ครอบครัวไม่ปล่อย

สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาเล่าชีวิตเราตลอด16-17ปีที่ผ่านมา ตอนป.6เพื่อนจะมาบ้านเราแม่เราบอกไม่ให้เขามาเราก็ไม่เป็นไร เพื่อนนัดกันไปกินหมูกระทะแต่เราต้องนั่งเรียนพิเศษทุกวันเพื่อขึ้นม.1 ขอบอกก่อนนะคะว่าพอเราโดนพ่อแม่ปฏิเสธตอนนั้นกลายเป็นเราก็กลัวเขาไปเลย ไม่อยากพูด ไม่กล้าพูด ไม่กล้าขอ กลายเป็นตอนม.1เราแอบไปเที่ยวยันม.2 มีเรียนพิเศษเราก็โดด แต่พอเขาจับได้ชีวิตเราตอนนั้นยับเยินมากค่ะ เรามีปัญหากับพ่อแม่ทุกวัน เราไม่อยากกลับบ้าน เราร้องไห้ทุกวัน แต่เราทำได้แค่ก้มหน้ารับผิดและเงียบ หลังจากนั้นเขาเลยไม่ไว้ใจเรา เขาเลยให้เราย้ายห้องตอนม.3เราเลยเปลี่ยนตัวเองให้เขาเห็นโดยการทำเกรดให้ดีขึ้น ทำตัวให้ดีขึ้น เราไม่ขอออกจากบ้านเลย เราอยู่บ้านทุกวัน ไปโรงเรียนแล้วก็กลับบ้าน เกรดเราก็ออกมาได้ดี พอม.4เราเริ่มคิดว่าเราอยากทำงานเหมือนพ่อเราเลยบอกเขาว่าเราอยากเป็นแบบเขา แต่ทุกคนก็รู้ใช่มั้ยคะกว่าจะถึงม.6ความคิดคนเรามันเปลี่ยนได้ตลอด พอตอนม.5เราอยากเรียนออกแบบแฟชั่นเราเลยไปคุยกับแม่ เราเตรียมใจนานมากด้วยความที่ครอบครัวไม่เคยเป็นเซฟโซนไม่เคยมีความเป็นเพื่อนให้เรา เรากลัววิตกกังวล วันนั้นเราตัดสินใจไปคุยกับเขา คำแรกที่เขาพูดคือจบไปมันไม่มีงานทำนะ ละโต้แย้งเราทุกอย่าง เราร้องไห้อยู่ตรงนั้นและทำอะไรไม่ได้ เราเสียใจมากที่ขนาดเราอยากเรียนอะไรเขายังไม่ซัพพอร์ต แต่เราก็พยายามตั้งใจเรียนให้ได้เกรดดีๆ ปีนึงเราออกจากบ้านนับครั้งได้ เรากลัวการพูดกับครอบครัวมาก บางครั้งจะขอไปไหนเรายังให้เพื่อนพิมไลน์ให้ ตอนนี้เรามีน้อง1คนด้วยความที่เราไม่ค่อยสนิทกับครอบครัวน้องจึงสนิทกับแม่มากด้วยความที่เด็กอยู่ คือเราเป็นพี่ที่รักน้องมากแต่ไม่แสดงออก แสดงออกไม่เก่งจะชอบแกล้งเราเลยไม่ค่อยถูกกับน้อง เราเคยโดนน้องพูดว่าแม่ไม่รักพี่หรอกแม่บอก เราโดนพูดใส่แบบนี้เป็นประจำ แต่เราเก็บไว้เพราะไม่มีใครได้ยินกับเรา เราพยายามไม่ถือสา แต่หลังๆมันบ่อยมาก วันนั้นเราขอนอนกับแม่ เรานอนข้างๆเขา แต่เขากลับหอม กอดน้อง เรานอนร้องไห้อยู่ข้างๆซึ่งเขาไม่รู้ เวลาเรามีปัญหาเราพูดกับเขาไม่ได้ เราอยากออกไปเจอเพื่อนอยากไปคุยเราก็ไปไม่ได้ เราทำได้แค่ให้กำลังใจตัวเอง พอเราเริ่มแต่งตัวครอบครัวเราก็พูดว่าแต่งแบบนี้ไม่กลัวโดนข่มขืนหรอ ลูกเพื่อนพ่อท้องแล้วตั้งแต่อายุยังน้อย เราขอถามจริงๆนะคะนี่คือสิ่งที่ครอบครัวเขาพูดกันหรอ ตลอดเวลา16ปีเราไม่เคยได้ใช้ชีวิตของตัวเองเลย เราใช้ชีวิตด้วยความกลัว เราใช้ชีวิตด้วยการขออนุญาติเขา พอม.6เราอยากเข้าบริหารแม่เราก็ดูเปิดใจมากขึ้น แต่มหาละยที่เราอยากเรียนมันอยู่ระยองเขาไม่ให้เราไป แถมเขาบอกว่าจะเข้ารอบพอร์ตหรอ คิดว่าตัวเองสู้เขาได้หรอคนตั้งเยอะ เราไม่เคยได้รับกำลังมจจากครอบครัวนี้ เราไม่เคยได้รับคำขอโทษจากครอบครัวนี้ เพื่อนเราหลายคนเป็นแบบนี้เเละเขาหนีออกจากบ้านหละงจากนั้นพ่อแม่เขากลายเป็นคนละคนเลย แต่เราไม่ทำเราไม่อยากให้เขาเสียใจไปมากกว่านี้ แต่ตอนนี้เราเริ่มคิดว่าเราไม่อยากมีชีวิตต่อไปอีกแล้ว เราไม่มีความสุข กอดจากพ่อแม่เราก็ไม่เคยได้รับ คำให้กำลังใจเราไม่เคยได้ เราไม่มีโอกาสไม่ความรักเพราะครอบครัวเราไม่ปล่อยและไม่ให้มี เราร้องไห้ทุกวันเราอดทนมาตลอด16ปี เราไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว ไม่มีใครเข้าใจเราเลย เราอยากมีชีวิตของตัวเอง เราอยากใช้ชีวิตของเราในมหาลัย4ปีเอาจริงๆมันเทียบไม่ได้เลยกับตลอด16ปีที่เราทนมา ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของเราเลยสักนิด เราพยายามตั้งใจเรียนเราร้องไห้ตอนเราได้เกรด3.7แต่เขาไม่เคยชม แต่กับน้องเขาชม วันเกิดเราไม่มีแม้แต่เค้ก เราไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตเราตอนนี้ ทุกอย่างเราพยายามเข้าใจเขามาโดยตลอด เราอยากไปแล้วจริงๆ เราไม่อยากอยู่แล้ว..