เวลา

                เวลา..

                สิ่งที่มนุษย์เฝ้าวนเวียนหาเหตุผล คิดค้นทฤษฎีอันยุ่งยากซับซ้อนต่าง ๆ นานา เพื่อพิสูจน์ถึงการมีอยู่ ความเป็นมา และความเป็นไปของมัน

                สิ่งใด ๆ ล้วนแล้วแต่พยายามปรับตัวเองให้เข้าสู่สภาวะสมดุลและสมมาตรตามธรรมชาติ แต่นั่นไม่ใช่กับสิ่งที่เรียกว่าเวลา เพราะเวลามีทิศทางไปข้างหน้าเพียงทิศทางเดียวเท่านั้น

                มันจึงน่าประหลาดใจ น่าพิศวง และน่าค้นหาเสมอ

                ที่มาและที่ไป การดำเนินและดำรงอยู่ จุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด แม้จับต้องไม่ได้ แต่ก็รับรู้ได้ว่ามันมีอยู่จริง

                และ..มีเพียงสิ่งมีชีวิตเท่านั้นที่จะรับรู้ได้ถึงมัน
 

                ในบ้านไม้ยกใต้ถุนสูงเก่าแก่หลังหนึ่ง หญิงชรานั่งเอนกายอยู่บนเก้าอี้โยกไม้ตัวเดิม สายตาฝ้าฟางจับจ้องนาฬิกาปลุกโบราณสภาพเก่าคร่ำคร่าในมือ ที่นางเพิ่งหาพบจากการจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทางเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา

                สนิมสีน้ำตาลแดงเกาะกินไปทั่วตัวเรือน จนไม่เหลือสีสันสดสวยของเมื่อครั้งอดีต กระจกหน้าปัดซึ่งเคยใสกระจ่าง ก็กลับขุ่นมัวและมีตำหนิรอยร้าวเป็นทางยาว

                มือขาวเหี่ยวย่นลองหมุนลานตรงด้านหลังตัวเรือน แต่ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ให้ได้เห็นจากเข็มทั้งสาม มันไม่ขยับเคลื่อนไหวอยู่เช่นเดิม อย่างที่เคยเป็นมาตลอดหลายปีที่ถูกลืมทิ้งไว้

                มันนานมากแล้ว แต่นางก็ยังจดจำนาฬิกาเรือนนี้ได้เป็นอย่างดี..นาฬิกาที่ช่วยปลุกให้นางลืมตาตื่นขึ้นมาทุกเช้าตั้งแต่ยังเยาว์วัย เพ่งพิศพิจารณาเข็มนาฬิกาบนหน้าปัด แล้วเข็มสั้นยาวทั้งสามในมโนภาพ ก็เริ่มหมุนทวน พานางให้หวนกลับไปยังคืนวันเก่าก่อน
 

                เข็มนาฬิกาเหล่านั้น มันก็ไม่ต่างอะไรกับชีวิตของนางสักนิด
 

                เข็มวินาที..

                มันคือเข็มพื้นฐานกว่าเข็มอื่น ๆ ทั้งหมด เป็นเข็มแรกที่ต้องเดินนำหน้าเสมอ แท่งเล็ก บอบบาง แต่กลับคอยชักนำให้เข็มอื่นที่เหลือเดินตามไป เพื่อไปสู่จุดมุ่งหมายเดียวกัน

                ในหนึ่งวัน ระยะทางที่ต้องหมุนวนของวินาทีนั้น มากมายกว่าอีกสองเข็มหลายเท่าตัวนัก

                ช่วงชีวิตในวัยเด็กของหญิงชราเองก็เช่นกัน วัยแห่งความอยากรู้อยากเห็น ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในการรับรู้คือสิ่งใหม่เสมอ ทุกย่างก้าวจึงรวดเร็วและเต็มไปด้วยความกระหายใคร่รู้อย่างสุดกำลัง

                หน่วยวินาทีมีจำนวนมากที่สุดในหนึ่งวัน เช่นเดียวกับชีวิตเยาว์วัยที่เต็มไปด้วยรายละเอียดนับไม่ถ้วน การสั่งสมประสบการณ์ในทุกอิริยาบถ การเรียนรู้และจดจำสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามา ไม่ว่าจะเล็กน้อยสักเพียงใด จึงเป็นสิ่งจำเป็น

                เพราะหากปราศจากสิ่งเหล่านั้น เราย่อมไม่อาจเป็นเรา หากปราศจากการสั่งสมประสบการณ์ในวัยเด็ก ย่อมไม่อาจเติบใหญ่อย่างมีคุณภาพ และดำรงอยู่บนโลกใบนี้ได้

                เช่นเดียวกับเวลาที่หากปราศจากวินาที ย่อมไม่อาจเกิดนาทีและชั่วโมง

                สิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นและผ่านไปในวัยเด็ก ย่อมส่งผลกระทบเป็นลูกโซ่ต่อเนื่องไปสู่วัยอื่น ๆ

                หากเข็มวินาทีเดินไม่ตรงเสียแล้ว เข็มนาทีและชั่วโมงก็ไม่อาจเที่ยงตรงได้อีกต่อไป
 

                เมื่อครั้งยังเยาว์วัย หญิงชรายังคงจดจำความรัก ความอบอุ่น ของบิดามารดาได้เป็นอย่างดี ท่านทั้งสองผู้เปรียบเสมือนคนคอยไขลาน และปรับตั้งเวลาของนางให้เที่ยงตรงอยู่เสมอ

                ไออุ่นจากความเอาใจใส่ การโอบกอด รอยยิ้ม และการอบรมสั่งสอนมาอย่างดีของพวกท่าน ทั้งหมดนั้น สั่งสมและเพาะบ่มจนทำให้นางกลายเป็นนางได้อย่างทุกวันนี้นั่นเอง

 
                เข็มนาที..

                หน่วยที่ใหญ่ขึ้นมาจากวินาที เป็นเข็มที่ยาวและแข็งแรงขึ้น ซึ่งเดินตามหลังเข็มวินาทีด้วยจังหวะที่ไม่รวดเร็วเท่าเก่า แต่ก็ไม่ช้าจนเนิบนาบเกินไป

                วัยผู้ใหญ่ของหญิงชราเองก็เป็นเช่นเดียวกันกับเข็ม ๆ นี้

                มันเป็นช่วงเวลาที่ความรวดเร็ว ว่องไว กระฉับกระเฉง และความอยากรู้อยากเห็นบรรเทาเบาบางลงไปกว่าแต่ก่อน หากแต่สิ่งที่เติมเต็มเข้ามาแทน กลับเป็นพลังแห่งการดำเนินชีวิตอันมุ่งมั่นแรงกล้า

                การเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญในชีวิต กำลังจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาแห่งพละกำลังและการตัดสินใจ จากหน่วยย่อยมาสู่หน่วยที่ใหญ่ขึ้น ก้าวเท้าออกจากสังคมบ้านเข้าสู่สังคงเมือง

                มันเป็นช่วงเวลาที่จะได้นำประสบการณ์ซึ่งสั่งสมไว้ก่อนหน้านี้มาใช้ปฏิบัติจริง

                รากฐานที่หนักแน่นย่อมทำให้ย่างก้าวมั่นคง การคิด ตรึกตรอง อย่างรอบคอบ จากประสบกาณ์การและการเรียนรู้ ย่อมทำให้มั่นใจ

                ถึงแม้จะไม่รวดเร็วเท่ากับการวิ่งในสมัยเด็ก แต่ก็ยากที่จะล้มจนลุกไม่ไหว..
 

                หญิงชราหวนนึงถึงวันเวลาที่นางได้พบรักกับชายหนุ่ม ผู้ซึ่งมีบุคลิกเรียบร้อยและรอยยิ้มอันใสซื่อ

                วันเวลาแห่งความรักและความสุขเริ่มต้นขึ้นอย่างเรียบง่าย ท่ามกลางการเรียนรู้และผูกสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน เมื่อผลแห่งการเพาะบ่มสุกงอม ครอบครัวใหม่ก็ได้ก่อร่างสร้างรากฐานอันมั่นคงขึ้น

                แล้วพยานรักตัวน้อยลืมตาขึ้น ท่ามกลางความรัก ความอบอุ่น ที่โอบอุ้มสิ่งที่เรียกว่าครอบครัวไว้ ให้ยิ่งแน่นแฟ้นแนบแน่นขึ้นไป
 

                เข็มชั่วโมง..

                หน่วยที่ใหญ่ที่สุดบนหน้าปัดนาฬิกา

                ในหนึ่งวัน เข็มที่อ้วนและสั้นที่สุดเข็มนี้ จะหมุนวนอย่างเชื่องช้าบนหน้าปัดเพียงแค่สองรอบเท่านั้น

                และแน่นอนว่า หากมันคือชีวิตแล้ว วัยที่หญิงชรากำลังเป็นอยู่ย่อมเหมาะสมกับมันที่สุด

                ช่วงเวลาที่จะได้รับผลพวงจากการกระทำของช่วงวัยก่อนหน้า และเป็นช่วงเวลาที่จะได้หยุดพัก ชดเชยความเร่งรีบที่ผ่านมาทั้งหมดในชีวิต

                ทุกสิ่งจะดำเนินผ่านไปอย่างเชื่องช้า แม้จะฝ้าฟางลงไป แต่ในสายตากลับมองเห็นสายธารแห่งเวลาที่ล่วงผ่านได้ชัดเจนขึ้น
 

                สำหรับหญิงชราแล้ว นี่คือเวลาที่นางจะได้เฝ้ามองเข็มวินาที และเข็มนาทีรุ่นถัดไป

                หากนาฬิกาเรือนใดเริ่มอ่อนแรงจนเดินไม่ตรง จะเป็นคราวของนางบ้าง ที่ต้องทำหน้าที่ช่วยปรับแต่งเวลาเหล่านั้น ให้กลับเข้าสู่ความเป็นปกติ ให้สามารถเดินไปข้างหน้า พร้อมกับนาฬิกาเรือนอื่น ๆ ได้อย่างแม่นยำเที่ยงตรง
 

                และ..เมื่อระยะเวลาอันสมควรมาถึง

                เวลาที่เข็มทั้งสามซ้อนทับกันได้อย่างพอดิบพอดีที่ปลายทาง มันคือสิ่งที่บ่งบอกว่า เวลาได้ดำเนินมาจนครบรอบของหนึ่งวันแล้ว ต่อจากเวลานี้ จะเป็นช่วงเวลาของวันใหม่เสียที

                เวลาแห่งความพลัดพรากได้มาถึงแล้ว..
 

                ในบ้านไม้ยกใต้ถุนสูงเก่าแก่หลังหนึ่ง หญิงชราผู้ซึ่งไม่รู้กฎเกณฑ์ ไม่สนใจทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์ใด ๆ แม้สักนิด แต่นางกลับเข้าใจถึงสมดุล สมมาตร และความจริงแท้ของเวลาได้เป็นอย่างดี

                รอยยิ้มสงบอย่างคนเข้าใจโลกเจือจางอยู่บนใบหน้าอันเหี่ยวย่น

                คนทุกคนย่อมหนีไม่พ้นความจริงแท้ข้อนี้ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง..

                นางคิดเพียงว่า ในขณะที่ยังมีลมหายใจ นางใช้เวลาที่มีได้อย่างคุ้มค่าและมีคุณค่าหรือยัง

                สำหรับนางแล้ว ไม่มีวันใดที่จะรู้สึกเสียใจในสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นและดำเนินไป ไม่เคยมีคำถามที่ว่า หากย้อนเวลากลับไปได้ นางจะกลับไปแก้ไขสิ่งใด

                ไม่มีความกังวลในเรื่องที่ผ่านไปแล้ว และไม่มีความหวั่นวิตกกลับเรื่องราวในอนาคตที่ยังมาไม่ถึง นั่นเพราะนางได้ทำทุกวันอย่างดีที่สุดอยู่แล้ว

                เสียงเปิดประตูรั้วที่หน้าบ้านดังเข้าหูให้ได้ยิน ชะโงกหน้ามองก็เห็นรถยนต์คันหนึ่งกำลังแล่นผ่านเข้ามา หญิงชราวางนาฬิกาไว้บนโต๊ะ เผยยิ้มแห่งความรักและอารีออกมา ก่อนจะลุกจากเก้าอี้โยกเพื่อออกไปรอรับผู้ที่มาถึง

                “แม่ครับ ผมกลับมาแล้วครับ”

                “แม่ขา หนูกลับมาแล้วค่ะ”

                “ยายจ๋า หิวจัง มีอะไรกินบ้างจ๊ะ”

                มือเหี่ยวย่นที่ผ่านการใช้ชีวิตมานาน โอบกอด ลูบหัว เจ้าของเสียงเหล่านั้นด้วยความรักใคร่เอ็นดู ซึมซับเอาบรรยากาศแห่งความสุข ซึ่งเกิดขึ้นทุก ๆ ช่วงเย็น ในบ้านไม้เก่าแก่หลังนี้ ที่ไออุ่นแห่งความรักไม่เคยจางหายหรือลดลงไปเลยแม้เพียงวันเดียว

                เพียงวันนี้ยังสุขใจ แล้วนางยังต้องกังวลเรื่องอื่นใดอีก..

จบ