เราเป็นคนที่คล้ายๆ2บุคลิกเเต่ไม่ใช่ เวลาเราอยู่กับเพื่อนเราเป็นคนที่โคตรร่าเริง เฟรนลี่ เป็นคนตลก เเต่พออยู่บ้านเราตรงข้ามทุกอย่างเลย เราเก็บตัว เเทบจะไม่คุยถ้าไม่จำเป็น เวลาเเม่พูดอะไรที่เเบบกระทบจิตใจนิดๆเราก็ร้องเเล้วอะ เเต่มีประโยคนึงที่เราฟังเเล้วเราร้องไห้ทันทีคือ “เดี๋ยวตบให้เลือดกลบปาก” เรารู้สึกว่าประโยคนี้หลุดออกจากปากคนที่ขึ้นชื่อว่าเเม่ได้จริงๆหรอ เวลาเราได้ยินประโยคนี้เราจะรู้สึกดิ่งทันทีเลย เราจะรู้สึกว่าเรามันเเย่ขนาดนั้นเลยหรอ เราจะคิดมากต่างๆนาๆ เเต่เเม่เราเป็นคนที่พูดไม่เคยสนใจความรู้สึกของคนฟัง ซึงบางทีเราก็ไม่อยากคิดนะ เเต่มันหยุดคิดไม่ได้เลย บางทีก็คิดว่าตายๆไปจะได้จบๆ

ถ้าคนที่ไม่รู้จักเราเลยอาจจะไม่เคยเห็นมุมนี้ซึ่งคนที่เห็นมุมนี้เรามีเเค่ไม่กี่คนไม่ถึง5คนด้วยซ้ำ

เเล้วเวลาเรานึกถึงภาพเหตุการที่เเม่บ่นเราเราก็จะรู้สึกดิ่ง เราเป็นลูกคนเดียว ทุกคนคงคิดว่าคงใช้ชีวิตสบายๆ เเต่มันไม่ใช่เลยเราทำหน้าที่ทุกอย่างในบ้าน กวาดบ้านถูบ้าน เเต่เเม่ชอบบอกว่าเราไม่ทำอะไรเบยบ้างทีเราก็น้อยใจนะ เเต่กลับพี่(ลูกพี่ชายเเม่)พี่เขาไม่ทำอะไรเลยเเต่ไม่เคยถูกบ่นอะไรสักอย่าง เช่นตอนนั้นเรานอนอยู่บนบ้าน เเม่ให้เราลงมาหุงข้าวเเต่พี่อยู่ข้างล่างเล่นทรศ.อยู่เเต่ไม่ใช้เราพยายามไม่น้อยใจเเล้วนะเเต่มันก็อดคิดไม่ได้

เราไม่รู้ว่าเราเซนซิทีฟหรือว่าโรคซึมเศร้า เราไม่กล้าบอกพ่อเเม่เพราะกลัวเขาจะบอกว่าคิดมากหรือปญอ.