สวัสดีครับ เพื่อนๆ พี่ๆ และญาติผู้ใหญ่ทุกท่าน
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ เขียนกระทู้ ของผมครับ และคงไม่มีอีกแล้ว เพราะปกติเป็นคนชอบอยู่เงียบๆ ดังนั้นไม่ว่าผมจะโดนด่า หรือไม่ ในกระทู้นี้ ผมจะขอรับฟังอย่าง เปิดใจ ให้ความคิดของทุกท่าน โอเคครับเริ่มกันเลย
ผมมีปัญหา ชีวิต มาตั้งแต่เด็กครับผมมีอาการปวดไมเกรนโรคซึมเศร้าคิดฆ่าตัวตาย ตั้งแต่ อยู่ ป.4
แต่ผม ขอ พูด ให้เข้าใจกันก่อนนะครับ ว่าผมพยามจะสู้กับมัน มาโดยตลอด แต่ตอนนี้ผมเครียดจนอยากยอมเเพ้ แล้วครับ
สถานะทางครอบครัว เป็น ครอบครัว มีสถานะปานกลาง ครับและเริ่มจนลงเรื่อยๆ ในตอนช่วงหลังๆ
ผมเป็นคนไม่มีพ่อ ครับ แม่ก็ ไปทำงานต่างประเทศ บ่อยผมต้อง อยู่ บ้านคนเดียว ฝากคนอื่นเลี้ยง บ้างตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งยาย ทนเห็นผม ถูดทิ้งไม่ไหว จนท่านนำผมมาเลี้ยง
และนี่คือ ปม อย่างแรกในชีวิตผม
ผมรู้สึกว่า พ่อก็ไม่เอา แม่ก็ไม่มาดูแลเลยเราเกิดมาเพราะความใคร่ ความไม่ตั้งใจ ตอนเด็กๆ ผมแอบรู้มาว่าแม่ผมจะเเท้งผมทิ้ง ตั้งแต่เด็ก แต่ป้าผมห้ามไว้
*และในวันที่ผมคลอด ป้าโทรไปบอกพ่อผมให้มาดูลูกสักครั้ง พ่อก็ไม่แม้แต่จะ โผล่หน้ามา ตั้งแต่วันนั้นจนตอนนี้ 21 ปี ที่หายไป จนทุกวันนี้ครับ
ผมจะแบ่งเหตุการณ์สั้นๆเป็น 3 ช่วงชีวิต ที่ทำให้ผมยอมเเพ้ในชีวิต ดังนี้
1. ช่วงอนุบาล จนจบ ชั้นประถม
อย่างที่ผมได้กล่าวไปข้างต้นครับ ผมไม่มีใครมาดูแล ในตอนเด็กๆ ดังนั้นช่วงอนุบาล ผม ถูกพี่เลี้ยงปล่อยให้หิวข้าว ไม่ยอมอาบน้ำให้ บ่อยครั้ง
จนกระทั่งยาย ท่านพาผมไปเลี้ยง
พอถึงชั้นประถม เริ่มจาก ป.1 ผมถูกอาจารย์ประจำชั้นแกล้ง ล้อเลียนเหมือนผม เป็นตัวตลก สำหรับเด็กคนนึงมันเป็นการด้อยค่าที่ รุนเเรงมากในตอนนั้น
และผมก็โดนแบบนี้ จนกระทั่ง มันเริ่มหนักขึ้น เรื่อยๆ จนโดนเพื่อนรังแก จนจบ ป.6
หชลยครั้งที่นอนร้องไห้อยู่บ้านคนเดียวไม่มีใคร
ผมตั้งความหวัง กับตัวเองหลายต่อหลายครั้ง
ให้มีชีวิตต่อไป จน จบมาได้
2.ช่วงมัธยม
ผมอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง ผมออกกำลังกาย ตั้งความหวังใหม่ๆ หาเพื่อน ช่วงนั้นเรานึกว่าเราหลุดพ้นมาได้ แล้ว ต้องมีชีวิตใหม่ ที่ดีกว่านี้
จนกระทั่ง ม.4 เพื่อนที่สนิท ของผมถูกย้ายโรงเรียนไปทุกคน (4 คน)จนผมเหลือตัวคนเดียว บรรยากาศเก่าๆ มันกลับมา ผมจึงได้แต่ตั้งความหวัง
แต่สุดท้าย พอขึ้น ม.4 ผมถูกพวกผู้หญิงรุมใช้งานสารพัด ถูกแกล้ง ถ้าไม่ทำ ผมก็ถูกปล่อยข่าว ในเรื่องที่ผมไม่ได้ทำ และที่สำคัญ อาจารย์ไม่เคยสนใจ
เลยผมทำอะไรไม่ได้ถึงออกกำลังกายแต่ตบผู้หญิงไม่ลงจริงๆ ผมสิ้นหวัง ความหวังที่จะหลุดจากที่นี่ คือย้ายโรงเรียน ผมบอกแม่ บอกทุกๆคนที่บ้าน ไม่มีใครอรุญาติ ผมสงสารยาย เลยต้องทน เพราะถ้าย้ายไป ยายจะอยู่คนเดียว ผมอยู่แบบเป็นทาส เป็นที่รองรับอารมณ์ของ พวกผญ. (ถึงขั้นตบหน้า ด่าเป็นหมา ก็มี)ผมได้แค่เงียบ ทำอะไรไม่ได้เลย
3.ช่วงปัจจุบัน มหาลัย ก่อนอื่นขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนถึงตอนนี้ครับ เรื่องของผมพยามรวบรัดที่สุดเเล้ว แต่มันมีรายละเอียดยิบย่อยเยอะมากจริงๆ
พอเข้ามหาลัยตอนนี้ผมเอาความโกรธแค้น เอาความอดทนที่มีมาทั้งหมดตั้งใจทำงานหาเงินไปด้วยเรียน ไปด้วยคิดว่าสักวันต้องไปอยู่ให้สูงกว่าคนที่แกล้งให้ได้ ช่วงแรกๆผมทำได้ดีมากๆ ถึงขนาด ที่ว่า ผมหาเงิน ได้ เดือน 3 หมื่นทั้งๆที่เรียนอยู่ แต่มาตอนนี้ทุกอย่าง มันพังพินาศหมด เพราะ...
1.แฟน ต้องบอกก่อนผมไม่ได้จะโทษแฟนผมจริงๆ
แต่เป็นข้อเท็จจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ คือ แฟนผมเป็นคนขี้เกียจ ทำงานมาก ชอบชวนผมอแกจากการทำงานบ่อยครั้งผมพยามบอกว่า มันสำคัญกับชีวิตผม นางก็ทำเป็นรับรู้ เออ ออ ไป แต่ก็ทำเหมือนเดิมคือไม่ใส่ใจไม่เอาความลำบาก ทั้งที่ตกลงคุยกันแล้วก่อนจะคบกัน
2.โชคชะตา ผมรู้ครับ อ่านมาตรงนี้ คงคิดไป แล้วว่าผมเป็นคนยังไง อยากให้ฟังกันก่อนครับ
ผมทำงานมาหลายอย่างมาก อาทิเช่น
เด็กร้านขนม
เด็กเสิร์ฟ
เด็กหลังร้านทำงานในครัว
ฝากขาย
ขายขนมออนไลน์
เปิดร้าน น้ำมะพร้าวในงาน
เทรด ไบนารี่
ขายไฟล์ดิจิตอล
และล่าสุด ขายเสื้อ กับทำนิยาย ครับ
ทำมาทั้งหมดนี้แต่ผมกลับรู้สึกว่าตัวเอง ยังขาดอะไรเพราะ ผมไม่ได้ประสบความสำเร็จในด้านไหนอย่างสุดทางเลยผมสับสน แฟนผมไม่เคยแระนำอะไรได้สักอย่าง มีแต่ให้ผมนำ ผมคิดแม้แต่เรื่องกินข้าวเรื่องเข้าห้องน้ำ ผมไม่สามารถปรึกษาใครได้เลย ครับ
ตอนนี้เพื่อนผมเริ่มต้น ขายไฟล์ทีหลังทำมาด้วยกันแท้ๆ แต่ยอดแซงผมไปไกลแล้ว
ผมรู้สึก ไม่ยุติธรรม ในชีวิต ผมจึงสมัคร "มาระบาย"
ขอบคุณที่อ่าน จนจบครับ และอีกคน ที่ผิด คือตัวผมเอง สงสัย ผมพยามไม่มากพอ
ปล.ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยว ทำแต่งาน
อยากให้แนะนำผมทีครับ ขอความกรุณา แบบสุภาพและมีเหตุผลนะครับ
อยากขอคำแนะนำ ในชีวิตครับ
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ เขียนกระทู้ ของผมครับ และคงไม่มีอีกแล้ว เพราะปกติเป็นคนชอบอยู่เงียบๆ ดังนั้นไม่ว่าผมจะโดนด่า หรือไม่ ในกระทู้นี้ ผมจะขอรับฟังอย่าง เปิดใจ ให้ความคิดของทุกท่าน โอเคครับเริ่มกันเลย
ผมมีปัญหา ชีวิต มาตั้งแต่เด็กครับผมมีอาการปวดไมเกรนโรคซึมเศร้าคิดฆ่าตัวตาย ตั้งแต่ อยู่ ป.4
แต่ผม ขอ พูด ให้เข้าใจกันก่อนนะครับ ว่าผมพยามจะสู้กับมัน มาโดยตลอด แต่ตอนนี้ผมเครียดจนอยากยอมเเพ้ แล้วครับ
สถานะทางครอบครัว เป็น ครอบครัว มีสถานะปานกลาง ครับและเริ่มจนลงเรื่อยๆ ในตอนช่วงหลังๆ
ผมเป็นคนไม่มีพ่อ ครับ แม่ก็ ไปทำงานต่างประเทศ บ่อยผมต้อง อยู่ บ้านคนเดียว ฝากคนอื่นเลี้ยง บ้างตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งยาย ทนเห็นผม ถูดทิ้งไม่ไหว จนท่านนำผมมาเลี้ยง
และนี่คือ ปม อย่างแรกในชีวิตผม
ผมรู้สึกว่า พ่อก็ไม่เอา แม่ก็ไม่มาดูแลเลยเราเกิดมาเพราะความใคร่ ความไม่ตั้งใจ ตอนเด็กๆ ผมแอบรู้มาว่าแม่ผมจะเเท้งผมทิ้ง ตั้งแต่เด็ก แต่ป้าผมห้ามไว้
*และในวันที่ผมคลอด ป้าโทรไปบอกพ่อผมให้มาดูลูกสักครั้ง พ่อก็ไม่แม้แต่จะ โผล่หน้ามา ตั้งแต่วันนั้นจนตอนนี้ 21 ปี ที่หายไป จนทุกวันนี้ครับ
ผมจะแบ่งเหตุการณ์สั้นๆเป็น 3 ช่วงชีวิต ที่ทำให้ผมยอมเเพ้ในชีวิต ดังนี้
1. ช่วงอนุบาล จนจบ ชั้นประถม
อย่างที่ผมได้กล่าวไปข้างต้นครับ ผมไม่มีใครมาดูแล ในตอนเด็กๆ ดังนั้นช่วงอนุบาล ผม ถูกพี่เลี้ยงปล่อยให้หิวข้าว ไม่ยอมอาบน้ำให้ บ่อยครั้ง
จนกระทั่งยาย ท่านพาผมไปเลี้ยง
พอถึงชั้นประถม เริ่มจาก ป.1 ผมถูกอาจารย์ประจำชั้นแกล้ง ล้อเลียนเหมือนผม เป็นตัวตลก สำหรับเด็กคนนึงมันเป็นการด้อยค่าที่ รุนเเรงมากในตอนนั้น
และผมก็โดนแบบนี้ จนกระทั่ง มันเริ่มหนักขึ้น เรื่อยๆ จนโดนเพื่อนรังแก จนจบ ป.6
หชลยครั้งที่นอนร้องไห้อยู่บ้านคนเดียวไม่มีใคร
ผมตั้งความหวัง กับตัวเองหลายต่อหลายครั้ง
ให้มีชีวิตต่อไป จน จบมาได้
2.ช่วงมัธยม
ผมอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง ผมออกกำลังกาย ตั้งความหวังใหม่ๆ หาเพื่อน ช่วงนั้นเรานึกว่าเราหลุดพ้นมาได้ แล้ว ต้องมีชีวิตใหม่ ที่ดีกว่านี้
จนกระทั่ง ม.4 เพื่อนที่สนิท ของผมถูกย้ายโรงเรียนไปทุกคน (4 คน)จนผมเหลือตัวคนเดียว บรรยากาศเก่าๆ มันกลับมา ผมจึงได้แต่ตั้งความหวัง
แต่สุดท้าย พอขึ้น ม.4 ผมถูกพวกผู้หญิงรุมใช้งานสารพัด ถูกแกล้ง ถ้าไม่ทำ ผมก็ถูกปล่อยข่าว ในเรื่องที่ผมไม่ได้ทำ และที่สำคัญ อาจารย์ไม่เคยสนใจ
เลยผมทำอะไรไม่ได้ถึงออกกำลังกายแต่ตบผู้หญิงไม่ลงจริงๆ ผมสิ้นหวัง ความหวังที่จะหลุดจากที่นี่ คือย้ายโรงเรียน ผมบอกแม่ บอกทุกๆคนที่บ้าน ไม่มีใครอรุญาติ ผมสงสารยาย เลยต้องทน เพราะถ้าย้ายไป ยายจะอยู่คนเดียว ผมอยู่แบบเป็นทาส เป็นที่รองรับอารมณ์ของ พวกผญ. (ถึงขั้นตบหน้า ด่าเป็นหมา ก็มี)ผมได้แค่เงียบ ทำอะไรไม่ได้เลย
3.ช่วงปัจจุบัน มหาลัย ก่อนอื่นขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนถึงตอนนี้ครับ เรื่องของผมพยามรวบรัดที่สุดเเล้ว แต่มันมีรายละเอียดยิบย่อยเยอะมากจริงๆ
พอเข้ามหาลัยตอนนี้ผมเอาความโกรธแค้น เอาความอดทนที่มีมาทั้งหมดตั้งใจทำงานหาเงินไปด้วยเรียน ไปด้วยคิดว่าสักวันต้องไปอยู่ให้สูงกว่าคนที่แกล้งให้ได้ ช่วงแรกๆผมทำได้ดีมากๆ ถึงขนาด ที่ว่า ผมหาเงิน ได้ เดือน 3 หมื่นทั้งๆที่เรียนอยู่ แต่มาตอนนี้ทุกอย่าง มันพังพินาศหมด เพราะ...
1.แฟน ต้องบอกก่อนผมไม่ได้จะโทษแฟนผมจริงๆ
แต่เป็นข้อเท็จจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ คือ แฟนผมเป็นคนขี้เกียจ ทำงานมาก ชอบชวนผมอแกจากการทำงานบ่อยครั้งผมพยามบอกว่า มันสำคัญกับชีวิตผม นางก็ทำเป็นรับรู้ เออ ออ ไป แต่ก็ทำเหมือนเดิมคือไม่ใส่ใจไม่เอาความลำบาก ทั้งที่ตกลงคุยกันแล้วก่อนจะคบกัน
2.โชคชะตา ผมรู้ครับ อ่านมาตรงนี้ คงคิดไป แล้วว่าผมเป็นคนยังไง อยากให้ฟังกันก่อนครับ
ผมทำงานมาหลายอย่างมาก อาทิเช่น
เด็กร้านขนม
เด็กเสิร์ฟ
เด็กหลังร้านทำงานในครัว
ฝากขาย
ขายขนมออนไลน์
เปิดร้าน น้ำมะพร้าวในงาน
เทรด ไบนารี่
ขายไฟล์ดิจิตอล
และล่าสุด ขายเสื้อ กับทำนิยาย ครับ
ทำมาทั้งหมดนี้แต่ผมกลับรู้สึกว่าตัวเอง ยังขาดอะไรเพราะ ผมไม่ได้ประสบความสำเร็จในด้านไหนอย่างสุดทางเลยผมสับสน แฟนผมไม่เคยแระนำอะไรได้สักอย่าง มีแต่ให้ผมนำ ผมคิดแม้แต่เรื่องกินข้าวเรื่องเข้าห้องน้ำ ผมไม่สามารถปรึกษาใครได้เลย ครับ
ตอนนี้เพื่อนผมเริ่มต้น ขายไฟล์ทีหลังทำมาด้วยกันแท้ๆ แต่ยอดแซงผมไปไกลแล้ว
ผมรู้สึก ไม่ยุติธรรม ในชีวิต ผมจึงสมัคร "มาระบาย"
ขอบคุณที่อ่าน จนจบครับ และอีกคน ที่ผิด คือตัวผมเอง สงสัย ผมพยามไม่มากพอ
ปล.ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยว ทำแต่งาน
อยากให้แนะนำผมทีครับ ขอความกรุณา แบบสุภาพและมีเหตุผลนะครับ