ขอระบายความอึดอัด และเชื่อว่าหลายคนอาจจะเป็นเหมือนกัน
เมื่อไหร่โรคนี้มันจะจบซะที ทำไมแต่ละวันยอดไม่ลดลงเลย แล้ววัคซีนที่ฉีดกันเนี่ยป้องกันได้จริงรึเปล่า
เราเป็น introvert ปกติชอบอยู่บ้าน เบื่อๆถึงอยากไปเที่ยวทะเล ภูเขาบ้าง ไปกินข้าวนอกบ้านบ้าง ชอบปลาดิบ นี่ไม่ได้กินมาเป็นชาติแล้ว (ไม่กล้ากินของดิบ) ธรรมชาติก็ไม่ได้เจอ เจอแต่สวนบ้านตัวเอง (ไม่อยากคิดสภาพคนอยู่ทาวเฮ้าเล็กๆหรือห้องเช่า ว่าจะยิ่งจิตตกขนาดไหน)
แต่นี่จะออกนอกบ้านก็ไม่กล้าออกยกเว้นจำเป็นต้องไปทำธุระ และออกแต่ละทีก็พารานอย ประสาทเสีย กลัว หลอน จะไป รพ หาหมอ ยังไม่กล้าไป รู้สึกยังกับถูกจองจำอยู่ในคุก ซึ่งอาจจะเป็นคุกในใจเราเองก็ได้ เพราะบางคนเค้าก็ไม่กลัว ไปข้างนอกปกติ แต่ไม่รู้อยู่ในกลุ่มสองสามพันคนที่เห็นในข่าวทุกวันรึเปล่า ล่าสุดญาติเพิ่งเสียเพราะโควิด ขนาดตรวจเจอตั้งแต่ติดเชื้อแรกๆยังไม่รอด
ตอนนี้อึดอัดกับความกลัวของตัวเอง หรือเราควรจะช่าง

ออกข้างนอกตามใจเลย แต่ก็กลัว กลัวไปติดคนที่บ้าน ทำคนแก่ตายอีก โอ้ย
รู้สึกเหมือนรอไปเรื่อยๆโดยความหวังว่ามันจะจบ แต่รัฐไม่เห็นทำอะไรให้เห็นเลยว่ามันจะจบได้อย่างไร เครียด นอย กังวลไปหมด อึดอัดๆๆ
อึดอัด เมื่อไหร่โควิดมันจะจบซักที ทำไมยอดไม่ลดเลย
เมื่อไหร่โรคนี้มันจะจบซะที ทำไมแต่ละวันยอดไม่ลดลงเลย แล้ววัคซีนที่ฉีดกันเนี่ยป้องกันได้จริงรึเปล่า
เราเป็น introvert ปกติชอบอยู่บ้าน เบื่อๆถึงอยากไปเที่ยวทะเล ภูเขาบ้าง ไปกินข้าวนอกบ้านบ้าง ชอบปลาดิบ นี่ไม่ได้กินมาเป็นชาติแล้ว (ไม่กล้ากินของดิบ) ธรรมชาติก็ไม่ได้เจอ เจอแต่สวนบ้านตัวเอง (ไม่อยากคิดสภาพคนอยู่ทาวเฮ้าเล็กๆหรือห้องเช่า ว่าจะยิ่งจิตตกขนาดไหน)
แต่นี่จะออกนอกบ้านก็ไม่กล้าออกยกเว้นจำเป็นต้องไปทำธุระ และออกแต่ละทีก็พารานอย ประสาทเสีย กลัว หลอน จะไป รพ หาหมอ ยังไม่กล้าไป รู้สึกยังกับถูกจองจำอยู่ในคุก ซึ่งอาจจะเป็นคุกในใจเราเองก็ได้ เพราะบางคนเค้าก็ไม่กลัว ไปข้างนอกปกติ แต่ไม่รู้อยู่ในกลุ่มสองสามพันคนที่เห็นในข่าวทุกวันรึเปล่า ล่าสุดญาติเพิ่งเสียเพราะโควิด ขนาดตรวจเจอตั้งแต่ติดเชื้อแรกๆยังไม่รอด
ตอนนี้อึดอัดกับความกลัวของตัวเอง หรือเราควรจะช่าง
รู้สึกเหมือนรอไปเรื่อยๆโดยความหวังว่ามันจะจบ แต่รัฐไม่เห็นทำอะไรให้เห็นเลยว่ามันจะจบได้อย่างไร เครียด นอย กังวลไปหมด อึดอัดๆๆ