ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนสำหรับเรา

คือเราเป็นพี่คนโตตั้งเเต่เด็กจนโตที่บ้านเราชอบบอกว่าเราได้มากกว่าคนอื่นจริงหรอ? ตอนเราเด็กๆเราเเทบไม่เคยได้ของเล่นเลยนอกจากวันเกิดเเค่นั้นเพราะเขาไม่คิดจะให้ พอโตมาเราเห็นที่บ้านเราซท้อเเต่ของเล่นให้น

เรารู้สึกเหนื่อยทั้งงานทั้งเรียนทั้งครอบครัวแล้วยังต้องมาโดนแฟนซ้ำเติม เราเหนื่อนมากกับการต้องเป็นให้ได้แบบที่ทุกคนอยากให้เป็น เราเหนื่อยมากกับการที่เราต้องมาทนฟังเค้าพฟุดเค้าแซะกันเราต้องทำยังไง พอเร

มีเรื่องทะเลาะ เรื่องเงิน เรื่องแฟน ทุกๆวันโดนด่า โดนกดดัน จนอึดอัด เอานู้นเอานี่มาขู่ ซํ้าเติมความผิด จนตัวเราเองอดทน สู้มานาน ตอนนี้เหนื่อยมากๆแล้ว เหนื่อยจนไม่อยากมีชีวิตแล้ว อยากพัก อยากหลับแบบไม่

ขอกำลังใจกับสภาพจิตใจเราตอนนี้หน่อยค่ะ รู้สึกตัวเองไม่มีทีพึ่ง อยู่กับเพื่อนละเหมือนโดนทิ้ง เข้าใจว่าสังคมมหาลัยพอคนเยอะก็เปลี่ยนกลุ่มสนิท หลังๆเริ่มรู้สึกตัวคนเดียว ไม่ได้บอกที่บ้านเพราะรสว่าปัญหาที่

สวัสดีค่ะ ชาวกระทู้ทุกท่าน เรื่องครอบครัว เราอายุ 25 นะคะ มีพี่ 3 คนเราเป็นลูกคนสุดท้อง ถามว่าทำไมถึงอยากมาเล่าเรื่องในครอบครัว ในมุมมองที่เราเป็นคนอื่นที่มองดูครอบครัวเราตอนนี้คือ เห็นแก่ตัว เห็นแก่เ

เราโดนครอบครัวกดดันตลอดเวลาจะทำอะไรเราก็ผิดตลอดเราพยายามเรียนให้เก่งตั้งใจเรียนเป็นเด็กดีให้ครอบครัวเห็นว่าเราก็มีดีนะแต่ก็โดนพ่อเลี้ยงเปรียบเทียบตลอดว่าน้องดีกว่าอย่างนู้นอย่างนี้ไม่เหมือนเราเราก็เข้

ช่วงนี้เราหนักใจมากยิ่งโตยิ่งทะเลาะกับแม่หนักยิ่งขึ้น เวลาเราจะอธิบายพูดน้ำเสียงนิ่มๆเบาๆเราก็ยังโดนหาว่าเถียง เวลาเราทะเลาะกับแม่ เรามักจะผิดอยู่เสมอไม่ว่าเรื่องอะไร จนตอนนี้เราคิดว่าแม่สอนให้เราเป็น

แม่เราเสียตั้งแต่ป.3 พ่อเราก็ทิ้งไปแล้ว เราอาศัยอยู่กับป้า ที่เป็นพี่สาวของแม่ ใช่ค่ะ ตอนแรกเขาก็ดีกับเราทุกอย่าง เขาส่งเราเรียน เขาให้ที่อยู่ให้กินอย่างสบาย เรามีหน้าที่คือเรียน ตอนม.2 เราติด0หนึ่งตั

บางทีก็เหนื่อยกับครอบครัวเหมือนกันนะ ต่อให้ทำดีแค่ไหน ไม่เคยเห็น พอจะจับโทรศัพท์ซักนิดก็บ่น+ด่า เวลาโทรคอลกับเพื่อนยุคโควิด ก็บ่น บางทีก็อายเพื่อนเหมือนกันนะ55 บางทีก็อิจฉา คนอื่นเหมือนกัน ที่มีครอบคร

ตอนนี้เราอายุ17ปีค่ะ เหนื่อยกับที่บ้านมากๆ ตอนนี้อยู่ม.2 เราดร็อปเรียน2ปีเพราะว่าตอนนั้นเกเรแต่ว่าตอนนี้เราตั้งใจเรียนอยู่นะคะ เหตุเกิดจากวันนี้เรากลับจากรร.แล้วหนูเหนื่อยมากเราเลย