ขอเกริ่นก่อนว่าแฟนเราอายุ 21 ส่วนเรา 18 เรากับแฟนอยู่ในคนละสังคม แฟนเขาเป็นคนที่ฐานะไม่ค่อยดี เรียนจบม.3 แต่เขาบอกว่าจริงๆจบม.6แล้วเพียงแค่โรงเรียนไม่ให้ใบจบเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม เลยได้วุฒิแค่ม.3 แฟนเราอยู่กับพ่อแค่สองคน พ่อก็ไม่ซัพพอร์ตแม้แต่เรื่องเรียน ไม่สนใจเขาและตอนนี้พ่อเขาก็แก่มากแล้ว ส่วนตอนนี้เราก็เรียนปี 1 บ้านเราก็ไม่ได้รวยแต่เขาพร้อมที่จะซัพพอร์ตเราทุกอย่าง อยากไปเรียนแลกเปลี่ยนต่างประเทศเราก็ได้ไป อะไรที่เราอยากได้เขาก็พร้อมที่จะให้เมื่อเราขอ
เริ่มเลยก็คือเราไปรู้จักกับแฟนผ่านทางไอจีเขาทักเรา เขาชอบเรื่องเดียวกับเรา ความคิดทุกเรื่องเป็นไปในทางเดียวกัน เวลามีปัญหาเราก็ทำความเข้าใจกัน เรื่องไหนที่เห็นไม่ตรงกันก็มาแลกเปลี่ยนความเห็นกันตลอด แต่ระยะเวลาตอนนี้ก็คบกัน 1 ปีแล้ว เรายังไม่เห็นเขาไปหางานทำเลย เราก็ถามเขาตลอด เขาก็บอกกำลังหาอยู่ แต่เขาบอกว่าเขาไม่ได้ทำงานตั้งแต่เลิกกับแฟนเก่ามา เพราะเขาเป็นซึมเศร้า เขาเลยไม่อยากทำอะไร ซึ่งเขาเลิกกับแฟนเก่ามา 1 ปี ก่อนคบกับเรา แล้วตอนนี้โควิดระบาดหนักเขาก็พูดว่าสมัครงานตอนนี้ไม่มีใครรับหรอก เราก็ถามเขากลับไปว่าถ้าพ่อเขาเสียละ เพราะตอนนี้พ่อเขาก็หาเงินคนเดียวซึ่งเงินเดือนพ่อเขาแค่สองหมื่นนิด ๆ แต่ต้องเอาเงินมาใช้หนี้ เสียค่าน้ำค่าไฟ ค่ากินอีกเยอะแยะ แต่เขาก็บอกนะว่าไม่เคยขอเงินพ่อ เราก็งงแล้วเขาเอาเงินมาจากไหน เขาก็บอกว่ามีละกัน แต่แค่เงินค่าอินเทอร์เน็ตเขาก็ยังขอเราเลย อยากได้เสื้อผ้าดีๆใส่ไปสมัครงานเราก็ให้เงิน แต่ไม่เคยได้งานเลยตลอด 1 ปี เขาอยากเป็นศิลปิน เขาก็บอกว่ากำลังเขียนเพลงบ้างทำบีทบ้าง แต่ก็ไม่เห็นว่าจะลงงานหรือหารายได้จากตรงนี้ได้เลย เราก็พยายามบอกให้เขาไปเรียนกศน.ให้จบม.6 เขาก็บอกไม่มีเงิน แล้วงานที่เขาอยากทำในอนาคตก็ไม่ต้องใช้วุฒิ(ศิลปิน) พูดแบบนี้ตั้งแต่คบกับเราจนถึงตอนนี้ แล้วพอเรามีมหาวิทยาลัยแล้วเขาก็บอกว่าเราจะทิ้งเขาไปเพราะเราไปเจอสังคมที่กว้างขึ้น และเราก็ทะเลาะกันเพราะกลัวเรามีคนอื่น แต่เราเรียนออนไลน์555
แล้วช่วงนี้โควิดระบาดเขาก็กลัวว่าจะติดกลัวพ่อเขาเสียเพราะเขาไม่มีเงินไปตรวจ ต้องรอวันตายไปวัน ๆ แต่เราก็เขาใจนะที่ว่าเขากลัว เราก็กลัว เราก็เลยถามว่าถ้าพ่อเสียละจะไปอยู่บ้านใคร ถ้าอยู่บ้านหลังนี้ต่อค่าเช่าจะเอามาจากไหน เขาก็บอกอย่าพูด เขาเครียด เขาเป็นซึมเศร้า เขาก็บ่นอย่างเดียว แต่ไม่ทำอะไร ตื่นทีก็ 10 โมง มาหาข้าวกิน นอนต่อ ล้างจาน เล่นโทรศัพท์ รอพ่อกลับมาจากที่ทำงาน แค่นั้น งานอดิเรกเขาก็ทำบ้างไม่ทำบ้าง เขาพูดทุกวันเลยว่าถ้าดังจะอย่างงั้นงี้ แต่เขายังไม่ทำอะไรสักอย่างเลย บอกว่าอุปกรณ์ไม่ครบ แต่ทำงานจะมีเงินมาซื้ออุปกรณ์รึ
พอเราคุยเรื่องอนาคตว่าเราจะจบป.ตรีแล้วเราจะเรียนโทที่ต่างประเทศและไปหางานทำที่นั่นเลย เขาก็บอกว่าเรามีอนาคตจัง เรียนจบแล้วเอาเขาไปด้วยนะ เขาอยากไปจากใช้ชีวิตต่างประเทศ เราก็อธิบายให้เขาฟังว่ามันไม่ใช่ไปง่ายๆนะ เขาก็บอกว่าให้เราทำงานมั่นคงก่อนค่อยเอาเขาไปอยู่ด้วย เราก็แบบ ห้ะ!
แต่เรายังรักเขาอยู่แต่ก็อยากเลิกกับเขาเพราะในอนาคตอาจจะไม่ดีแน่ ถ้าเขายังทำแบบนี้ต่อ เราไม่อะไรเลยนะถ้าไม่เลี้ยงเราเพราะเราไม่เคยคิดว่าจะให้ผู้ชายมาเลี้ยงอยู่แล้ว แต่ถ้าเขาไม่ทำงานแล้วอยู่เฉยๆก็ไม่ไหวนะถ้าเราต้องดูแลเขา เราเคยบอกเลิกเขาแล้ว เขาก็อ้างว่าเพราะเขาจนเพราะเขาเป็นซึมเศร้าใช่ไหม เราไม่เคยคิดแบบนั้นเลยแต่เราไม่โอเคที่เขาไม่ดิ้นรนอะไรเพื่ออนาคตเขาเลย แต่สุดท้ายก็กลับมาคบกับเขาอีกเพราะเราใจอ่อน
สรุปเราเห็นแก่ตัวไหมที่เราคิดว่าเราโดนเอาเปรียบ เราเครียดมาก เราต้องไปหาหมอเพราะเรานอนไม่หลับ ทุกวันนี้เราไม่อยากลุกขึ้นมาใช้ชีวิตเลย เราเหมือนมีภาระมาให้ปวดหัวเพิ่มขึ้นอีก
แฟนเอาแต่พูด ไม่เคยลงมือทำ
เริ่มเลยก็คือเราไปรู้จักกับแฟนผ่านทางไอจีเขาทักเรา เขาชอบเรื่องเดียวกับเรา ความคิดทุกเรื่องเป็นไปในทางเดียวกัน เวลามีปัญหาเราก็ทำความเข้าใจกัน เรื่องไหนที่เห็นไม่ตรงกันก็มาแลกเปลี่ยนความเห็นกันตลอด แต่ระยะเวลาตอนนี้ก็คบกัน 1 ปีแล้ว เรายังไม่เห็นเขาไปหางานทำเลย เราก็ถามเขาตลอด เขาก็บอกกำลังหาอยู่ แต่เขาบอกว่าเขาไม่ได้ทำงานตั้งแต่เลิกกับแฟนเก่ามา เพราะเขาเป็นซึมเศร้า เขาเลยไม่อยากทำอะไร ซึ่งเขาเลิกกับแฟนเก่ามา 1 ปี ก่อนคบกับเรา แล้วตอนนี้โควิดระบาดหนักเขาก็พูดว่าสมัครงานตอนนี้ไม่มีใครรับหรอก เราก็ถามเขากลับไปว่าถ้าพ่อเขาเสียละ เพราะตอนนี้พ่อเขาก็หาเงินคนเดียวซึ่งเงินเดือนพ่อเขาแค่สองหมื่นนิด ๆ แต่ต้องเอาเงินมาใช้หนี้ เสียค่าน้ำค่าไฟ ค่ากินอีกเยอะแยะ แต่เขาก็บอกนะว่าไม่เคยขอเงินพ่อ เราก็งงแล้วเขาเอาเงินมาจากไหน เขาก็บอกว่ามีละกัน แต่แค่เงินค่าอินเทอร์เน็ตเขาก็ยังขอเราเลย อยากได้เสื้อผ้าดีๆใส่ไปสมัครงานเราก็ให้เงิน แต่ไม่เคยได้งานเลยตลอด 1 ปี เขาอยากเป็นศิลปิน เขาก็บอกว่ากำลังเขียนเพลงบ้างทำบีทบ้าง แต่ก็ไม่เห็นว่าจะลงงานหรือหารายได้จากตรงนี้ได้เลย เราก็พยายามบอกให้เขาไปเรียนกศน.ให้จบม.6 เขาก็บอกไม่มีเงิน แล้วงานที่เขาอยากทำในอนาคตก็ไม่ต้องใช้วุฒิ(ศิลปิน) พูดแบบนี้ตั้งแต่คบกับเราจนถึงตอนนี้ แล้วพอเรามีมหาวิทยาลัยแล้วเขาก็บอกว่าเราจะทิ้งเขาไปเพราะเราไปเจอสังคมที่กว้างขึ้น และเราก็ทะเลาะกันเพราะกลัวเรามีคนอื่น แต่เราเรียนออนไลน์555
แล้วช่วงนี้โควิดระบาดเขาก็กลัวว่าจะติดกลัวพ่อเขาเสียเพราะเขาไม่มีเงินไปตรวจ ต้องรอวันตายไปวัน ๆ แต่เราก็เขาใจนะที่ว่าเขากลัว เราก็กลัว เราก็เลยถามว่าถ้าพ่อเสียละจะไปอยู่บ้านใคร ถ้าอยู่บ้านหลังนี้ต่อค่าเช่าจะเอามาจากไหน เขาก็บอกอย่าพูด เขาเครียด เขาเป็นซึมเศร้า เขาก็บ่นอย่างเดียว แต่ไม่ทำอะไร ตื่นทีก็ 10 โมง มาหาข้าวกิน นอนต่อ ล้างจาน เล่นโทรศัพท์ รอพ่อกลับมาจากที่ทำงาน แค่นั้น งานอดิเรกเขาก็ทำบ้างไม่ทำบ้าง เขาพูดทุกวันเลยว่าถ้าดังจะอย่างงั้นงี้ แต่เขายังไม่ทำอะไรสักอย่างเลย บอกว่าอุปกรณ์ไม่ครบ แต่ทำงานจะมีเงินมาซื้ออุปกรณ์รึ
พอเราคุยเรื่องอนาคตว่าเราจะจบป.ตรีแล้วเราจะเรียนโทที่ต่างประเทศและไปหางานทำที่นั่นเลย เขาก็บอกว่าเรามีอนาคตจัง เรียนจบแล้วเอาเขาไปด้วยนะ เขาอยากไปจากใช้ชีวิตต่างประเทศ เราก็อธิบายให้เขาฟังว่ามันไม่ใช่ไปง่ายๆนะ เขาก็บอกว่าให้เราทำงานมั่นคงก่อนค่อยเอาเขาไปอยู่ด้วย เราก็แบบ ห้ะ!
แต่เรายังรักเขาอยู่แต่ก็อยากเลิกกับเขาเพราะในอนาคตอาจจะไม่ดีแน่ ถ้าเขายังทำแบบนี้ต่อ เราไม่อะไรเลยนะถ้าไม่เลี้ยงเราเพราะเราไม่เคยคิดว่าจะให้ผู้ชายมาเลี้ยงอยู่แล้ว แต่ถ้าเขาไม่ทำงานแล้วอยู่เฉยๆก็ไม่ไหวนะถ้าเราต้องดูแลเขา เราเคยบอกเลิกเขาแล้ว เขาก็อ้างว่าเพราะเขาจนเพราะเขาเป็นซึมเศร้าใช่ไหม เราไม่เคยคิดแบบนั้นเลยแต่เราไม่โอเคที่เขาไม่ดิ้นรนอะไรเพื่ออนาคตเขาเลย แต่สุดท้ายก็กลับมาคบกับเขาอีกเพราะเราใจอ่อน
สรุปเราเห็นแก่ตัวไหมที่เราคิดว่าเราโดนเอาเปรียบ เราเครียดมาก เราต้องไปหาหมอเพราะเรานอนไม่หลับ ทุกวันนี้เราไม่อยากลุกขึ้นมาใช้ชีวิตเลย เราเหมือนมีภาระมาให้ปวดหัวเพิ่มขึ้นอีก