ตามที่เขียนกระทู้ไป การที่เราผิดหวังในความรักซํ้าๆ มันทำให้เราเริ่มงงว่าอะไรคือรัก
( เมื่อตอนที่เลิกกับแฟนคนก่อนๆหน้านี้ไป เราก็เศร้าใจเสียใจ จิตตก ทุกข์มาก และหลังจากนั้นที่เรามูฟออนได้ เราก็อยู่คนเดียวได้ ทำอะไรคนเดียวได้ รักตัวเองมากขึ้น จนรู้สึกว่านี่แหละคือความสุขและสบายใจมากๆ จนกระทั้งมีคนเข้ามาคุยๆด้วยเรื่อยๆ และเราก็พบกับคนๆนึงและได้ตัดสินใจคบกัน แต่กลับเกิดปัญหากับเรา เรางงมากๆว่าเรารักเขาหรือเปล่า คุยกันได้หมด ทั้งสิ่งที่ชอบ การใช้ชีวิตที่ใกล้เคียงกัน แต่เรากลับมีเวลาให้ตัวเองน้อยลง มีเวลามาทบทวนเรื่องราวในแต่ละวันน้อยลง และเราต้องปรับตัวให้เข้ากับเขามากขึ้น จากที่ไม่ดื่มไม่เที่ยว เราต้องดื่มต้องเที่ยวด้วย เพราะว่าเขาบอกว่าเพื่อความสบายใจของเราว่าเขาไม่นอกใจเราแน่ๆ พอแล้วเริ่มเปลี่ยนส่งผลให้เรารู้สึกว่าพลังงานชีวิตเรานั้นโดนตัดไปเยอะมาก จากปกติ90% ลงมาเหลือ50-60%ต่อวันเราทั้งรู้สึกเหนื่อยและเพลียกับอะไรแบบนี้มาก เลยมักจะกลับมาถามตัวเองว่า เรารักเค้าจริงหรือเปล่า มันใช่รักใช่ไหม หรือแค่อยู่ด้วยและสบายใจเท่านั้นเอง เพราะถ้าไม่มีเขาเราว่าเราก็อยู่ได้นะ และถ้าไม่มีเราเขาก็อยู่ได้เหมือนกัน มันใช่รักมั้ยหรือแค่เป็นความสบายใจของทั้ง2ฝ่าย )
( ที่พูดมามันเหมือนเราก็เห็นแก่ตัวนะ ที่ให้เวลากับตัวเองเยอะมาก เพราะเมื่อก่อนนั้นมีเวลาว่างให้ตัวเองตลอด อยากทำอะไรก็ทำ จะดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกม ทำงาน ทำการบ้าน เรามีเวลาว่างกับเรื่องพวกนี้ตลอด ฟังแล้วเหมือนเราเห็นแก่ตัวจริงๆแหละ และก็เหมือนเราปรับตัวให้เข้ากับเขาไม่ได้ด้วย )
แต่เรารู้สึกว่าจะมีเขาหรือไม่มีเขาเราก็อยู่ได้เหมือนเดิม แต่ก็รู้สึกดีเวลาเขาอยู่ด้วย
ที่เล่ามีอาจมีเรื่องที่ทำงงไปข้างบ้าง และคำถามที่อยากถามคือ เรารักเขามั้ยหรือแค่รู้สึกดี (จากมุมมองของผู้อ่าน)
เพราะเรารู้สึกเรื่อยๆกับทุกคนมาโดยตลอด ระยะเวลา1ปีกว่ามันไม่ได่อยากรู้สึกจริงจังกับใครเลย ถ้าจะคุยก็คุยๆดูๆกันไป
คนที่ผิดหวังในความรัก จะรู้จักคำว่ารักจริงๆอีกไหม
( เมื่อตอนที่เลิกกับแฟนคนก่อนๆหน้านี้ไป เราก็เศร้าใจเสียใจ จิตตก ทุกข์มาก และหลังจากนั้นที่เรามูฟออนได้ เราก็อยู่คนเดียวได้ ทำอะไรคนเดียวได้ รักตัวเองมากขึ้น จนรู้สึกว่านี่แหละคือความสุขและสบายใจมากๆ จนกระทั้งมีคนเข้ามาคุยๆด้วยเรื่อยๆ และเราก็พบกับคนๆนึงและได้ตัดสินใจคบกัน แต่กลับเกิดปัญหากับเรา เรางงมากๆว่าเรารักเขาหรือเปล่า คุยกันได้หมด ทั้งสิ่งที่ชอบ การใช้ชีวิตที่ใกล้เคียงกัน แต่เรากลับมีเวลาให้ตัวเองน้อยลง มีเวลามาทบทวนเรื่องราวในแต่ละวันน้อยลง และเราต้องปรับตัวให้เข้ากับเขามากขึ้น จากที่ไม่ดื่มไม่เที่ยว เราต้องดื่มต้องเที่ยวด้วย เพราะว่าเขาบอกว่าเพื่อความสบายใจของเราว่าเขาไม่นอกใจเราแน่ๆ พอแล้วเริ่มเปลี่ยนส่งผลให้เรารู้สึกว่าพลังงานชีวิตเรานั้นโดนตัดไปเยอะมาก จากปกติ90% ลงมาเหลือ50-60%ต่อวันเราทั้งรู้สึกเหนื่อยและเพลียกับอะไรแบบนี้มาก เลยมักจะกลับมาถามตัวเองว่า เรารักเค้าจริงหรือเปล่า มันใช่รักใช่ไหม หรือแค่อยู่ด้วยและสบายใจเท่านั้นเอง เพราะถ้าไม่มีเขาเราว่าเราก็อยู่ได้นะ และถ้าไม่มีเราเขาก็อยู่ได้เหมือนกัน มันใช่รักมั้ยหรือแค่เป็นความสบายใจของทั้ง2ฝ่าย )
( ที่พูดมามันเหมือนเราก็เห็นแก่ตัวนะ ที่ให้เวลากับตัวเองเยอะมาก เพราะเมื่อก่อนนั้นมีเวลาว่างให้ตัวเองตลอด อยากทำอะไรก็ทำ จะดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกม ทำงาน ทำการบ้าน เรามีเวลาว่างกับเรื่องพวกนี้ตลอด ฟังแล้วเหมือนเราเห็นแก่ตัวจริงๆแหละ และก็เหมือนเราปรับตัวให้เข้ากับเขาไม่ได้ด้วย )
แต่เรารู้สึกว่าจะมีเขาหรือไม่มีเขาเราก็อยู่ได้เหมือนเดิม แต่ก็รู้สึกดีเวลาเขาอยู่ด้วย
ที่เล่ามีอาจมีเรื่องที่ทำงงไปข้างบ้าง และคำถามที่อยากถามคือ เรารักเขามั้ยหรือแค่รู้สึกดี (จากมุมมองของผู้อ่าน)
เพราะเรารู้สึกเรื่อยๆกับทุกคนมาโดยตลอด ระยะเวลา1ปีกว่ามันไม่ได่อยากรู้สึกจริงจังกับใครเลย ถ้าจะคุยก็คุยๆดูๆกันไป