ทำไงดีครับโดนลักพาตัวมาอาศัยบ้านคนอื่นอยากหนีกลับบ้าน

สวัสดีครับ ชาวพันทิป วันนี้ผมมีเรื่องจะมาปรึกษาครับ ผมเกิดที่กรุ่งเทพครับเเต่ว่าอาศัยอยู่กับย่าที่บ้านนอกครับ สมุทรสงครามตั่งเเต่เด็กครับ พ่อกับเเม่เเยกทางกันเเต่ผมก็คุยกับพ่อกับเเม่ทางเฟสบุ๊คครับ  ผมจะสนิทกับเเม่มากกว่าผมอายุ 16 ครับผมอยู่กับย่าก็ไม่ได้รวยครับเเละก็ไ่มได้จนครับ มีข้าวกินทุกมื้อ

ไม่เคยอดครับ ย่าเขาก็เลี้ยงผมมาตั้งเเต่เด็กครับ 16 ปี  พ่อเเม่ไม่เคยมาดูครับ ย่าเขาเป็นเเม่ของพ่อผมครับเเต่พ่อเขาไม่เคยมาดูเเลยย่าเลยครับย่าเขาเเก่เเล้วอายุ 70+​ ละครับพ่อเขาไม่ถูกกับย่าครับเจอหน้าต้องมีทะเลาะกัน ก็มาเข้าเรื่องครับก็เป็นวันปกติทั่วไปวันนึงครับ ผมก็ใช้ชีวิตปกติครับผมเป็นนักฟุตบอลด้วย

ก็เช้าๆตื่นมาวิ่งครับเล่นเวทซ้อมบอลทั่วไปครับเเล้วพ่อเขาก็ได้ทักเเชทมาหาผมว่าพรุ่งนี้จะไปรับนะงานเเต่งพ่อ เขาจัดกันที่บ้านครับจริงๆเวลาเขาชวนไปผมก็ปฏิเสธตลดครับเพราะคือเขาเป็นพ่อผมเเต่คือไม่มาดูเเลผมครับไปดูเเลลูกให้คนอื่นเเทนที่นั่นเขามีลูกกับภรรยาใกม่ถึงสองคน เเล้วเขาก็ไปเป็นเสาหลักให้

บ้านนั้นครับเเทนที่จะมาดูเเลเเม่ ตัวเองก็คือย่านั่นเเหละครับ ไม่มาดูเเลเอาเงินไปทิ้งให้ผู้หญิงหมดเเม้เเต่ผมเขาก็ไม่มาดูเเลครับ ไปดูเเลลูกคนอื่น เเต่ก็ไม่ใช่ลูกเขหรอกครับเป็นลูกติดของภรรยาใหม่ เเล้วคือปกติผมปฏิเสธเขาตลอดครับเเต่ตอนนี้ผมลองไม่ปฏิเสธดูเพราะผมก็สงสารเขาครับเขาเป็นคนให้กำเนิดผม

งานเเต่งเขาไม่มีญาติฝั่งเขาไปสักคนครับมีผมคนเดียว ที่ไเเม่เขาเขาก็ไม่ชวนครับ(ย่า) เเล้วคือเหมือนเป็นวันนั้นเป็นวันที่ผมคิดผิดที่สุดในชีวืตครับผมตอบตกลงเเละวันต่อมาเขาก็มารับมารับพร้อมกับลูกชายเเละลูกสาว  อายุ15 ทรงลูกคุณหนูมากครับผู้ดีEnglish เลยผมก็ไม่ได้คิดอะไรครับ ก็บอกสวัสดีย่าอะไร
เรียบร้อยก็ขึ้นรถไป   ก็ไปเรือยๆครับเข้ากรุงเทพ เมารถนิดหน่อยตามสไตล์ด็กบ้านนอก  ก็เวลาผมจะไปไหนผมก็จะเเอบดดูกูเกิ้ลเเมพตลอดครับ ผมเซียน Map มากใครไปกับผมไม่หลงเเน่นอนผมจำทางได้ดี เลยเเหละ >< ก็เข้ากรุงเทพครับเเต่ก็ไม่ได้อะไรครับก็ชอบออกทริปเล็กๆครับไปซีค่อนไปเดินเล่นเเละก็กลับ ฮ่าๆ 

มาเข้าเรื่องครับ ก็พอถึงบ้านเขาผมก็อย่างเเรกที่เห็นคือบ้านใหญ่มากครับเป็นบ้านสองขั้นไม่ถึงกับใหญ่เเบบในละครเเต่ก็ขนาดเท่าบ้านทั่วไปเเหละครับมีห้องเยอะๆคือผมเด็กบ้านนอกไงครับก็เลยตื่นเต้นรั้วนี่วิบๆวับๆเลยพุ่มไม้นี่อย่างสวยครับหญ้าหน้าบ้านสวยกว่าสนามบอลเเถวบ้านผม

อีกคือผมก็เเอบน้อยใจครับว่าบ้านตัวเองทำไมไม่ดูเเลมาดูเเลบ้านให้ใครก็ไม่รู้ เเถมเป็นคนจ่ายค่านําค่าไฟค่าเทอมลูกเขาอีก
(อันนี้ผมได้ยินเขเคลียร์เรื่อพวกค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่ายตอนสิ้นเดือนกันในรถ)

ก็ตลอดทางลูกเขาก็ไม่พูดไม่อะไรกับผมเลยครับผมก็นั่งในรถเงียบๆคนเดียว ไอ้พวกนั้นก็นั่งดุอนิเมะไปพอมาถึงก็ภรรยาเขาก็ทำดีครับต้อนรับผมดีมากครับีมารยามมาก เเต่พอมาถึงพ่อผมก็ใช้ผมไปปิดรั้วก่อนเลยครับอย่างเเรกก็บ้านเขาก็มีถานะดีครับมีกินดีอยู่ดีทุกมื้อ มี Pc กันคนละเครื่องเร้าท์เตอร์ 2 ตัว

ดิดเเอร์ทุกห้อง ก็ผมก็นอนครับห้องนอนผมก็ต้อนอนห้องเดียวกับน้องพวกนั้นมี หญิง 1 ชาย1 อายุ 15 ครับหน้าออกฝรั่งๆ พูดไทยชัด พูดมากเเต่ไม่พูดกับผม ก็คือพอผมอาบนํ้าเสร็จภรรยาของพ่อผมเขาก็พาผมเข้าไปในห้องครับห้องของน้องๆ ก็รุ่นนราวคราวเดียวกันเเหละครับห่างกันปีเดียวพอผมมายืนหน้าห้องก็ได้ยินเขาคุยกันเสียงดังลั่นเลยดูมีความสุขกันมาก

พอผมเข้าไปทุกอย่างเงียบสงัด ผมก็หวัดดีน้องๆ ผมก็ตามมารยาท เเล้วเขาก็ไป น้องๆก็นอนกันบนเตรียงสองเตรียงผมก็นอนบนพื้นเเล้วคือทั้งค่ืนก็มีเเต่ความเงียบครับก็พอเช้ามาก็ปกติครับตอนเย็นก็เริ่มพิธีเขาก็กินโต๊ะจีนกันครับส่วนผมก็ไม่รู้จักใครก็เลยไปนั่งเล่นหลังบ้านคนเดียวชิวๆ ก็เรื่องพวกอาหารเช้า

ผมก็กินครับกินหลังจากช่วยเขาทำงานบ้านเสร็จเหมือนเป็นคนรับใช้ลยครับเเต่ผมก็ต้องไปนั่งกินเเยก ข้างนอกครับผมขอเขามากินเเยกเองพอกินเสร็จผมก็รับหน้าที่ล้างจานสิครับ เขาก็บอกให้ผมฝึกบ้านเดี๋ยวทำอะไรไม่เป็นก็ทำครับเเล้วบรรยากาศในห้องนอนก็เหมือนเดิมครับจากที่เขเคยสุกกันกลับเงียบขึ้นมา

ผมสงสารน้องๆมากเลยครับที่ต้องมาเจออะไรเเบบนี้เขาดูมีโลกส่วนตัวกันสูงครับเงียบๆ เเล้วก็ผมก็เลยเดินไปถามพ่อผมว่าผมจะได้กลับวันไหนพ่อเขาก้บอกอยู่ก่อนเดี่ยวไม่กี่วันก็วันเกิดน้องเขาเเล้วเเล้วก็ก็คิดในใจว่าห้ะวันเกดน้องเเล้วมันเกี่ยวอะไรกับตรูด้วยวะเนี่ย ผมเลยถามว่ากลับเลยไม่ได้หรอครับ เขาก็บอกยัง
 
ผมก็ทนอยู่มาเกือบอาทิตย์ครับ ก็โทรคุยกับย่าทุกวันครับย่าเขาคิดถึงผมมากผมมาที่นี่ผมทำเเต่งานบ้านเเทนครับก็พอถึงวันเกิดน้องๆอะไรเสร็จผมก็ยังไม่ได้กลับบ้านสักที ผมกก็เลยออกกลอุบายว่าผมต้องไปเเข่งบอลโค๊ซเรียกไปเเข่ง เขาก็บอกไม่ต้องไปหรอก ผมก็เเบบเห้ยกูโดนลักพาตัวหรอกวะเนี่ยผมก็เเบบ

เเย่ละ โดนลักพาตัวมาเป็นคนรับใ้ช้หรอวะเนี่ย ก็ผมเริ่มรู้ตัวละก็เลย อย่าให้เขารู้ตัวตามนํ้าไป ผมไม่ได้เรียนเเล้วครับ จบ ม.3 ว่าจะไปหาที่เรียนต่อ กลับเข้าเรืองผมรู้ตัวเเล้วผมก็เลยโทรบอกย่าว่าโดนลักพาตัวเเน่เลย ก็เลยคุยกับย่าเรียบร้อยบอกย่าไม่ต้องทำอะไรเดี๋ยวหนูจัดการเอง 

ผมก็อยู่เป้นทาสมาร่วมเดือนครับอยู่โดนไม่ได้พูดกับน้องๆสักคำบอกไปใครจะเชื่อไหม เเต่มันเกิดขึ้นจริงกับตัวผมคือไม่ได้พูดคุยกันเลยคุยเเต่กับภรรยาพ่อกับพ่อเเค่นั้น ผมอยู่มาร่วมเดือนผมก็ไม่ไหวละเลยมาใช้เวลาคืนนี้เขียนกระทูถามทุกคน

ผมมีสองทางเลือกคือ 
1.ทักเเชทไปหาเพื่อนให้เพื่อนมารับหนี
2ผมมีเงินอยู่ 1000 กว่าบาทติดตัวมานั่งรถตู้หนีกลับ 
ผมบอกพ่อผมยังไงเขาก็ไม่พผมกลับเเน่เเละเขาก็ไม่ได้หวังดีกับผมเเน่นอน 
ชาวพันทิปมีความคิดเห็นอย่างไรช่วยบอกผมหน่อยครับถือว่าผมมาปรึกษาทุกคน  ขอบคุณครับ


แก้ไขข้อความเมื่อ

สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 18
ล็อกอินเข้ามาเพื่อจะมาให้กำลังใจนะคะ จขกท.อายุแค่ที่ 16 ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลย พี่เข้ามาบีบมือนะ
ถ้าเรามองในมุมผู้ใหญ่สักหน่อย น้องน่าสงสาร น้องแค่ต้องการคนรับฟัง
และการเปรียบว่าโดนลักพาตัวก็คือน้องเขากำลังคิดว่าน้องไม่ได้รับความสำคัญ เอาน้องมาเพื่อทำงาน ในขณะที่น้องคนอื่นไม่ต้องทำงาน
ไม่คุยกับน้องตรงๆ ว่าอยากให้อยู่แบบไหนด้วยซ้ำ พ่อน้องเริ่มด้วยการไม่พูดตรงๆแบบไม่เป็นผู้ใหญ่ก่อนด้วยนะ

น้องเขาต้องการคนเข้าใจและที่ผ่านมามีแค่ย่าเท่านั้น ถ้าพ่อน้องหมั่นเข้ามาพูดคุยไตร่ถาม และปฏิบัติอย่างเท่าเทียม คงไม่บานปลายแบบนี้
เรามองว่าผู้ใหญ่ต่างหากที่ผิด สร้างปม ผูกปม และไม่คลายปมให้ชัดเจน ช่วยให้กำลังใจและแนวทางที่ถูกต้อง ปลอบประโลมและให้ข้อคิด
ไม่ใช่พูดจากันอย่างคนไม่มีเยื่อ แม้แต่อ่านยาวสักหน่อยยังคิดว่าเสียเวลา คุณไม่ใช่น้องเขา ไม่ได้เติบโตอย่างยากลำบากมา คุณอาจไม่เข้าใจน้องจริงๆ แต่อย่าทำให้เด็กต้องเสียกำลังใจเลยนะคะ

มองให้ลึกถึงสิ่งที่น้องรู้สึกจริงๆ ไม่ใช่แค่ที่น้องพิมมา เพราะประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่หัวเรื่อง แล้วคุณจะเข้าใจน้องค่ะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่