ป้ารุ่งที่ชีวิตไม่ได้รุ่งอย่างชื่อ

สวัสดีค่ะพี่น้องชาวพันทิปทุกคนเราจะมาเล่าเรื่องคุณป้าที่เราไปพบเจอตอนแอดมิดที่จิตเวชแห่งหนึ่งให้ฟังค่ะ คุณป้าคนนี้เขาชื่อรุ่งค่ะเขาเป็นคนต่างจังหวัดที่มารักษาตัวอยู่ที่นี้ ป้าเขาเป็นคนเศร้าๆชอบอยู่คนเดียวบางครั้งก็ชอบนั่งคุยคนเดียวเราไม่รู้หนอกค่ะว่าผ้าเขาเป็นอะไรตอนแรกเราก็คิดว่าป้าเขาคงเสพยามากเกินไปจนมีครั้งหนึ่งเราได้เขาไปคุยกับป้าเขาค่ะ เราถามว่าป้าเขาเป็นอะไรทำไมดูเศร้าๆ ป้าเขาก็ได้ตอบว่า ป้ามีนิทานจะเล่าให้ฟังอยากฟังไหม เราเลยบอกว่าอยากฟัง ป้าเขาเล่าว่ามีเด็กคนหนึ่งชื่อรุ่งเขาเป็นลูกชาวนาเขาไม่ได้เรียนแบบคนอื่นๆหาเช้ากินค่ำและได้แต่งงานกับชายคนหนึ่งเขารักชายคนนั้นมากและมีลูกด้วยกันจนวันหนึ่งสามีของป้าได้เสียไปป้าเสียใจมากแต่ป้าเขาก็ยังมีลูกสาวและจากนั้นลูกของป้าเขาก็ได้เสียลงเขารับเหตุการครั้งนั้นไม่ได้ แต่พยายามทำใจและได้เข้ารับการรักษาแต่ก็ยังดีที่ตอนนี่ป้ามีลูกอยู่คนหนึ่งเขาชื่อแตงกว่าเขาอยู่กับป้าตลอดตอนนี่เขาก็อยูาหลังป้า หนูเห็นไหม ตอนนั้นเราบอกเลยว่าเราหลอนมากเพราะคิกว่าป้าแกคงเป็นร่างทรงหรือคนเล่นของแน่ๆเลยขอตัวออกมา แต่พอเรามาย้อนคิดดูสาเหตุที่ป้าเขาป่วยน่าจะเป็นเขาสูญเสียคนที่รักทำให้เป็นซึมเศร้าและเห็นภาพหลอนเราจึงเข้าใจป้าแกและได้ไปคุยกับป้าแกบ่อยๆเพื่อนไม่ให้แกเหงาจนวันที่เราได้ออกจากโรงบาลวันนั้นป้าเขาบอกลาเราด้วยแววตาที่เศร้าแต่มีหวังแล้วป้าแกก็พูดว่าดีนะที่ลูกยังมีพ่อแม่ ป้ายังไม่รู่เลยว่าจะมีคนมารับป้ากลับบ้านรึป่าวตอนนั้นเรารู้สึกสงสารป้าแกมาเราเลยให้กำลังใจป้าแกไป แต่จนแล้วจนรอดเราก็ได้มาแอดมิดอีกเพราะพยายามทำร้ายตัวเองและก็ได้เจอกับป้าแกอีกครั้งเราเลยเขาไปทัก”อ้าวป้ามาอีกแล้วหรอ”ป้าแกเลยตอบมาว่า”ไม่ได้มาอีกหรอกแต่ยังไม่ได่กลับเลยไม่มีคนมารับไม่มีใครต้องการป้า”ป้าเขาพูดและน้ำตาซึมเราเลยเขาไปปลอบและก็หาเรื่องคุยไม่ให้แกเหงาทุกคืนเราจะได้ยินเสียงแกร้องไห้แต่ตอนเช้าป้าแกก็จะทำให้มุกคนมีความสุขด้วยการยิ้มการเล่นมุข เราเริ่มสนิทกับป้าแกมกขึ้นจนมีครั้งหนึ่งเราได้ร่วมกิจกรรมกับผ้าแกในหัวข้อ”จงวาดภาพฉันในอีก5ปีข้างหน้าและอธิบาย”ป้าเขาได้เป็นคนแรกที่จะอธิบายเกี่ยวกับภาพป้าแกวาดภาพโรงเรียนและนักเรียนพร้อมอธิบายว่า อีกห้าปีข้างหน้าป้าจะเปิดโรงเรียนที่เมรอกาสำหรับเด็กที่ไม่มีคุณทรัพย์และเปิดธุรกิจ(อะไรสักอย่าง)ของตัวเองป้าอยากไปเที่ยวรอบโลกและอยากให้ทุกคนมีความสุข จากนั้นทุกคนก็ได้อธิบายเกี่ยวกับภาพของตน สิ่งที่ป้าแกพูดมันคือความหวังอย่างหนึ่งที่เราเห็นจากป้สแกทุกคำพูดแววตาน้ำเสียแกดูเชื่อและศรัทธาว่ามันจะเป็นจริง จนวันหนึ่งป้าแกก็ได้ร้องไห้อยู่คนเดียวเราและคุณป้าท่านอื่นๆก็ได้เขาไปถามว่าเป็นอะไร ป้าแกเลยบอกว่พยาบาลพูดกะบป่าว่าญาติป้าบอกให้เอาป้าไปสถานสงเคราะห์เลย เราเห็นใจป้าแกมาขนาดลูกหลานป้าแกยังไม่อยากรับป้าแกเลยเพราเป้าแกป่วย แกก็กลับมาเศร้าเหมือนเดิและยิ่งกว่าเดิมป้าแกเลยถามคนที่เคยไปสถานสงเคาะห์ว่ามันเป็นยังไงเหมือนผ้าแกพยายามจะทำใจ แล้วป้สแกก็เดินมั้งน้ำตาไปบอกพยาบาลว่าให้แกไปสถานสงเคาะร์เลยได้ไหมเพราะยังไงญาติก็ไม่มารับอยู่ดี แต่ป้าแกก็โดนพยาบาลตอบกลับว่าต้องรอญาติเท่านั้น พวกเราก็ทำได้แค่ปลอบใจจนวันที่ญาติป้าแกมารับป้าแกดูดีใจและบอกว่าชีวิตของคนเราถึงจะเหมือนหมดหวังแต่เราก็อย่าลืมเชื่อมั่นนะลูกทุกชีวิตมีค่าเสมอ ป้าแกคือคนสู้ชีวิตจริงๆแกพยายามมีความสุขกับทุกสถานะการณ์และรักคนอื่นเหมือนรักตัวเอง ขอให้ตอนนี้ป้าเขามวามสุขและมีความหวังอย่างที่ตั้งใจขอพระเจ้าอวยพร.