ก่อนจะเล่าหากมีผลกระทบต่อจิตใจใครก็ขอโทษด้วยน่ะคะ แต่อยากมาระบายจริงๆค่ะไม่รู้จะไปพึ่งใคร🙏
ส่วนตัวเรานั้นกำลังเรียนภาคพิเศษอยู่ เรียนเฉพาะวันอาทิตย์ จันทร์-เสาร์เราทำงาน แต่เรากับแฟนอายุยังน้อย 20 ปีเองค่ะเรามาอยู่บ้านแฟนทั้งเรียนและทำงานที่นี่ มีวันนึงเราทำงานจนลืมไปเลยว่าประจำเดือนมาหรือยัง เราทำงานเรารู้สึกเหนื่อยง่าย และชอบโมโห เราเลยลองซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจ สรุปเราท้อง เราไปหาหมอโดยที่ไม่บอกใครนอกจากแฟน เพราะแม่ของแฟนเคยพูดว่า ฉันไม่อยากมีหลานนะ ขนาดลูกฉันยังไม่อยากมีเลย มันเลยเป็นสิ่งที่ฉันเก็บไว้ไม่กล้าบอก จนวันนึงเขารู้ว่าเราท้อง แต่เราโทรบอกแม่เราแล้วว่าเราท้อง แม่ก็บอกจะเอายังไงให้ปรึษากับแฟนดู เราบอกเราจะเก็บเด็กไว้ แต่พอทางพ่อแม่แฟนรู้ก็โดนด่ากันยกใหญ่ แม่แฟนโทรหาแม่เราทำนองอยากให้เราเอาเด็กออก แล้วแม่ก็โทรมาเล่าให้เราฟัง เราก็ยืนยันกับแม่ไปคำเดิมว่า เราจะไม่เอาเด็กออก เขาเป็นลูกของเรา พอเลิกงานกลับมาถึงบ้าน แม่แฟนก็พูดขึ้นมาว่า มีปัญญาเลี้ยงลูกเหรอ อายุแค่นี้เงินเดือนเท่านี้ เรากับแฟนก็เงียบ แต่ก็จริงเรากับแฟนทำงานกัน2คนเงินเดือนไม่ถึง2หมื่น ได้หมื่น9นิดๆ อาจจะไม่พอ แต่เราก็วางแผนไว้แล้วเรื่องการเงิน แม่แฟนก็พูดต่อว่าถ้าเอาเด็กไว้ ทั้งแฟนเราและน้องของแฟนเราจะไม่ได้เรียน ซึ่งมันเป็นปัญหาก็ตรงนี้แหละค่ะ ส่วนตัวน้องชายแฟนไม่ชอบเราสักเท่าไหร่ เราเลยคิดมากและเครียดมากๆแฟนก็เสียใจ เราคิดว่าถ้าเราเอาเด็กไว้ เขาคงต้องเกลียดเรามากกว่านี้แน่ๆ มันเลยเป็นปัญหาที่ทำให้เราทั้ง2คนคิดว่าต้องเอาเด็กออก เพราะทางครอบครัวแฟนก็พูดกดดันเราทุกวัน แฟนก็ได้แต่กอดและพูดให้กำลังใจในทุกๆวัน เราหัวเราะเราร่าเริง จนแม่แฟนพูดว่าเคยเครียดบ้างไหมทำตัวแบบไม่เครียดเลยเนอะ เอาจริงๆเราเครียดนะเครียดมากแต่มันเป็นสิ่งที่เราทำแล้วรู้สึกดีเหมือนกำลังหลอกตัวเองว่ามีความสุข หลังจากที่เราเอาเด็กออก ทางครอบครัวแฟนไม่เคยถามเลยสักนิดว่าเจ็บมั้ย เป็นอย่างไรบ้าง เราก็เงียบเราก็ไม่พูดไม่แสดงอาการอะไร เรากลับจากที่ทำงานมาถึงบ้านก็หัวเราะทำตัวมีความสุขเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกพังๆและความเสียใจของตัวเอง เราไม่อยากให้ใครเห็นว่าเราเป็นคนอ่อนแอ แม่แฟนก็พูดอีกว่าไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอไม่เคยเสียใจบ้างเหรอเราก็เงียบและก็ขึ้นห้องไป จนวันนี้เราก็ยังคิดถึงลูก แต่เราทำอะไรไม่ได้นอกจากแอบร้องไห้คนเดียวมาโดยตลอด😢 ขอบคุณน่ะคะที่มารับฟังเราจะสู้ต่อไปค่ะ😢
เราควรรู้สึกยังไงค่ะ!!!
ส่วนตัวเรานั้นกำลังเรียนภาคพิเศษอยู่ เรียนเฉพาะวันอาทิตย์ จันทร์-เสาร์เราทำงาน แต่เรากับแฟนอายุยังน้อย 20 ปีเองค่ะเรามาอยู่บ้านแฟนทั้งเรียนและทำงานที่นี่ มีวันนึงเราทำงานจนลืมไปเลยว่าประจำเดือนมาหรือยัง เราทำงานเรารู้สึกเหนื่อยง่าย และชอบโมโห เราเลยลองซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจ สรุปเราท้อง เราไปหาหมอโดยที่ไม่บอกใครนอกจากแฟน เพราะแม่ของแฟนเคยพูดว่า ฉันไม่อยากมีหลานนะ ขนาดลูกฉันยังไม่อยากมีเลย มันเลยเป็นสิ่งที่ฉันเก็บไว้ไม่กล้าบอก จนวันนึงเขารู้ว่าเราท้อง แต่เราโทรบอกแม่เราแล้วว่าเราท้อง แม่ก็บอกจะเอายังไงให้ปรึษากับแฟนดู เราบอกเราจะเก็บเด็กไว้ แต่พอทางพ่อแม่แฟนรู้ก็โดนด่ากันยกใหญ่ แม่แฟนโทรหาแม่เราทำนองอยากให้เราเอาเด็กออก แล้วแม่ก็โทรมาเล่าให้เราฟัง เราก็ยืนยันกับแม่ไปคำเดิมว่า เราจะไม่เอาเด็กออก เขาเป็นลูกของเรา พอเลิกงานกลับมาถึงบ้าน แม่แฟนก็พูดขึ้นมาว่า มีปัญญาเลี้ยงลูกเหรอ อายุแค่นี้เงินเดือนเท่านี้ เรากับแฟนก็เงียบ แต่ก็จริงเรากับแฟนทำงานกัน2คนเงินเดือนไม่ถึง2หมื่น ได้หมื่น9นิดๆ อาจจะไม่พอ แต่เราก็วางแผนไว้แล้วเรื่องการเงิน แม่แฟนก็พูดต่อว่าถ้าเอาเด็กไว้ ทั้งแฟนเราและน้องของแฟนเราจะไม่ได้เรียน ซึ่งมันเป็นปัญหาก็ตรงนี้แหละค่ะ ส่วนตัวน้องชายแฟนไม่ชอบเราสักเท่าไหร่ เราเลยคิดมากและเครียดมากๆแฟนก็เสียใจ เราคิดว่าถ้าเราเอาเด็กไว้ เขาคงต้องเกลียดเรามากกว่านี้แน่ๆ มันเลยเป็นปัญหาที่ทำให้เราทั้ง2คนคิดว่าต้องเอาเด็กออก เพราะทางครอบครัวแฟนก็พูดกดดันเราทุกวัน แฟนก็ได้แต่กอดและพูดให้กำลังใจในทุกๆวัน เราหัวเราะเราร่าเริง จนแม่แฟนพูดว่าเคยเครียดบ้างไหมทำตัวแบบไม่เครียดเลยเนอะ เอาจริงๆเราเครียดนะเครียดมากแต่มันเป็นสิ่งที่เราทำแล้วรู้สึกดีเหมือนกำลังหลอกตัวเองว่ามีความสุข หลังจากที่เราเอาเด็กออก ทางครอบครัวแฟนไม่เคยถามเลยสักนิดว่าเจ็บมั้ย เป็นอย่างไรบ้าง เราก็เงียบเราก็ไม่พูดไม่แสดงอาการอะไร เรากลับจากที่ทำงานมาถึงบ้านก็หัวเราะทำตัวมีความสุขเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกพังๆและความเสียใจของตัวเอง เราไม่อยากให้ใครเห็นว่าเราเป็นคนอ่อนแอ แม่แฟนก็พูดอีกว่าไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอไม่เคยเสียใจบ้างเหรอเราก็เงียบและก็ขึ้นห้องไป จนวันนี้เราก็ยังคิดถึงลูก แต่เราทำอะไรไม่ได้นอกจากแอบร้องไห้คนเดียวมาโดยตลอด😢 ขอบคุณน่ะคะที่มารับฟังเราจะสู้ต่อไปค่ะ😢