเราตลอด บางทีคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอยู่ๆก็เดินมาตีเหตุผลก็เพราะเครียดเรื่องแม่แล้วพอเราทำอะไรไม่ถูกใจก็มาลงกับเรา เรามีอะไรบางครั้งก็รู้ว่ามันเป็นข้อเสียที่ชอบเถียงชอบต่อว่า แต่เราก็แค่อยากให้ครอบครัวเข้าใจเราบ้าง แม่เป็นคน ที่ทำงานเก่ง ตกงานก็หางานได้อยู่ตลอด แต่พอมีก็ไม่เคยเก็บให้แต่คนอื่น ให้ลูกคนอื่นเป็นว่าเล่นมากกว่าลูกของตัวเอง จนตอนนี้เราโตมา แม่เรากับพี่เราบังคับให้เรากูเรียนทั้งๆที่เรารู้ว่ามันมีข้อดีกับข้อเสียอยู่ เราไม่อยากที่จะใช้หนี้ตอนโต แต่ถ้ากู้มาก็ได้โดยไม่จำเป็นต้องใช้หรือใช้ไปน้อยมันก็เป็นหนี้น้อย และถ้าวันนึงลำบากขึ้นมาก็ไม่อดตาย แต่พอเราขึ้น ม.4 พี่สาวเราค้องจ่ายทุกอย่างแทนแม่ทั้งๆที่แม่ควรจะเป็นคนจ่าย แต่อย่างว่า แม่เรามีก็ไม่เคยเก็บ เพื่อเราเลยก็ไม่ ใช้เงินตามใจตัวเอง มีครั้งนึงที่แม่ไม่ยอมทำงานมาเดือนสองเดือน มีเงินอยู่ในบัญชี แสนสองแสน ก็เอาไปใช้หมดทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยอกว่าเก็บไว้ให้เราเรียน แม่มักจะเป็นคนให้ความหวังลมๆแล้งกับเรา อยู่ตลอด ตอนนี้ก็ตัดมาที่ปัจจุบันแล้ว บ้านเราก็แย่เพราะโควิด เราไม่รู้จะมีใครเข้าใจเราไหม แม่บอกว่าถ้าไม่กู้เรียนแล้วไม่มีขึ้นมาก็คงต้องเลิกเรียน เหมือนแม่จะไม่ทำอะไรเพื่อเราเลย ทุกวันนี้เราเครียด เรานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวตลอด บางทีก็นอนไม่หลับยันตี 2-3 เราเริ่มทำร้ายตัวเอง ร้องไห้ ฟุ้งซ่าน แต่แม่เราก็รับฟังเราแค่แรกๆ แต่ไม่ทำความเข้าใจอะไรเลย เราเริ่มอยากตายขึ้นทุกวัน เราหมดหนทาง มันมืดแปดด้านไปหมด ทางที่บ้านก็คิดว่ามันปกติดี แถมว่าอีกว่าจะเป็นอะไรนักหนา อยู่นิ่งๆไม่ได้เหรอแบบนั้น เราไม่รู้จะต้องทำยังไงแล้ว ช่วงนี้เราเหม่อ ไม่มีความสุข รู้สึกว่าจะร้องไห้ออกมาเมื่อไหร่ก็ได้ เวลาที่คนถามว่าเ็นอะไรรึป่าว? เราโทรไปปรึกษาแม่เรื่องที่เราเครียดแล้วอยากฆ่าตัวตาย แตฝกก็มีแต่บอกว่าต้องทำชีวิตให้ดี ทำให้ดีที่สุดต้องโฟกัสกับการเรียน โฟกัสอะไร? การศึกษาไทยมันก็ห่วยแตกขนาดนี้ เศรฐกิจก็แย่แบบนี้ถ้าตั้งใจเรียนแต่ถ้าไม่มีเงินเรียนแล้วล่ะ? เราก็เป็นคนที่เรียนได้ไม่ได้จีเนียสอะไร ไม่เคยติด0 ผ่านทุกครั้งที่สอบ แต่เหมือนในบ้านไม่มีใครเข้าใจ คนรอบข้างก็ยิ่งไม่เข้าใจไปใหญ่ บางคนก็คิดว่าเราเจออะไรมาน้อยไป แต่ความจริงเราเจออะไรมามากกว่านั้น ทุกคนผ่านจุดนั้นมาได้ยังไงบ้างสำหรับคนที่เคยเจอแบบเรา เราเหมือนตอนนี้รู้สึกอึดอัดที่พูดอะไรไปก็มีแต่คนนิ่งเฉย ไม่มีใครเข้าใจ เหมือนตัวคนเรา เราเกลียดที่ความคิดของเราพูดออกไปก็ใช้ไม่ได้ ไม่มีสิทธิพูดอะไรทั้งนั้น จนทุกครั้งบางทีที่เราคิดมาก เราเริ่มมึนหัว ช่วงนี้ก็เริ่มเพลีย ไม่อยากไปไหน ไม่อยากทำอะไร หมดไฟทุกอย่าง ไม่ขำเหมือนที่เคย ความรู้สึกหน่วงตลอดเวลา มันคืออะไร? เราควรไปพบแพทย์ไหม เพราะบางครั้ง เราเรียนไม่รู้เรื่องอ่านโจทย์ข้อสอบประมาณ 10รอบกว่าจะเข้าใจ โฟกัสอะไรได้ยาก เรารู้สึกทุกข์ บางคนที่เห็นตาเราก็บอกว่าตาเราดูไม่มีความสุขเลย เราเองเครียดแทบทุกคืน อยากจะหายไปจากโลกนี้ เราเคยจะกระโดดตึกมาก่อน แต่ก็กลัว เราก็ไม่ใช่ว่าเกลียดครอบครัว แต่เวลาที่เราพูดอะไรไปพวกเขามักจะนิ่งเฉยทุกๆครั้งแล้วบอกว่ามันไม่มีอะไรหรอก จะไปคิดมากทำไม....ทุกคน เรารู้สึกว่ามันแย่ลงเรื่อยๆ เราค้องทำยังไง?