ตอนที่แล้ว ตอนที่ 5
https://pantip.com/topic/40796948
ปริมาผงะ! รีบเบนตัวหนีใบหน้าขาวละมุนของชายหนุ่มที่ยื่นเข้ามาใกล้ แถมยังกล้าส่งรอยยิ้มกวนประสาทมาอีก มันน่าเขกมะแหงกที่หน้าผากมนของเขาเสียจริง!
หนุ่มหน้าหวานมองสายตาของหญิงสาวแล้ว รีบถอยตัวกลับที่ตั้งเพื่อความปลอดภัย ก่อนที่จะโดนอะไรแพ่นกบาลเข้าซักทีสองที
“ขอน้ำกินหน่อยดิ” เขามองน้องสาวเพื่อนที่ถอยออกไปยืนซะห่างเลย
อีกฝ่ายจึงค่อย ๆ ขยับตัวเข้ามาที่โต๊ะข้างเตียง รินน้ำใส่แก้วส่งให้คนขอ
“ยังไม่ค่อยมีแรงเลย ช่วยป้อนหน่อย” พลางทำเสียงเหมือนคนหมดเรี่ยวหมดแรง
พยาบาลจำเป็นแทบถลึงตาใส่คนไข้ พลางส่งเสียงรอดไรฟันอย่างไม่พอใจ สีหน้าบอกอาการเบื่อหน่ายเขาสุด ๆ
หนอย....! ทำเป็นไม่มีแรง! เดี๋ยวเหอะ!
เธอจำใจยกแก้วน้ำไปจ่อไว้ที่ริมฝีปากของหนุ่มเจ้าปัญหา เมื่อเขาดื่มน้ำเรียบร้อยแล้ว ยกแก้วน้ำกลับไปวางลงในถาดที่โต๊ะข้างเตียง แล้วหยิบขวดลูกอมขึ้นมาไว้ในมือ
คนป่วยอึ้งไปครู่หนึ่งที่พยาบาลจำเป็นยอมมาป้อนน้ำให้เขาแต่โดยดี ไม่คิดว่าจะยอมป้อนจริง ๆ แค่อยากแกล้งกวนประสาทเล่นเท่านั้นเอง สายตานั้นจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวที่น่ารักเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น แสงแดดเจิดจ้าจากภายนอกจับใบหน้านั้นให้สว่างกระจ่างใส
“พี่ปรามฝากมาให้” พยายาลบอกเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
คนป่วยยื่นหน้ามาดูขวดในมือของเธออย่างสงสัย คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
“อะไรเหรอ?”
“ลูกอม” ปริมาตอบเขาด้วยน้ำเสียงขอไปที แม้จะรู้ดีว่าข้างในนั้นไม่ใช่!
“หืม....” เขาส่งเสียงในลำคอเบา ๆ อย่างแปลกใจ เอียงคอมองขวดสีขาวในมือของเธอ มีรูปผลไม้เหมือนขวดลูกอมที่เพื่อนซี้เคยอมบ่อย ๆ
รับคำท้า(หัวใจ)ยัยตัวแสบ ตอนที่6 ช่วยป้อนหน่อย
ปริมาผงะ! รีบเบนตัวหนีใบหน้าขาวละมุนของชายหนุ่มที่ยื่นเข้ามาใกล้ แถมยังกล้าส่งรอยยิ้มกวนประสาทมาอีก มันน่าเขกมะแหงกที่หน้าผากมนของเขาเสียจริง!
หนุ่มหน้าหวานมองสายตาของหญิงสาวแล้ว รีบถอยตัวกลับที่ตั้งเพื่อความปลอดภัย ก่อนที่จะโดนอะไรแพ่นกบาลเข้าซักทีสองที
“ขอน้ำกินหน่อยดิ” เขามองน้องสาวเพื่อนที่ถอยออกไปยืนซะห่างเลย
อีกฝ่ายจึงค่อย ๆ ขยับตัวเข้ามาที่โต๊ะข้างเตียง รินน้ำใส่แก้วส่งให้คนขอ
“ยังไม่ค่อยมีแรงเลย ช่วยป้อนหน่อย” พลางทำเสียงเหมือนคนหมดเรี่ยวหมดแรง
พยาบาลจำเป็นแทบถลึงตาใส่คนไข้ พลางส่งเสียงรอดไรฟันอย่างไม่พอใจ สีหน้าบอกอาการเบื่อหน่ายเขาสุด ๆ
หนอย....! ทำเป็นไม่มีแรง! เดี๋ยวเหอะ!
เธอจำใจยกแก้วน้ำไปจ่อไว้ที่ริมฝีปากของหนุ่มเจ้าปัญหา เมื่อเขาดื่มน้ำเรียบร้อยแล้ว ยกแก้วน้ำกลับไปวางลงในถาดที่โต๊ะข้างเตียง แล้วหยิบขวดลูกอมขึ้นมาไว้ในมือ
คนป่วยอึ้งไปครู่หนึ่งที่พยาบาลจำเป็นยอมมาป้อนน้ำให้เขาแต่โดยดี ไม่คิดว่าจะยอมป้อนจริง ๆ แค่อยากแกล้งกวนประสาทเล่นเท่านั้นเอง สายตานั้นจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวที่น่ารักเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น แสงแดดเจิดจ้าจากภายนอกจับใบหน้านั้นให้สว่างกระจ่างใส
“พี่ปรามฝากมาให้” พยายาลบอกเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
คนป่วยยื่นหน้ามาดูขวดในมือของเธออย่างสงสัย คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
“อะไรเหรอ?”
“ลูกอม” ปริมาตอบเขาด้วยน้ำเสียงขอไปที แม้จะรู้ดีว่าข้างในนั้นไม่ใช่!
“หืม....” เขาส่งเสียงในลำคอเบา ๆ อย่างแปลกใจ เอียงคอมองขวดสีขาวในมือของเธอ มีรูปผลไม้เหมือนขวดลูกอมที่เพื่อนซี้เคยอมบ่อย ๆ