เรารู้สึกไม่ดีกับพ่อแม่มากๆทำไงดี

คือความรู้สึกแบบนี้มันเป็นมาสักพักละค่ะ เริ่มจากที่แม่คิดว่าพ่อไปมีเมียน้อย แม่ก็เริ่มระแวงพ่อต่างๆนาๆพ่อไปทำงานที่อื่นแม่ก็อยากไปด้วย ไม่สนว่าเราจะอยู่กับใครยังไง ตอนแรกให้เราไปอยู่กับย่า พ่อก็ทะเลาะกับอาให้เราลำบากใจต้องกลับมาอยู่กับยาย บ้านยายก็มีหลานอีก3คน คนแก่อีก1 คือคนมันเยอะมากๆเราก็ทนอยู่ไป ทีนี้พอแม่ไม่มีงานทำแม่ก็กลับมาอยู่กับเรา แต่ก็เหมือนเดิม พะวงแต่เรื่องพ่อ ห่วงนั่นห่วงนี่ ห่วงแบบเกินเรื่อง คือวันไหนพ่อไม่รับโทรศัพท์แม่ก็จะมาโวยวายให้เราโทรแล้วโทรอีก พอพ่อกลับมาบ้าน ทีนี่แหละแทบละลืมเราด้วยซ้ำ เวลามีปัญหาอะไรแม่ไม่เคยรับฟัง สมมติว่า เราบอกปวดแขนมากกะว่าจะขอยาทานั่นนี่ แม่ก็ทำเป็นไม่สนใจ เปลี่ยนเรื่อง ทำเหมือนเราพูดลอยๆ ปรึกษาปัญหาอะไรไม่เคยได้ แม่ชอบบอกปัดๆว่าไม่เป็นไรหรอกๆ ทั้งที่ปัญหานั้นสำหรับเรามันยากมาก พอมาเป็นเรื่องของพ่อ ทั้งข้าวปลาอาหารแม่แทบนกไปถวาย ส่วนเราตื่นมาแม่บอกไม่ได้ทำกับข้าว. จะทำแค่ตอนพ่อจะกิน เราลืมกินข้าวทำการบ้านอยู่ในห้อง แม่ก็ไม่เคยเรียก แม่ตามใจพ่อมากๆชนิดที่แบบว่า รู้ว่าไม่ดีก็ตามใจพ่อ ทั้งๆที่บางครั้งเราได้เงินไปร.ร50บาทเรากูยังเหลือกลับมาทุกวัน ส่วนพ่ออยากดินอะไรก็วื้อแม่ก็ไม่เคยว่า ทั้งๆที่มาอยู่บ้านไม่ได้ทำอะไรหนัก อยากกินเหล้าแม่ก็ให้เงิน ส่วนเราถ้าไม่ไปร.รคือไม่ได้ใช้สักบาท บางทีเงินเก็บเราเองทีาเหลือจากกลับร.ร เอาไว้ซื้อของที่อยากได้ แม่ก็มาเอาบ้างเวลาไม่มีเราให้ตลอด แต่พอมอวที่พ่อที่ใช้เงินเหมือนไม่คิดแล้วเรารู้สึกเสียใจ  พ่อชอบลงทุนอะไรแบบไม่คิด อยากได้อยากมีอะไรก็ให้แต่แม่ไปหายืมเงิน ให้แม่ออกหน้า พอได้เงินมาพ่อก็ใช้อย่างเสียเปล่าตามเคย พูดได้เต็มปากเลยว่าหนี้ครอบครัวแทบทั้งหมดมีแต่เพราะพ่อ แต่แม่ก็ยังเชื่อใจพ่อ ทั้งๆที่รู้บางครั้งพ่อโกหกว่าจะเอาเงินไปใช้นั่นนี่  แต่สุดท้ายก็เอาไปใช้ไร้ประโยชน์ แต่แม่ก็หายืมเงินให้พ่ออยู่ดี ตอนนี้เรารู้สึกไม่ดีกับพ่อแม่มากๆ แม่ที่อ่อนแอเหมือนพ่อเป็นทั้งชีวิตของตัวเองอย่างงั้น พ่อที่เอาแต่ตัวเองไม่นึกถึงคนข้างหลังเลย ใช้เงินไม่มีการวางแผนวันข้างหน้าเลย อย่างเราบอกว่ามีจ่ายค่าเทอมนะประมาณ2พันให้เผื่อเงินไว้หน่อย พ่อแม่ก็ปล่อยข้าม จนถึงเวลาจริงๆ ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม ก็ต้องหายืมบ้าง เอาเงินทุนเราบ้าง เราไม่ได้ว่า แต่เรารู้สึกผิดหวัง ในตัวทั้งสองคนมากๆ บางครั้งมีเงินเหลือ ไม่คิดจะเก็บไว้ใช้หนี้ใช่จ่ายจำเป็น พ่อแม่เราก็ชอบซื้อหวยทั้งๆที่เงินมันก็มีแค่นี้ แล้วก็ไม่เคยจะถูก แต่ก็ซื้อ เราไม่เข้าใจ ทำไมพ่อแม่คิดไม่ได้ ถ้าไม่อยากลำบาก ทั้งๆที่ประหยัดกันได้มากกว่านี้ เวลาเราเรียนออนไลน์เราก็ต้องใช้อินเตอร์เน็ต แต่พ่อแม่เราไม่ได้จำเป็นใช้อะไรทำไมต้องเติมทั้งๆที่แชร์กับเราเป็นครั้งคราวก็ได้ แต่นี่เติมกันทั้งบ้าน เหมือนไม่ลำดับความจำเป็นอะไรเลย  เราไม่อยากเกลียดพ่อกับแม่ แต่ช่วงนี้เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เวลาคุยกับพ่อแม่เราจะอารมณ์เสียทันที พูดจาแรงๆใส่แล้วเราก็มานั่งรู้สึกผิด เราเลยเลือกอยู่ในห้องตัวเอง พยายามไม่คิดมากก็ทำไม่ได้ เราเคยฟุ้งซ่านครั้งนึง เผลอเอาคัตเตอร์กรีดข้อมือไปแล้ว เราแค่อยากจัดการกับความรู้สึกตัวเองให้ได้ก็พอไม่อยากรู้สึกไม่ดีไปมากกนี้เพราะเราคงไม่สามารถไปเปลี่ยนพ่อกับแม่  

เราตั้งกระทู้นี้มาไม่ได้จะมาแฉพ่อแม่รึอะไร เราแค่ต้องการระบายเฉยๆค่ะ