รู้สึกไม่ชอบตัวเองเลย ทั้งที่เด็กๆรักตัวเองมาก ภูมิใจในตัวเองมากทำไงดีใครเป็นเหมือนกันบ้างออกมาจากจุดนี้อย่างไร ??

สวัสดีค่ะ เราเชื่อว่าความคิดก็นำพาเรื่องดีๆและทำสิ่งต่างๆดีๆให้มาแก่ตัวเราได้ เรายังคงเชื่อเสมอค่ะและวันนี้ก็ยังเชื่อแต่เราอดคิดที่จะน้อยใจเศร้าใจไม่ได้ค่ะ เรื่องทุกอย่างในชัวิตรู้สึกแย่อย่างเห็นได้ชัด
[code][/code]          เรื่องเพื่อนเราขึ้นปี1 มีปัญหากับเพื่อนในกลุ่ม1คนเขาเป็นคนเก่งมากและเขาไม่เอาคนไม่เก่งแบบเราเข้ากลุ่ม เขาให้อารมณ์และคำพูดไม่ดีใส่เยอะมากและแสดงออกว่าให้เราออกไป เพราะเราออกจะเป็นตัวถ่วง ไม่ได้ช่วยอะไรให้กลุ่มดีขึ้น และเราก็ออกมาออกมาอยู่คนเดียวเพราะที่เหลือเขาสนิทกันดีอยู่แล้วเราเลยออกมากับเพื่อนที่เจอแบบเดียวกันแต่เพื่อนเราก็มีสนิทๆกับกลุ่มใหม่ยกเว้นเราที่ค่อนข้างจะดาวน์ เพื่อนทุกคนสนิทกับเพื่อนที่ทำเราเขาเป็นคนเข้ากับคนอิ่นง่าย น่ารัก แต่ไม่ใช่กับเราเราเลยเลือกที่จะอยู่เงียบๆ ไม่ส่งเสียง และอยู่แบบนี้มาถถึงปี3 โดนมีเพื่อนสนิทคนเดียว เขาไม่เคยทิ้งเราเลย แต่เวลา                งานกลุ่มเราก็แยกกันบ้างและเราจะทุกข์ใจมากรู้สึกไม่ปลอดภัยเลยแน่นอนอยู่แต่กับควากังวล คำพูดที่เพื่อนคนเก่งคนนั้นมันตีตราตัวเรา เพราะลึกๆแล้วมันเป็นความจริงที่เขาว่าเรา เราก็ไม่กล้าเข้าหาใคร และอแกจะไม่ได้ทำงานกลุ่มโดนมีความสุขเท่าไร ไม่มีมีใครเข้าใจว่าปี1เราโดนเพื่อนเท หนักมากกับแค่คนเดียวๆ เราถึงกับเป๋เลย
          แน่นอนเรื่องการเรียนก็เกรดลดลงจากช่วงเป็นวัยรุ่นมอปลายเยอะมากเราไม่อยากไปเรียนเลย มันกดดัน อึดอัด แต่แม่ให้กำลังใจ เลยสู้ต่อได้เกรดมาค่อนข้างดีเลย ไม่ค่อยหดหู่เรื่องเกรดแล้ว ถึงจะได้มาแรกๆ ขี้เหร่ในความคิดเราก็ตาม
         หลายครั้งรู้สึกท้อเพราะหมดแพชชั่นสุดๆ เราจมกับอะไรหลายๆอย่างเพราะเราคงจะดูไม่ดีในสายตาเพื่อนเท่าไร่ เพราะทุกคนสนิทและคุยกับคนที่เรามีปม ลงไอจี ลงเฟซ โซเซียล เราก็จะเป็นหลุมดำมากๆเลย เราเหมือนอยู่คนเดียวตั้งแต่ปี1 แล้ว (ปี1เพื่อนคนที่เก่งๆคนนั้นเคยเจอเพื่อนทั้งห้องเรียกคุยแล้วกับการที่เขากดดันและสีนใส่เพื่อนว่เพื่อนแต่ทุกคนก็เล่นกับเขาปกติไม่มีไรเกิดขึ้น) แต่ในส่วนของเรามันฝังใจมากจริงๆ 
       และเรื่องต่อมาที่ดูเหมือนจะปลงได้ คือความสวย เราเข้าใจว่ามันเป็นแค่ภายนอก แต่เราก็รู้สึกว่าตัวเองแย่ลงเมื่อตอนมอปลายเราผอมเลยโดนทักตลอดและเราก็หน้าแปลก (ในใจเราก็รวมๆแล้วก็ออกมาแปลกแต่ไม่ได้ทุกข์อะไรชิน) แต่โดนคนทักเพราะว่าผอมมาก หน้าตอบ กินข้าวบ้าง จนเป๋ไป2 ไม่มีใครเข้าใจเลยว่าผอมอยู่แล้ว รู้สึกคุณค่าในชีวิตเรามันทำอยากจัง จากเด็กๆรักตัวเองเรียนก็ดี กีฬาก็ดี เพื่อนก็มีปัญหาแต่มหาลัยหนักมากเลยแง้ดีที่มีเพื่อนไม่ทิ้ง(เราก็ไม่เข้าหากลุ่มเพื่อนด้วยเข็ด)
     พูดถึงกีฬาแน่นอนการที่เราขาดความมั่นใจเรื่องสังคม การเรียน  ทักษะที่เรียน และครอบครัวไปแล้วรัว เรามีความคิดแย่ๆกับตัวเองบ่อย และเรื่องการแข่งกีฬาเราแข่งหวยมาก การเรียนก็ห่วย ช่วงช่วงปี1 ทุกข์ใจที่สุดกับกับ สายตา และเพื่อนร่วมห้อง (ไม่ได้เป็นทุกคนแต่จะมีคนนึงไม่เปลี่ยนเขาน่ากลัวและคำพูดแซะ น่ากลัวด้วย) เห้อมุฟออนไม่ได้เลย เราทำไงถึงจะรู้สึกถึง คำว่า ครอบครัว ทำไงถึงจะกล้าทำสิ่งต่างๆ โดยที่เราไม่กลัวใครจะดูถูกและเอาไปว่า ทำไงเราถึงจะพัฒนาทักษะ และภาพจำที่เราเป็นคนห่วยๆได้ ทำไงถึงสวยขึ้น ทำไงให้พ่อรักเราบ้าง ทำไงให้ตัวเราเรียนสนุกเหมือนมอปลาย เราทุกข์ใจกับตัวเองบ้างอยากย้อนกลับไปในวันที่ มีความสุขกับการใช้ชีวิตแบบนี้