# บทสัมภาษณ์ 'โมบายล์ BNK48' ในวันที่ได้กลับมารับตำแหน่งเซ็นเตอร์อีกครั้ง จาก The Standard Pop

กระทู้สนทนา

BNK48 พิมรภัส ผดุงวัฒนะโชค (โมบายล์ BNK48) นักร้องนักดนตรีหญิง

ชวนพูดคุยกับ 'โมบายล์ BNK48' เพื่อหาคำตอบว่า ดีอะ กำลังนำเสนอ ‘ความเป็น BNK48’ ในแง่มุมไหนให้ทุกคนได้รู้จัก
พร้อมกับสำรวจมุมมองความคิดของเธอในวันที่ได้กลับมารับตำแหน่งเซ็นเตอร์อีกครั้ง

=== “โลกมันเป็นแบบนี้แหละ เราก็ทำให้ดีที่สุดในแบบของเราไป” โมบายล์ BNK48 ในวันที่ได้กลับมาเป็นเซ็นเตอร์อีกครั้ง ===

ดีอะ คือซิงเกิลหลักลำดับที่ 10 ของไอดอลเกิร์ลกรุ๊ป BNK48 และยังเป็นออริจินัลซองครั้งแรกของวงที่ไม่ได้ดัดแปลงมาจากผลงานของวงรุ่นพี่ AKB48 และไม่ได้ถูกใช้เป็นเพลงประกอบภาพยนตร์หรือซีรีส์เหมือนอย่างที่ผ่านมา และยังเป็นการกลับมารับตำแหน่งเซ็นเตอรอีกครั้งของ
โมบายล์-พิมรภัส ผดุงวัฒนะโชค ที่ใครหลายคนรู้จักเธอเป็นอย่างดีในฐานะเซ็นเตอร์จากเพลงระดับปรากฏการณ์อย่าง คุกกี้เสี่ยงทาย ที่ถูกปล่อยออกมาในปี 2560

ด้วยองค์ประกอบที่กล่าวมาข้างต้น ดูเหมือนว่าออริจินัลซองอย่าง ดีอะ จะกำลังทำหน้าที่นำเสนอ ‘ความเป็น BNK48’
ให้ทุกคนได้ทำความรู้จักมากกว่าครั้งไหนๆ

THE STANDARD POP จึงถือโอกาสชวนโมบายล์มาร่วมพูดคุย เพื่อหาคำตอบว่า ดีอะ กำลังนำเสนอ‘ความเป็น BNK48’ ในแง่มุมไหนให้ทุกคนได้รู้จัก พร้อมกับสำรวจมุมมองความคิดของเธอในวันที่ได้กลับมารับตำแหน่งเซ็นเตอร์อีกครั้ง

:: ในวันที่โมบายล์ยังไม่ได้เป็นเซ็นเตอร์เพลง คุกกี้เสี่ยงทาย ช่วงเวลานั้นเราเป็นอย่างไรบ้าง

-หนูรู้สึกว่าหนูเป็นเด็กเรียบร้อย (หัวเราะ) ย้ำนะคะว่าเป็นเด็กเรียบร้อย ด้วยความที่ยังไม่ได้สนิทกับเพื่อนในวงเท่าไร เราเลยยังเป็นตัวเองได้ไม่สุด เริ่มแรกเราจะสนิทกับคนที่อายุรุ่นเดียวกัน สักพักเหมือนเคมียังไม่ตรงกัน เราเลยย้ายไปอยู่หอ แล้วก็ได้รู้จักกับพี่ๆ ที่อายุโตกว่าอย่าง พี่ปูเป้ (ปูเป้-จิรดาภา อินทจักร), พี่น้ำหนึ่ง (น้ำหนึ่ง-มิลิน ดอกเทียน), พี่เนย (เนย-กานต์ธีรา วัชรทัศนกุล) พอสนิทกันปุ๊ป เราก็เริ่มรั่ว(หัวเราะ) เริ่มเป็นเด็กรั่วมากๆ เป็นเด็กเอเนอร์จี้เยอะ นอนคืออะไรไม่รู้จัก ไม่ชอบนอน ชอบเล่น

แล้วก็เป็นคนที่มุ่งมั่นในการทำตามความฝัน อย่างช่วงก่อนที่จะเดบิวต์เราต้องเก็บตัวกันประมาณหนึ่งปีเราก็จะซ้อมเต้นหนักมากๆ แล้วก็รู้สึกว่าเป็นคนคิดบวกดี อาจเพราะช่วงนั้นยังไม่มีเรื่องที่เครียดมากเท่าไรมีแค่ซ้อมหนักเฉยๆ

:: ตอนนั้นโมบายล์มีความคาดหวังอะไรในการเป็น BNK48

-บางคนอาจจะคิดถึงเรื่องการเติบโตของวง อย่างเช่นเพลงอยู่ในกระแสหรือทำให้วงเป็นที่รู้จัก ซึ่งตอนเด็กๆ เราไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย เราคิดแค่ว่าเราชอบเต้น ชอบร้อง อย่างตอนเดบิวต์ครั้งแรกทุกคนจะกังวลว่าคนจะมาเยอะไหม ส่วนหนูไม่กังวลเลย หนูแค่คิดว่าเราจะทำอย่างไรให้คนชอบเราดี ให้เราเป็นตัวเองมากที่สุด

แต่ถ้าเป็นความคาดหวังแรกๆ ของหนูคือการติดเซ็มบัตสึ ด้วยความที่เพลง Aitakatta (อยากจะได้พบเธอ) คือซิงเกิลแรกของวง เราเลยค่อนข้างเครียดนิดหน่อย เพราะถ้าตัวเองไม่ติดเซ็มบัตสึ เราก็อาจจะไม่ค่อยได้ทำงานกับเพื่อน ซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ คือเราไม่ติด ส่วนเพื่อนเราที่สนิทด้วยเขาติดเซ็มบัตสึกันหมด จริงๆ เราก็ไม่ได้รู้สึกเคว้งขนาดนั้น แต่เห็นได้ชัดว่าเพื่อนที่ติดเซ็มบัตสึ เขาแยกไปซ้อมอีกห้อง ส่วนเราอยู่อีกห้อง มันเลยทำให้รู้สึกเหงาบ้าง

:: แล้วโมบายล์ปรับตัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไร

-ช่วงนั้นทำให้เราได้สนิทกับคนที่ไม่ได้ติดเซ็มบัตสึมากขึ้น อย่างพี่ปูเป้ที่ไม่ติดเหมือนกัน แล้วก็มี จิ๊บ (จิ๊บ-สุชญา แสนโคต), น้ำหอม (น้ำหอม-คริสติน ลาร์เซ่น อดีตสมาชิกวง BNK48 รุ่นที่ 1) เมมเบอร์เก่าๆ ก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น

แล้วเราก็ได้ทบทวนดูว่าที่เราไม่ติดอาจเป็นเพราะเรายังไม่ได้โชว์ความเป็นตัวเอง คนอาจจะยังไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเราเท่าไร เหมือนการเป็น BNK48 เราต้องหาคาแรกเตอร์ของตัวเองด้วย ซึ่งแรกๆ เราก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องหาคาแรกเตอร์ของตัวเองนะ แต่ด้วยความที่เราอยู่กับเพื่อนบ่อยๆ จนคาแรกเตอร์มันออกมาเอง

บวกกับเรามีตู้ปลา (Digital Live Studio สถานที่ที่ให้เมมเบอร์มาทำกิจกรรมร่วมกันและเปิดให้แฟนคลับได้เข้าชม) มันก็เปิดโอกาสให้เราได้โชว์ความเป็นตัวเองมากขึ้น สามารถดึงดูดแฟนคลับได้มากขึ้น เราเลยคิดว่า ไม่เป็นไร อย่างนั้นเราก็ทำหน้าที่ตรงนี้ให้ดี ถ้าไปตู้ปลาเราจะสร้างเสียงหัวเราะให้กับคนอื่นแล้วเราก็จะขยันของเราเอง มันน่าจะมีสักวันที่เราจะไปถึงจุดนั้นได้บ้าง

:: ดูเหมือนว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วกว่าที่คิดนะ เพราะต่อมาโมบายล์ก็ถูกเลือกให้เป็นเซ็นเตอร์ในเพลง คุกกี้เสี่ยงทาย มันพลิกชีวิตเราไปอย่างไงบ้าง

ก็พลิกนะ เพราะตอนที่ยังไม่ติดเซ็มบัตสึ หนูรู้สึกว่าเรายังไม่ได้ทำหน้าที่ของ BNK48 เท่าไร ยังไม่ได้มีเพลงเป็นของตัวเอง ยังไม่มีตำแหน่งที่เป็นของเรา แล้วด้วยความที่เราเคยดูรุ่นพี่ AKB48 มาก่อน เราก็คิดว่าการทำหน้าที่ไอดอลคือร้อง เต้น มอบความสุข เป็นตัวเองแค่นั้น แต่ว่าสักพักมันเริ่มมีความกดดัน เป็นความกดดันแรกๆ ที่เข้าวงมาเลยคือการออกสื่อ ยิ่งเป็นเซ็นเตอร์ด้วยคือคุณต้องพูดเยอะๆ ต้องฟังเพลงต้องเป็นแกนนำ แล้วตอนนั้นอายุ 15 หนูจะเป็นคนที่ถ้าตื่นเต้นแล้วจะพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ตอนเด็กคือเป็นหนักมาก

อย่างสมมติว่าเราไปคอนเสิร์ต เราจะจำสคริปต์ให้แม่นๆ เพราะกลัวพูดผิด เราไม่สามารถไหลตามน้ำได้แบบต่อไปคนนี้พูดจบแล้วเราค่อยพูดต่อ แต่เราจะเป็นอารมณ์ถ้าเขาไม่พูดประโยคนี้มาเราจะไม่เริ่ม เราเลยจะชอบอ้ำอึ้งพูดไม่ออก แล้วก็จะโดนคนโจมตีเยอะว่าน้องคนนี้พูดไม่ได้เลย แล้วด้วยความที่เราไม่ติดเซ็มบัตสึมาก่อน แล้วอยู่ดีๆ ก็ขึ้นมาเป็นเซ็นเตอร์ ก็อาจจะทำให้บางคนรู้สึกว่าคิดถูกเหรอที่เอาน้องคนนี้มา

เลยทำให้เรารู้สึกว่าเราจะทำหน้าที่ตรงนี้ได้ดีหรือเปล่า หรือเราเป็นแค่เซ็มบัตสึแถวหน้าก็พอ ได้อยู่ข้างๆเพื่อนก็มีความสุขแล้ว แล้วก็ทำให้เรารู้สึกไม่อยากเป็นตำแหน่งเซ็นเตอร์เท่าไร เพราะตอนเด็กๆ เวลามีอะไรมากระทบเยอะๆ เราก็จะกลัวในสิ่งๆ นั้น

นั่นเป็นจุดแรกที่ทำให้เรารู้ว่าไอดอลมันมีอะไรมากกว่าการร้องการเต้น เราต้องรับมือกับสิ่งเหล่านี้ให้ได้ด้วย จากที่เวลาไปเดินสายเราไม่จำเป็นต้องพูด อยู่ข้างหลังให้พี่ๆ เขาพูดไป แต่พอมาอยู่ตรงนี้แล้ว เราต้องขึ้นมานำทีมให้ได้นะ

:: หลังจากผ่านซิงเกิล คุกกี้เสี่ยงทาย ไปแล้ว เรายังมีความคาดหวังในการเป็นเซ็นเตอร์อยู่ไหม

มีหวังเล็กๆ แต่ไม่ได้ถึงขนาดว่าฉันต้องไปอยู่จุดนั้นให้ได้นะ หนูรู้สึกว่าความสุขของการเป็น BNK48 คือการอยู่กับเพื่อนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน แค่ทำงานด้วยกันก็มีความสุขแล้ว ไม่ได้ตั้งความหวังว่าเราต้องเป็นที่หนึ่งหรือต้องเป็นอะไร หนูรู้สึกว่าความสุขของหนูคือการทำงานกับเพื่อนแล้วก็ได้ทำสิ่งที่ตัวเองรัก

:: มาถึงตอนนี้โมบายล์ได้กลับมารับตำแหน่งเซ็นเตอร์อีกครั้งใน ดีอะ ออริจินัลซองครั้งแรกของวง เรารู้สึกกดดันมากกว่าตอน คุกกี้เสี่ยงทาย ไหม

ไม่กดดัน รอบนี้ไม่กดดัน ด้วยความที่เราติดเซ็มบัตสึมาประมาณ 3 ปีแล้ว เราได้ทำสิ่งที่เป็นจุดด้อยของตัวเองมาเยอะแล้ว อย่างเช่นการพูดเราก็ฝึกมาตลอดทุกๆ ปี เหมือนเราเจนเวทีขึ้นเลยไม่มีความกดดันมากเท่าไร เป็นตัวเองให้ดีที่สุด อาจจะมีผิดบ้างถูกบ้างก็ไม่เป็นอะไร

แล้วหนูก็ไม่อยากให้มองว่าเพลงนี้ต้องโฟกัสที่เซ็นเตอร์เท่านั้น หนูอยากให้เพลงนี้เป็นภาพรวมของทุกๆคน ไม่อยากให้คิดว่าเซ็นเตอร์ต้องทำหน้าที่ขยายความของเพลงเท่านั้น จริงๆ มันก็มีส่วนนะ แต่หนูคิดว่าการที่จะเป็นเพลงๆ หนึ่งได้ มันต้องมาจากแรงผลักดันของทุกๆ คนด้วย

:: ก่อนที่โมบายล์จะพูดเก่งขึ้นขนาดนี้ เรามีวิธีฝึกฝนเรื่องการพูดของตัวเองอย่างไรบ้าง

ช่วงแรกๆ เราจะไปดูเพื่อนที่พูดเก่งๆ พูดจาฉะฉาน อย่างพี่เฌอ (เฌอปราง อารีย์กุล), พี่ปัญ (ปัญ-ปัญสิกรณ์ ติยะกร), พี่สิค (มิวสิค-แพรวา สุธรรมพงษ์) ไปดูว่าเขาพูดอย่างไรแล้วเราก็จำมาใช้ อย่างเช่นช่วงแรกเราจะซ้อมบ่อยๆ ตอนอาบน้ำ อาบน้ำไปก็พูดไปเรื่อยๆ ฝาก Facebook, YouTube BNK48 ด้วยนะคะประมาณนี้

แต่พอเราโตขึ้นก็รู้สึกว่าวิธีการพูดของพี่เขาอาจจะดูเป็นทางการไป มันอาจจะไม่ค่อยเข้ากับเราเท่าไร เลยคิดว่าถ้าอย่างนั้นตัวเราคิดอะไรก็พูดออกมาดีกว่า เพราะตอนเด็กๆ เราแค่จำสคริปต์ว่าเพลงคืออะไร แต่ไม่เคยพูดความรู้สึกของตัวเองออกมาเลย อย่างพี่ปัญเขาจะมีวิธีการพูดที่คิดมาจริงๆ ไม่ใช่ตามสคริปต์ว่าจะต้องฝากอันนี้นะคะ เขามีความเป็นทางการแล้วก็มีความเป็นตัวของตัวเองด้วย ถ้าอย่างนั้นเราทำแบบนี้ดีกว่า ถ้าอันไหนจริงจังเราก็จริงจัง อันไหนเล่นเราก็เป็นตัวของตัวเอง

:: ช่วงที่ประกาศเพลง ดีอะ ใหม่ๆ โมบายล์เคยคุยกับแฟนคลับในไลฟ์ iAM48 ว่า “ไม่อยากให้ทุกคนคาดหวังว่าเพลงนี้จะดังหรือไม่ดัง จะมีคนชอบหรือไม่ชอบ แต่อยากให้ทุกคนสนุกไปกับเพลงมากกว่า” ทำไมโมบายล์ถึงรู้สึกแบบนี้

หนูรู้สึกว่าแฟนคลับเราค่อนข้างซีเรียสว่าออริจินัลซองจะต้องแมส ต้องเป็นเพลงที่ฟังง่าย ฟังได้ทุกคนทุกวัย อย่างเช่นพอเราปล่อยเพลงมาก็จะมีบางคนที่คิดว่าทำไมไม่ทำเพลงแนวนี้ ทำไมไม่เอาคนแต่งเพลงที่แมสๆ มาทำให้เพลงเราแมสไปเลย เปลี่ยนลุคใหม่ให้ดูแมสขึ้น

หนูเลยรู้สึกว่ามันอาจจะเครียดเกินไป ไม่อยากให้แฟนคลับคิดแบบนั้น เพราะเราคิดว่าเพลงนี้ถูกแต่งขึ้นมาเพื่อสร้างความสุขให้กับทุกคน ให้คนเข้าใจความหมายของเพลงที่เราอยากจะสื่อ แต่กลับกลายเป็นว่าทุกคนเครียดกับมันว่าเพลงจะออกมาดีไหม ซึ่งหนูเข้าใจเขานะที่คิดแบบนั้น หนูเลยไม่อยากให้ทุกคนเครียด

ถามว่าตัวหนูเองคาดหวังไหม เราก็หวังที่อยากจะให้เพลงดังนะ แต่เราไม่ได้คาดหวังว่าเพลงจะต้องดังขนาดนั้น ให้เพลงมันทำงานของมันไป อยากให้ทุกคนชอบในสิ่งที่เพลงมันเป็นมากกว่า อยากให้ทุกคนฟังแล้วมีความสุขไปกับเพลง ไม่อยากให้เครียดว่าเพลงนี้มันจะต้องเทียบเท่า คุกกี้เสี่ยงทาย ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น

==================