ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนสำหรับเรา

คือเราเป็นพี่คนโตตั้งเเต่เด็กจนโตที่บ้านเราชอบบอกว่าเราได้มากกว่าคนอื่นจริงหรอ? ตอนเราเด็กๆเราเเทบไม่เคยได้ของเล่นเลยนอกจากวันเกิดเเค่นั้นเพราะเขาไม่คิดจะให้ พอโตมาเราเห็นที่บ้านเราซท้อเเต่ของเล่นให้น

เรารู้สึกเหนื่อยทั้งงานทั้งเรียนทั้งครอบครัวแล้วยังต้องมาโดนแฟนซ้ำเติม เราเหนื่อนมากกับการต้องเป็นให้ได้แบบที่ทุกคนอยากให้เป็น เราเหนื่อยมากกับการที่เราต้องมาทนฟังเค้าพฟุดเค้าแซะกันเราต้องทำยังไง พอเร

มีเรื่องทะเลาะ เรื่องเงิน เรื่องแฟน ทุกๆวันโดนด่า โดนกดดัน จนอึดอัด เอานู้นเอานี่มาขู่ ซํ้าเติมความผิด จนตัวเราเองอดทน สู้มานาน ตอนนี้เหนื่อยมากๆแล้ว เหนื่อยจนไม่อยากมีชีวิตแล้ว อยากพัก อยากหลับแบบไม่

เราโตมากับยายค่ะ แม่ไม่ค่อยมีเวลาให้ คนที่ต้องเรียกว่าพ่อก็ติดยาแล้วก็ทิ้งไปมีครอบครัวใหม่ตั้งแต่เด็ก ยายที่เลี้ยงมาก็เลี้ยงมาแบบผิดๆ ขู่นู่นนี่นั่นไปหมดจนเรากลัวหลายอย่างเลยค่ะ กลัวการคุยกับคนแปลกหน้

ช่วงนี้หนูเครียดบ่อยมากปกติหนูอยู่หอได้กลับบ้านเดือนละครั้งอยู่หอก็เครียดเรื่องเพื่อนรู้สึกอยากกลับบ้านพอปิดเทอมมาหนูกลับมาเครียดเรื่องที่บ้านอีก คนในครอบครัวชอบพูดทำร้ายจิตใจหนูเป็นคนอ่อนไหวง่ายยิ่งค

บางทีก็เหนื่อยกับครอบครัวเหมือนกันนะ ต่อให้ทำดีแค่ไหน ไม่เคยเห็น พอจะจับโทรศัพท์ซักนิดก็บ่น+ด่า เวลาโทรคอลกับเพื่อนยุคโควิด ก็บ่น บางทีก็อายเพื่อนเหมือนกันนะ55 บางทีก็อิจฉา คนอื่นเหมือนกัน ที่มีครอบคร

ช่วงนี้เราหนักใจมากยิ่งโตยิ่งทะเลาะกับแม่หนักยิ่งขึ้น เวลาเราจะอธิบายพูดน้ำเสียงนิ่มๆเบาๆเราก็ยังโดนหาว่าเถียง เวลาเราทะเลาะกับแม่ เรามักจะผิดอยู่เสมอไม่ว่าเรื่องอะไร จนตอนนี้เราคิดว่าแม่สอนให้เราเป็น

แม่เราเสียตั้งแต่ป.3 พ่อเราก็ทิ้งไปแล้ว เราอาศัยอยู่กับป้า ที่เป็นพี่สาวของแม่ ใช่ค่ะ ตอนแรกเขาก็ดีกับเราทุกอย่าง เขาส่งเราเรียน เขาให้ที่อยู่ให้กินอย่างสบาย เรามีหน้าที่คือเรียน ตอนม.2 เราติด0หนึ่งตั

ขอเล่าๆคร่าวๆนะคะ ตอนนี้เราอยู่วัยทำงาน 1 ปีที่แล้ว เราทำงานไกลบ้านต่างจังหวัด ซึ่งเงินเดือนก็ได้เยอะอยู่ สภาพสังคมการทำงานที่นั่น ก็ดีบ้างไม่ดีบ้าง ช่วงนี้อาจจะเป็นช่วงเรียนจบใหม่ๆ ยังมีนิสัยติดบ้าน