ไม่กล้าชอบใครเพราะไม่มีความมั่นใจในตัวเอง

เป็นกระทู้แรกที่เขียนขึ้นมานะคะหากใช้คำผิดพลาดตรงไหนก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ ก่อนอื่นต้องขอเริ่มเล่าตั้งแต่แรกๆเลยนะคะ คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อตอนที่อยู่อยู่ช่วงประถมตอนปลายเราโดนล้อมาตลอดเลยค่ะว่าฟันเหยินๆ คำนี้เป็นคำที่เรารู้สึกไม่โอเคมากๆจนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่โอเคกับคำๆนี้อยู และเมื่อโดนล้อบ่อยเข้าเราก็ไม่โอเคแต่พูดให้ใครฟังไม่ได้เราก็เก็บความรู้สึกมาโดยตลอดและก็โดนบูลลี่มาจนจบประถม เราเลยคิดว่าถ้าขึ้นมัธยมมันคงจะดีขึ้นแต่ไม่เลยค่ะเรายังโดนเหมือนเดิม ส่วนมากคำที่เราโดนคืออย่ายิ้มมากนะเดี๋ยวฟ้าผ่า อย่ายิ้มนะฟันจะตกใส่เท้า อย่ายิ้มนะฟันจะเฉาะหัวคนอื่น สารพัดเลยค่ะแต่เราก็ทำเป็นไม่สนแต่คำทุกคำที่คนเหล่านั้นพูดมาก็คือเป็นคำฝังใจเราตลอดเลยค่ะ แล้วเราก็มีแฟนคนหนึ่งช่วงม.3 เขาบอกกับเราก่อนที่จะเลิกกันว่าคงไม่มีใครอยากคบกับคนฟันเหยินตัวดำหรอก คือคำนั้นที่เขาพูดออกมาก่อนเลิกกันมันทำให้เราหมดความมั่นใจเลยค่ะ จากที่เคยมีความมั่นใจก็ไม่มีเลยค่ะ ไม่กล้าที่จะยิ้มไม่กล้าที่จะคุยกับใคร ปกติเราไม่ยิ้มอยู่แล้วก็เลยกลายเป็นคนหน้านิ่งไปเลยค่ะ แล้วช่วงม.ปลายหลังจากที่เราเสียคนในครอบครัวเราก็ไม่ได้ดูแลตัวเองหนักเลยค่ะเพราะมีภาวะซึมเศร้าต้องเข้าพบจิตแพทย์และก็ต้องทำงานที่โรงเรียนสั่งด้วยเพราะเราเป็นคนที่ตั้งใจเรียนอยู่พอสมควร แล้วพอเรามาโรงเรียนก็จะมีเพื่อนในห้องคนหนึ่งชอบทักเราว่า ดำขึ้นป่ะเนี่ย หน้าดำนะเนี่ย แล้วก็เอาเราไปเปรียบเทียบกับคนที่เขาขาวกว่าเราแล้วก็บอกว่าดูสิคนละสีเลย คือเราก็เก็บแล้วก็ทนมาตลอดจนจบม.ปลาย คือมันไม่มีอะไรดีขึ้นเลยค่ะจากที่เป็นแค่ภาวะซึมเศร้าก็กลายเป็นโรคซึมเศร้าเต็มรูปแบบ แล้วเราก็ต้องใช้เวลาอยู่เกือบปีกว่าทุกๆอย่างจะดีขึ้น พอเราไม่เจอสังคมแบบนั้นและไม่มีใครคอยพูดทำร้ายจิตใจเรามันทำให้เราดีขึ้นมามากๆ และตอนนี้เราแอบชอบคนคนหนึ่งอยู่แต่คำพูดที่มันเคยมีในอดีตยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเรา มันทำให้เราไม่กล้าที่จะแสดงตัวว่าเราชอบเขา เรากลัวเราดีไม่พอ เรากลัวที่จะเจอคนรอบข้างเขาที่ดีกว่าเรา เรากลัวเขาจะรับไม่ได้ เรากลัวทุกอย่างเลยค่ะ เราจะชอบมองว่าคนรอบข้างเขาดีเขาสวยกว่าเราตั้งเยอะไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่เราควรจะได้คุยกัน เราอยากได้คำปรึกษาและกำลังใจเล็กๆน้อยๆได้มั้ยคะพอที่จะให้มีแสงอุ่นๆในใจ