ปรึกษาหน่อยค่ะ
คือ เรา อายุ 28 ปี สามี อายุ 41 ปีมีลูกเลี้ยงอยู่2คนอายุ18กับ19เราอยู่ด้วยกันมา8ปีมีลูกด้วยกัน1คนค่ะเราสนิทกับลูกสาว18มีอะไรเราก็คุยกันได้ทุกเรื่องแต่กับลูกชาย19เราคุยไม่ได้เค้าเหมือนปิดกันตัวเองจากเราลูกเค้าต่างก็มีครอบครัวกันแล้วค่ะแต่ก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันค่ะสามีเลี้ยงเด็กๆแบบตามใจมาโดยตลอดเรามาอยู่เราก็ตามใจเด็กๆเช่นกันทุกอย่างในบ้านเราทำเองหมดลูกสะใภ้ไม่เคยทำเราก็ไม่เคยยุ่งเราคิดแค่ว่าเราทำเราสบายใจเราก็ทำอย่างน้อยไม่ให้ผัวต้องเคลียดต้องทำเมื่อก่อนเด็กๆเคยมีแม่เลี้ยงที่กดดันเค้าไม่เคยได้อะไรเลยแต่พอมาเป็นเราเราให้หมดทุกอย่างค่ะเราเป็นเด็กกำพล้ามาก่อนเราสงสารเค้าผัวเคยบอกตอนอยู่กับแฟนเก่าลูกเค้าอยากได้อะไรก็ไม่เคยได้เค้าเองก็อึดอัดเราฟังเราว่าก็ใจร้ายไปเราเลยเป็นคนให้ไม่เคยบ่นหรือว่าอะไรเค้าเพราะเราก็คิดซะว่าเค้าก็เหมือนลูกเราแต่พอนานๆไปเด็กก็มีนิสัยเปลี่ยนมองเราเปลี่ยนมองเราเป็นในแง่ลบหาว่าเราคอยจ้องจะนิทาว่าร้ายมันอันนี้ความคิดของเด็กชายค่ะเค้ามีแฟนแล้วขนาดเราคุยกับเค้าก่อนที่เค้าจะมีสะใภ้เข้ามาเรานั่งปรึกษากันเหมือนพี่น้องคุยกันสะใภ้ก็หึงเดินหนีไปเฉยๆต่อหน้าเราเงินที่เราหาได้มากับสามีก็ใช้จ่ายหมุนเวียนแค่ในบ้านไม่เคยหลุดออกไปถึงครอบครัวเลยสักบาทเราเคยมีลูกมาแล้วแต่ก็ไม่เคยส่งเงินให้เค้าใช้เลยถ้าเป็นแม่เลี้ยงคนก่อนเค้าก็เอาเงินเปร์แต่ครอบครัวของเค้ามากกว่าลูกๆของสามีลูกๆของสามีที่เป็นเด็กญ.เคยเล่าให้ฟังว่าหนูอยากได้อะไรก็ไม่ได้เค้าจะมองตาขวางตลอดอะเราฟังเราก็สงสารเราก็เป็นผู้ให้ในความที่เราก็เป็นเด็กไม่มีพ่อแม่มาก่อนเราเข้าใจความรู้สึกเราเป็นคนที่ไม่บ่นไม่พูดมากก้มหน้าก้มตาทำอย่างเดียวไม่มีใครทำเราทำตลอดไม่เคยบ่นแต่ตอนนี้เราแค่ไม่เข้าใจตัวเองว่าที่เราเป็นอยู่มันถูกต้องหรือป่าวหรือเราควรเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายดีมั้ยเหมือนที่แม่เลี้ยงคนอื่นเค้าทำกันทำตัวเห็นแก่ตัวดีมั้ยจิกหัวใช้ลูกเลี้ยงหรอทำแล้วมันสบายใจหรอผัวเราเค้าจะมีความสุขหรอมันเหมือนตอนนี้เราทำให้ผัวเราทุกใจค่ะผัวเคยบอกว่าตอนอยู่กับแม่เลี้ยงคนก่อนเค้าทุกใจที่แม่เลี้ยงกดลูกเลี้ยงสงสานลูกแต่พอมาเป็นเราเค้าบอกว่าเค้าดีใจมากที่มีเราเราไม่เคยบ่นลูกเค้าเลยไม่เคยว่าเลยให้ทุกอย่างเปิดใจเป็นทั้งพี่เป็นทั้งแม่เลี้ยงเค้าทำตัวไม่ดีก็ไม่เคยบ่นสามีบอกว่าเวลาเค้าทำตัวไม่ดีอะบ่นเค้าบ้างเค้าไปเที่ยวหมดตังเยอะก็บ่นบ้างโทรตามบ้างแต่เราก็ไม่ทำคือมันไม่ใช่นิสัยเราค่ะเราไม่ชอบเปลี่ยนนิสัยใครแล้วก็ไม่ชอบฝืนนิสัยตัวเองสามีว่าเราหัดร้ายกับเด็กๆบ้างเพราะทุกวันนี้มันไม่เค้ารพเธอเลยมันว่าเธอไม่สาระพัดเธอยังจะมองมันในแง่ดีอีกหรอเธอทำทุกอย่างให้ทุกอย่างมันก็ยังบอกเธอไม่ดีเลยแฟนเราเค้าบ่นเราแบบนี้ค่ะมันเหมือนเราก็ปล่อยวางไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไรเราทำเราก็ทำให้สามีเราเราคิดแค่นั้นตอนนี้แม่ของพวกเค้าก็ติดต่อเด็กๆด้วยค่ะจากเมื่อก่อนไม่เคยติดต่อเลยเด็กๆมีหน้าที่การงานจากครอบครัวเราเราป้อนวิชาค้าขายให้เค้าให้เค้ามีกันคนละร้านก็มาจากเราที่เราให้เค้าแม่ของเด็กด่าว่าลูกสาวเค้าหน้าโรงเรียนทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้เลี้ยงมาเราเห็นเราก็ทนไม่ได้ด่าแม่ของเด็กอีกแม่เค้ารักลูกชายมากกว่าลูกสาวค่ะเราสงสารกับความรู้สึกนี้เวลาเด็กๆไม่เอาอะไรสามีเราเค้าก็ด่าก็บ่นเด็กๆก็คิดว่าเราจูงจมูกสามีที่เค้าบ่นเพราะเค้าเห็นว่าเราทำคนเดียวเด็กๆมีหน้าที่การงานแต่เงินค่าน้ำค่าไฟเราก็เป็นคนหาทุกอย่างรถเราก็ส่งเองทุกอย่างไม่เคยบ่นไม่เคยพูดมีแต่สามีที่บ่นในบ้านสามีคือผู้ที่ใหญ่สุดของบ้านเค้าจะใช้อารมเป็นที่ตั้งซึ่งเราเองก็ให้สิทสามีแบบนี้ค่ะเค้ารพความคิดเค้าให้เค้าเป็นครูสอนเราดีกว่าแต่พอมาตอนนี้ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปสามีทะเลาะกับลูกมากขึ้นลูกชายลูกสะใภ้กลางคืนไม่หลับไม่นอนเล่นเกมทั้งคืนสายๆไปขายของกับมามืดก็เล่นเกมทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาทุกวันไม่เอาอะไรเลยแค่ขายของตัวเองลูกค้าก็บอกว่ารถชาติมันไม่อร่อยนะมันบวดนะลูกค้าบอกสามีสามีก็ด่าว่าลูกชายแทนที่จะนอนเพื่อพักสมองเค้ามาคิดสร้างสรรคมห้กิจการเราไปต่อแต่ก็มัวทำแต่เรื่องไรสาระทำไมไม่เอาสมองมาคิดพริกแพงกิจการของตัวเองเด็กชายก็เอาไปคิดว่าเราทำให้พ่อเค้าเปลี่ยนไปเมื่อก่อนสามีเที่ยวเก่งชอบเลี้ยงคนโน่นคนนี้ด้วยเงินเปร์ให้ลูกอยากได้อะไรอะซื้อให้ซื้อๆอยากให้ลูกมีเหมือนคนอื่นเค้าเราอะไม่เคยมีพ่อแบบนี้เลยค่ะเรารู้สึกว่าสามีเราสุดยอดเค้าหาเงินเก่งใช้เก่งจริงแต่เค้ามีสมองมากค่ะ เราซึ่งไม่เคยมีอะไรเลยเราก็อยากให้เด็กๆมีเหมือนกันและเราก็สนับสนุนแต่พอมาวันนี้เด็กๆกับมองว่าเราไม่ดี มองเราเป็นลบทุกทาง เด็กสาวจากเมื่อก่อนที่มีอะไรก็จะคอยพูดกันทุกเรื่องเค้าก็เปลี่ยนไปเหมือนมองว่าเราไม่ดีเรารักเค้าเหมือนลูกเราเลยค่ะเราเสียใจมากมันเหมือนเราอกหักเหมือนถูกยัดเยียดให้ต้องเจ็บปวดทั้งๆที่เราก็ไม่อยากเจ็บแฟนเราถามเราเสียใจมั้ยที่ลูกเค้าเป็นแบบนี้เค้าบอกเค้าผิดเองเค้าเลี้ยงลูกผิดตามใจทุกอย่างเค้าขอโทษเราใจเราอะมันเสียใจมากค่ะแต่สามีเราเค้าเขาใจเราทุกอย่างเค้าบอกว่าสิ่งที่เราทำมันถูกต้องแล้วไม่ต้องสนใจมันเดี๋ยวสักวันมันก็จะรู้เองเค้าบอกเธอก็หัดร้ายกับมันบ้างสิหัดทำบ้างไม่ต้องแกลงใจมันคือเราเป็นคนแบบนี้ให้ฝืนทำในสิ่งที่ไม่เป็นตัวเราเราทำไม่ได้จริงๆให้เราทำให้เราบวชง่ายกว่าเราอึดอัดใจมากเราเหมือนเก็บมาคิดไม่รู้จะปรึกษาใครได้แต่บอกสามีว่าเราไม่คิดมากไม่เป็นไรแต่ใจเราจริงๆมันเจ็บค่ะได้โปรดอ่านและให้คำแนะนำที ค่ะเป็นที่ปรึกษา เป็นครูสอนหน่อยก็ได้
สามี มีลูกติด เราเป็นแม่เลี้ยง ต้องทำอย่างไรเมื่อเจอปัญหานี้
คือ เรา อายุ 28 ปี สามี อายุ 41 ปีมีลูกเลี้ยงอยู่2คนอายุ18กับ19เราอยู่ด้วยกันมา8ปีมีลูกด้วยกัน1คนค่ะเราสนิทกับลูกสาว18มีอะไรเราก็คุยกันได้ทุกเรื่องแต่กับลูกชาย19เราคุยไม่ได้เค้าเหมือนปิดกันตัวเองจากเราลูกเค้าต่างก็มีครอบครัวกันแล้วค่ะแต่ก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันค่ะสามีเลี้ยงเด็กๆแบบตามใจมาโดยตลอดเรามาอยู่เราก็ตามใจเด็กๆเช่นกันทุกอย่างในบ้านเราทำเองหมดลูกสะใภ้ไม่เคยทำเราก็ไม่เคยยุ่งเราคิดแค่ว่าเราทำเราสบายใจเราก็ทำอย่างน้อยไม่ให้ผัวต้องเคลียดต้องทำเมื่อก่อนเด็กๆเคยมีแม่เลี้ยงที่กดดันเค้าไม่เคยได้อะไรเลยแต่พอมาเป็นเราเราให้หมดทุกอย่างค่ะเราเป็นเด็กกำพล้ามาก่อนเราสงสารเค้าผัวเคยบอกตอนอยู่กับแฟนเก่าลูกเค้าอยากได้อะไรก็ไม่เคยได้เค้าเองก็อึดอัดเราฟังเราว่าก็ใจร้ายไปเราเลยเป็นคนให้ไม่เคยบ่นหรือว่าอะไรเค้าเพราะเราก็คิดซะว่าเค้าก็เหมือนลูกเราแต่พอนานๆไปเด็กก็มีนิสัยเปลี่ยนมองเราเปลี่ยนมองเราเป็นในแง่ลบหาว่าเราคอยจ้องจะนิทาว่าร้ายมันอันนี้ความคิดของเด็กชายค่ะเค้ามีแฟนแล้วขนาดเราคุยกับเค้าก่อนที่เค้าจะมีสะใภ้เข้ามาเรานั่งปรึกษากันเหมือนพี่น้องคุยกันสะใภ้ก็หึงเดินหนีไปเฉยๆต่อหน้าเราเงินที่เราหาได้มากับสามีก็ใช้จ่ายหมุนเวียนแค่ในบ้านไม่เคยหลุดออกไปถึงครอบครัวเลยสักบาทเราเคยมีลูกมาแล้วแต่ก็ไม่เคยส่งเงินให้เค้าใช้เลยถ้าเป็นแม่เลี้ยงคนก่อนเค้าก็เอาเงินเปร์แต่ครอบครัวของเค้ามากกว่าลูกๆของสามีลูกๆของสามีที่เป็นเด็กญ.เคยเล่าให้ฟังว่าหนูอยากได้อะไรก็ไม่ได้เค้าจะมองตาขวางตลอดอะเราฟังเราก็สงสารเราก็เป็นผู้ให้ในความที่เราก็เป็นเด็กไม่มีพ่อแม่มาก่อนเราเข้าใจความรู้สึกเราเป็นคนที่ไม่บ่นไม่พูดมากก้มหน้าก้มตาทำอย่างเดียวไม่มีใครทำเราทำตลอดไม่เคยบ่นแต่ตอนนี้เราแค่ไม่เข้าใจตัวเองว่าที่เราเป็นอยู่มันถูกต้องหรือป่าวหรือเราควรเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายดีมั้ยเหมือนที่แม่เลี้ยงคนอื่นเค้าทำกันทำตัวเห็นแก่ตัวดีมั้ยจิกหัวใช้ลูกเลี้ยงหรอทำแล้วมันสบายใจหรอผัวเราเค้าจะมีความสุขหรอมันเหมือนตอนนี้เราทำให้ผัวเราทุกใจค่ะผัวเคยบอกว่าตอนอยู่กับแม่เลี้ยงคนก่อนเค้าทุกใจที่แม่เลี้ยงกดลูกเลี้ยงสงสานลูกแต่พอมาเป็นเราเค้าบอกว่าเค้าดีใจมากที่มีเราเราไม่เคยบ่นลูกเค้าเลยไม่เคยว่าเลยให้ทุกอย่างเปิดใจเป็นทั้งพี่เป็นทั้งแม่เลี้ยงเค้าทำตัวไม่ดีก็ไม่เคยบ่นสามีบอกว่าเวลาเค้าทำตัวไม่ดีอะบ่นเค้าบ้างเค้าไปเที่ยวหมดตังเยอะก็บ่นบ้างโทรตามบ้างแต่เราก็ไม่ทำคือมันไม่ใช่นิสัยเราค่ะเราไม่ชอบเปลี่ยนนิสัยใครแล้วก็ไม่ชอบฝืนนิสัยตัวเองสามีว่าเราหัดร้ายกับเด็กๆบ้างเพราะทุกวันนี้มันไม่เค้ารพเธอเลยมันว่าเธอไม่สาระพัดเธอยังจะมองมันในแง่ดีอีกหรอเธอทำทุกอย่างให้ทุกอย่างมันก็ยังบอกเธอไม่ดีเลยแฟนเราเค้าบ่นเราแบบนี้ค่ะมันเหมือนเราก็ปล่อยวางไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไรเราทำเราก็ทำให้สามีเราเราคิดแค่นั้นตอนนี้แม่ของพวกเค้าก็ติดต่อเด็กๆด้วยค่ะจากเมื่อก่อนไม่เคยติดต่อเลยเด็กๆมีหน้าที่การงานจากครอบครัวเราเราป้อนวิชาค้าขายให้เค้าให้เค้ามีกันคนละร้านก็มาจากเราที่เราให้เค้าแม่ของเด็กด่าว่าลูกสาวเค้าหน้าโรงเรียนทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้เลี้ยงมาเราเห็นเราก็ทนไม่ได้ด่าแม่ของเด็กอีกแม่เค้ารักลูกชายมากกว่าลูกสาวค่ะเราสงสารกับความรู้สึกนี้เวลาเด็กๆไม่เอาอะไรสามีเราเค้าก็ด่าก็บ่นเด็กๆก็คิดว่าเราจูงจมูกสามีที่เค้าบ่นเพราะเค้าเห็นว่าเราทำคนเดียวเด็กๆมีหน้าที่การงานแต่เงินค่าน้ำค่าไฟเราก็เป็นคนหาทุกอย่างรถเราก็ส่งเองทุกอย่างไม่เคยบ่นไม่เคยพูดมีแต่สามีที่บ่นในบ้านสามีคือผู้ที่ใหญ่สุดของบ้านเค้าจะใช้อารมเป็นที่ตั้งซึ่งเราเองก็ให้สิทสามีแบบนี้ค่ะเค้ารพความคิดเค้าให้เค้าเป็นครูสอนเราดีกว่าแต่พอมาตอนนี้ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปสามีทะเลาะกับลูกมากขึ้นลูกชายลูกสะใภ้กลางคืนไม่หลับไม่นอนเล่นเกมทั้งคืนสายๆไปขายของกับมามืดก็เล่นเกมทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาทุกวันไม่เอาอะไรเลยแค่ขายของตัวเองลูกค้าก็บอกว่ารถชาติมันไม่อร่อยนะมันบวดนะลูกค้าบอกสามีสามีก็ด่าว่าลูกชายแทนที่จะนอนเพื่อพักสมองเค้ามาคิดสร้างสรรคมห้กิจการเราไปต่อแต่ก็มัวทำแต่เรื่องไรสาระทำไมไม่เอาสมองมาคิดพริกแพงกิจการของตัวเองเด็กชายก็เอาไปคิดว่าเราทำให้พ่อเค้าเปลี่ยนไปเมื่อก่อนสามีเที่ยวเก่งชอบเลี้ยงคนโน่นคนนี้ด้วยเงินเปร์ให้ลูกอยากได้อะไรอะซื้อให้ซื้อๆอยากให้ลูกมีเหมือนคนอื่นเค้าเราอะไม่เคยมีพ่อแบบนี้เลยค่ะเรารู้สึกว่าสามีเราสุดยอดเค้าหาเงินเก่งใช้เก่งจริงแต่เค้ามีสมองมากค่ะ เราซึ่งไม่เคยมีอะไรเลยเราก็อยากให้เด็กๆมีเหมือนกันและเราก็สนับสนุนแต่พอมาวันนี้เด็กๆกับมองว่าเราไม่ดี มองเราเป็นลบทุกทาง เด็กสาวจากเมื่อก่อนที่มีอะไรก็จะคอยพูดกันทุกเรื่องเค้าก็เปลี่ยนไปเหมือนมองว่าเราไม่ดีเรารักเค้าเหมือนลูกเราเลยค่ะเราเสียใจมากมันเหมือนเราอกหักเหมือนถูกยัดเยียดให้ต้องเจ็บปวดทั้งๆที่เราก็ไม่อยากเจ็บแฟนเราถามเราเสียใจมั้ยที่ลูกเค้าเป็นแบบนี้เค้าบอกเค้าผิดเองเค้าเลี้ยงลูกผิดตามใจทุกอย่างเค้าขอโทษเราใจเราอะมันเสียใจมากค่ะแต่สามีเราเค้าเขาใจเราทุกอย่างเค้าบอกว่าสิ่งที่เราทำมันถูกต้องแล้วไม่ต้องสนใจมันเดี๋ยวสักวันมันก็จะรู้เองเค้าบอกเธอก็หัดร้ายกับมันบ้างสิหัดทำบ้างไม่ต้องแกลงใจมันคือเราเป็นคนแบบนี้ให้ฝืนทำในสิ่งที่ไม่เป็นตัวเราเราทำไม่ได้จริงๆให้เราทำให้เราบวชง่ายกว่าเราอึดอัดใจมากเราเหมือนเก็บมาคิดไม่รู้จะปรึกษาใครได้แต่บอกสามีว่าเราไม่คิดมากไม่เป็นไรแต่ใจเราจริงๆมันเจ็บค่ะได้โปรดอ่านและให้คำแนะนำที ค่ะเป็นที่ปรึกษา เป็นครูสอนหน่อยก็ได้