ช่วงระยะหลังที่ผ่านมาผมรู้สึกตัวเองจมดิ่งลงในความเศร้าเยอะมากครับ
ผมมองมีดคัตเตอร์ทุกวันจนผมต้องเอามันมาไว้ในห้องนอน เผื่อวันนึงผมรู้สึกไม่ไหว
ผมไม่กล้าไปหาหมอ เพราะผมกลัวคนอื่นจะเห็นว่าผมอ่อนแอ ผมยังอยากกอดคนอื่นมากกว่าให้คนอื่นมากอดผม
ผมอยู่ข้างนอก ที่ทำงาน อยู่กับเพื่อน ผมพยายามตลกให้มากที่สุดเพื่อลืมความรู้สึกพวกนี้ แต่พอกลับถึงบ้านผมร้องไห้แทบทุกวัน
ยิ่งระยะหลังผมเจอพิษโควิด ผมแทบไม่ไหวแล้วครับ ผมกลัวตัวเองจะเป็นภาระพ่อแม่ ภาระแฟน เพราะที่ผ่านมาผมดูแลแฟน ดูแลพ่อแม่มาตลอด ผมกลัวทำให้ทุกคนเสียใจ ผิดหวังในตัวผม ผมไม่อยากเห็นใครมาลำบากเพราะผม
ทุกๆวันมันจะมีสองคำถามเสมอ ว่าผมควรอยู่ต่อไป หรือผมไม่ควรอยู่ต่อไปแล้ว
สิ่งที่ผมเป็นคืออะไร ผมจะทำอย่างไรดี ผมไม่กล้าไปปรึกษาใคร ผมกลัวคนอื่นคิดว่าผมเรียกร้องความสนใจ
ผมจะทำอย่างไรดี
ผมมองมีดคัตเตอร์ทุกวันจนผมต้องเอามันมาไว้ในห้องนอน เผื่อวันนึงผมรู้สึกไม่ไหว
ผมไม่กล้าไปหาหมอ เพราะผมกลัวคนอื่นจะเห็นว่าผมอ่อนแอ ผมยังอยากกอดคนอื่นมากกว่าให้คนอื่นมากอดผม
ผมอยู่ข้างนอก ที่ทำงาน อยู่กับเพื่อน ผมพยายามตลกให้มากที่สุดเพื่อลืมความรู้สึกพวกนี้ แต่พอกลับถึงบ้านผมร้องไห้แทบทุกวัน
ยิ่งระยะหลังผมเจอพิษโควิด ผมแทบไม่ไหวแล้วครับ ผมกลัวตัวเองจะเป็นภาระพ่อแม่ ภาระแฟน เพราะที่ผ่านมาผมดูแลแฟน ดูแลพ่อแม่มาตลอด ผมกลัวทำให้ทุกคนเสียใจ ผิดหวังในตัวผม ผมไม่อยากเห็นใครมาลำบากเพราะผม
ทุกๆวันมันจะมีสองคำถามเสมอ ว่าผมควรอยู่ต่อไป หรือผมไม่ควรอยู่ต่อไปแล้ว
สิ่งที่ผมเป็นคืออะไร ผมจะทำอย่างไรดี ผมไม่กล้าไปปรึกษาใคร ผมกลัวคนอื่นคิดว่าผมเรียกร้องความสนใจ