แค่อยากแชร์ความทุกข์ในใจที่ไม่เคยบอกกับใคร

ทุกข์ใจที่ต้องทำในสิ่งที่มันไม่ใช่ตัวเรา เราไม่เคยมีโอกาสเลือกทางเดินให้กับชีวิตตัวเองเลย ยอมลาออกจากงานที่เรารักตรงกับสายที่เรียนมาเพื่อค้าขายแทนแม่เพราะแม่ป่วย แต่ยิ่งทำยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ใช่ตัวเราเลย เคยพูดคุยกับพ่อแม่เรื่องกลับไปทำงาน แต่คำตอบคือ "คนเราเกิดมาเพื่อทำเพื่อคนอื่น ไม่ใช่ทำเพื่อความสุขของตัวเอง ทำเพื่อพ่อแม่แค่นี้ไม่ได้รึไง" ผิดมากเหรอคะที่อยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง ผิดมากเหรอที่อยากเลือกทางเดินให้กับตัวเอง เราไม่เคยคิดทอดทิ้งพ่อแม่อยู่แล้วที่ผ่านมาเรายอมทิ้งความสุขหลายๆอย่าง ไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่เคยได้ใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วไป เลิกเรียนรีบกลับบ้านมาขายของช่วยตลอด จนเรียนจบ เราแค่รู้สึกว่าเราโตแล้วเป็นผู้ใหญ่แล้ว อยากเลือกทางเดินให้กับตัวเอง อยากลองใช้ชีวิตด้วยตัวเราเอง คนเราลองผิดลองถูกกันมามากมาย แต่เราไม่เคยได้ทำอย่างนั้นชีวิตถูกตีกรอบไว้ด้วยคำว่า คนดี ชีวิตถูกตีกรอบไว้ด้วยคำว่า กตัญญู เรียนจบปริญญาของไปทำงานพ่อบอกว่ายังไม่ถึงเวลา ยิ่งทิ้งเวลาไว้นานเท่าไหร่เรายิ่งหมดโอกาสในสายงานที่เราเรียนมา ยิ่งคิดยิ่งทุกข์ ไม่มีใครเข้าใจ พูดกับใครไม่ได้ เคยคิดนะคะว่าตายไปจะดีไหม มีชีวิตก็เหมือนไม่มี เห็นเพื่อนๆได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักแล้วได้แต่ยินดียินดีจากหัวใจจริงๆ ยินดีที่เขาได้เดินตามทางที่ตรงกับใจ  ทุกข์ในใจที่ไม่เคยมีใครเข้าใจ ที่พึ่งเดียวของเราคือพ่อแม่ เราไม่มีใครไม่มีแฟนไม่มีคนรัก และไม่อยากจะเอาความทุกข์ไปให้เพื่อนๆ ขอแชร์ลงที่นี่แล้วกัน สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ทำให้เราบอกกับตัวเองไว้เลยว่าจะไม่มีลูกเด็ดขาด ไม่ได้โทษว่าพ่อแม่ไม่ดีเลยแค่พ่อแม่อาจจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เราคิดแค่นั้นเอง