เรื่องมีอยู่ว่านะคะ แม่แฟนป่วยค่ะ
เส้นเลือดในสมองแตก เเต่ไม่ใช่เส้นเลือดใหญ่นะคะตอนนั้นอาการค่อนข้างโคม่าค่ะ
แต่ตอนนี้ กลับมาพักฟื้นที่บ้าน ส่งฝังเข็มทางโรงพยาบาลทุกอาทิตย์ค่ะ นอนโรงพยาบาล 2-3เดือนได้ค่ะ
หมอบอกว่าถือว่าโชคดีมากๆค่ะ ฟื้นตัวเร็วแบบนี้ แต่ได้เจาะคอใส่ท่อด้วยนะคะ
พอกลับบ้านหมอกผ้ถอดท่อ ออกให้ค่ะ โดยไม่ได้ทำการเย็บแผลนะคะ แผลก็ค่อยๆติดกันเองค่ะ
อ่ะ มาถึงประเดผ้นเลยนะคะ ตั้งเเต่ได้กลับมาอยู่บ้านนะคะ
แม่ค่อนข้างเอาแต่ใจ อะไรที่ช่วยเหลือตัวเองได้จะไม่ช่วยค่ะ
เอาแต่นอนนะคะ เรื่องการกินก็คือ กินยากมากค่ะกินน้อยแต่อยากกินนู้นกินนี่ มีอีกอย่างจะกินอีกอย่าง คือซื้อแบบไหนมาให้ แล้วนางไม่กินคือต้องซื้อใหม่แบบนี้ทุกวันเลยค่ะ ให้ฝึกเดินคือ เดินนะคะ แต่จะทำแค่เวลาบอกหรือดุ
เพราะจริงๆแล้วเธอเดินได้ เกือบ100% แต่ก็ต้องใช้บล็อกเกอร์ในการช่วยพยุงตัวค่ะ คือต้องฝึกกันไปเรื่อยๆอะนะคะ ยังต้องอยู่ดูแลตลอด ลุกเข้าห้องน้ำได้ แต่ยังต้องใส่เเพมเพิสตลอดเวลานะคะ(เวลาเดินหรือลุกก็ใช้บล็อกเกอร์ตลอดนะคะ)
และก็คืออะไรนิดนึงก็จะเรียก ฉี่ใส่เเพมเพิสทีนึงก็เรียก แค่เเกะกับข้าวกินเอง ยังไม่ทำเลยค่ะ คือเอาง่ายๆนะคะ เธอทำตัวเหมือนผู้ป่วยติดเตียง พิการ แต่ไม่ใช่ค่ะ
เธอช่วยเหลือตัวเองได้ สื่อสารรู้เรื่อง พูดรู้เรื่อง แต่เธอไม่เคยทำเหมือนคนปกติ ยิ่งเวลาพ่ออยู่ด้วยนะคะ เธอจะทำตัวเป็นคนอ่อนเเรง อ่อนเเอ
อ้อนไปเรื่อย เพ้อเจ้อ เหมือนสมองไม่ปกติเลยค่ะ คร่าวๆนะคะ ใครพอมีวิธีรับมือกับผู้ป่วยแบบนี้บ้างคะ
แม่แฟนอายุ 56 ปี ปกติแข็งแรง รักสวยรักงามไม่มีนิสัยเอาแต่ใจแบบนี้นะคะ
รับมือกับแม่แฟนแบบนี้ยังไงดี ????
เส้นเลือดในสมองแตก เเต่ไม่ใช่เส้นเลือดใหญ่นะคะตอนนั้นอาการค่อนข้างโคม่าค่ะ
แต่ตอนนี้ กลับมาพักฟื้นที่บ้าน ส่งฝังเข็มทางโรงพยาบาลทุกอาทิตย์ค่ะ นอนโรงพยาบาล 2-3เดือนได้ค่ะ
หมอบอกว่าถือว่าโชคดีมากๆค่ะ ฟื้นตัวเร็วแบบนี้ แต่ได้เจาะคอใส่ท่อด้วยนะคะ
พอกลับบ้านหมอกผ้ถอดท่อ ออกให้ค่ะ โดยไม่ได้ทำการเย็บแผลนะคะ แผลก็ค่อยๆติดกันเองค่ะ
อ่ะ มาถึงประเดผ้นเลยนะคะ ตั้งเเต่ได้กลับมาอยู่บ้านนะคะ
แม่ค่อนข้างเอาแต่ใจ อะไรที่ช่วยเหลือตัวเองได้จะไม่ช่วยค่ะ
เอาแต่นอนนะคะ เรื่องการกินก็คือ กินยากมากค่ะกินน้อยแต่อยากกินนู้นกินนี่ มีอีกอย่างจะกินอีกอย่าง คือซื้อแบบไหนมาให้ แล้วนางไม่กินคือต้องซื้อใหม่แบบนี้ทุกวันเลยค่ะ ให้ฝึกเดินคือ เดินนะคะ แต่จะทำแค่เวลาบอกหรือดุ
เพราะจริงๆแล้วเธอเดินได้ เกือบ100% แต่ก็ต้องใช้บล็อกเกอร์ในการช่วยพยุงตัวค่ะ คือต้องฝึกกันไปเรื่อยๆอะนะคะ ยังต้องอยู่ดูแลตลอด ลุกเข้าห้องน้ำได้ แต่ยังต้องใส่เเพมเพิสตลอดเวลานะคะ(เวลาเดินหรือลุกก็ใช้บล็อกเกอร์ตลอดนะคะ)
และก็คืออะไรนิดนึงก็จะเรียก ฉี่ใส่เเพมเพิสทีนึงก็เรียก แค่เเกะกับข้าวกินเอง ยังไม่ทำเลยค่ะ คือเอาง่ายๆนะคะ เธอทำตัวเหมือนผู้ป่วยติดเตียง พิการ แต่ไม่ใช่ค่ะ
เธอช่วยเหลือตัวเองได้ สื่อสารรู้เรื่อง พูดรู้เรื่อง แต่เธอไม่เคยทำเหมือนคนปกติ ยิ่งเวลาพ่ออยู่ด้วยนะคะ เธอจะทำตัวเป็นคนอ่อนเเรง อ่อนเเอ
อ้อนไปเรื่อย เพ้อเจ้อ เหมือนสมองไม่ปกติเลยค่ะ คร่าวๆนะคะ ใครพอมีวิธีรับมือกับผู้ป่วยแบบนี้บ้างคะ
แม่แฟนอายุ 56 ปี ปกติแข็งแรง รักสวยรักงามไม่มีนิสัยเอาแต่ใจแบบนี้นะคะ