คิดยังไงกัน ?

เรา พ่อเเม่เเยกทางกันตั้งเเต่เด็กๆ เป็นเด็กมีปัญหา ต้องย้ายไปอยู่กับคนโน่นทีคนนี้ที ตั้งเเต่เล็ก พ่อเรามีครอบครัวใหม่ เเม่เราก็มีครอบครัวใหม่   เอาจริง เราเหมือนคนที่อยู่คนเดียวมาตลอด ตอน ม. 1 ย้ายไปอยู่กับพ่อ ก็มีปัญหากับเเม่เลี้ยง เพราะเขาก็มีลูก เลยต้องไปอยู่กับเเม่ อยู่กับเเม่ ม.2 - ม.6 เเม่เราติดการพนัน มีหนี้สิน พ่อเราส่งเงินมา เเม่เราก็เอาไปใช้จ่ายหมด เอาจริง เราเหมือนคนที่อาศัยบ้านเเม่อยู่มากกว่า เพราะเงินที่พ่อเราส่ง เราก็ต้องให้เเม่เราไปใช้จ่ายก่อน เเม่เราไปทำงาน เราก็ไปเรียน พอจบ ม.6 เราก็ไปต่อมหาลัย ใช้ชีวิตเป็นเด็กหอ 5 ปี พ่อก็ส่งให่เเต่เงิน ค่ากิน ค่าเรียน ตอนนี้เราอายุ 25 ยังไม่มีงานทำเลย เเถมจบมาช่วงโควิดระบาดอีก เราขอพ่อ จะไปทำงาน กทม พ่อเราไม่ให้ไป บอกค่าใช้จ่ายเยอะ จนทะเลาะกันใหญ่โต จนพ่อเราจะให้กลับไปอาศัยอยู่กับเเม่อีก เราเหมือนคนโดนทิ้งเเล้ว ทิ้งอีกจาก พ่อเเม่เลย . จนบางทีเราก็เเอบอิจฉาน้องมันเนอะ ที่มันได้มีทั้งพ่อทั้งเเม่ ส่วนเรา ได้เเต่เงิน ๆ กับความว่างเปล่า  เราไม่เคยเเม้เเต่ได้กินข้าวกับพ่อ ได้พูดคุยเรื่องเล่นๆกัน เราท้วงถามวันเวลา ความรู้สึกเหล่านั้น พ่อเราบอกเเค่ให้เรายอมรับมัน มันไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น จนบางครั้ง เรายังคิดเลย ว่าพวกเขาจะเกิดเรามาทำไม สุดท้าย ก็ปล่อยเราไว้เเบบนี้ เราคิดอยากตายอยู่ตลอดเวลา เหมือนเราไม่มีคนที่จะปรึกษา คนที่ค่อยซัพพอต คนที่ค่อยให้กำลังใจ ใช่จริงๆมันก็ไม่มีนั่นเเระ เพราะนอกจากเรื่องเงิน พ่อเราก็ไม่ได้จะสนใจอะไรเราเลย ปรึกษาอะไร ก็ให้เราไปถามคนอื่นตลอด หลายครั้งที่เราได้ยินญาติๆเขาพูดกัน นึกว่าพ่อเรามีลูกคนเดียว คือน้องเรา เราก็ตลกชีวิตตัวเองวะ ทุกครั้งที่เราถามอะไรเเบบนี้ พ่อเราก็เอาเเต่ เราต้องมีความคิดที่โตกว่านี้ อุตส่าเสียเงินหลายบาทส่งเรียน คิดอะไรไม่ได้เลยหรอ เหมือนเราเป็นคนผิดมาก ที่เราเเค่ต้องการความสนใจ จากพ่อเเม่บ้าง เรารู้ เราอายุ 25 ละ ไม่น่าจะมาคิดน้อยใจ เเต่ตลอดเวลา ที่ผ่านมา คำถามเหล่านี้ มันก็ค้างคาใจตลอด ไม่เคยลบออกไปเลย พ่อให้เรามองคนอื้นที่เขาด้อยกว่า   เเต่มันก็ไม่ได้ช่วย ให้เรารู้สึกดีขึ้นเลย
ทุกวันนี้ เจอพ่อ ก็เหมือนคนรู้จักกันทั่วไป คุยเเบบนับคำได้ เหมือนญาติห่างๆ เราคงผิดเอง ที่เราเอาเต่คิดอะไรเเบบนี้ ไม่รู้จักโตสักที