อายุครบ20 บ่นอยากตายไปแล้ว20ครั้งตามอายุ

สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องกลุ้มใจจนเครียดเลยก็ว่าได้ แม่กับพ่อเรามายืมเงินเก็บที่เอาไว้สำหรับการศึกษาเป็นประจำเราก็ช่วยนะคะ เพราะเราก็พึ่งเขาเหมือนกัน แต่เราแค่รู้สึกน้อยใจก็ว่าได้เพราะถ้าเราทวงเขาก็อ้างสา

ตอนนี้กำลังจะขึ้นปี 1 ค่ะ แต่รู้สึกเครียดมากๆ  แค่คิดถึงการใช้ชีวิตข้างหน้ามันก็เหนื่อยและท้อมากๆค่ะ เราติดที่ไกลจากบ้านมากต้องอยู่หอ บ้านก็จน แม่ทำงานคนเดียวส่

ขอระบายหน่อยนะคะ คือครอบครัวเรามี 4 คน พ่อ แม่ เรา เเละน้องชาย ตอนนี้เรา 27 ปี คือเรารู้สึกว่าพ่อแม่ลำเอียงรักลูกไม่เท่ากัน ตอนที่เราเรียนจบ ป.ตรี ตอนนั้นเรา 23 ปี พ่อแม่ก็ให้เราไปจ่ายหนี้ค่าบัตรเครดิ

เราคนหนึ่งที่ไม่ยากไห้มีจะว่าจะด่าเรายังไงก็ได้ค่ะ ไม่แคร์อยู่แล้ว คือแบบโรงเรียนโคตรจะเป็นนรกสำหรับเราและพี่น้องเรา แต่ก่อนพี่น้องเราจะเป็นเด็กซื่อๆน่ารักๆไม่เคยจะใช้กำลังความรุนแรงใช้คำหยาบก็ไม่มี

เหนื่อยมากๆในแต่ละวัน จนไม่อยากไปรร. ถึงไปก็ต้องอยู่คนเดียว กลับหอมาก็อยู่คนเดียว กินข้าวก็ออกไปกินคนเดียว มันรู้สึกท้อมากๆค่ะ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่ในแต่ละวันมันคืออะไร มันไม่มีความสุขเลย อยู่ที่โรงเ

กระทู้นี้เชิงระบายความในใจครับ และจะมีการใช่นามสมมุติ เพื่อไม่ให้กระทบในอนาคต​ ตั้งแต่เรียนจบ ป.ตรีมา และผ่านพ้นช่วงชีวิตที่ขมขื่น(ชีวิตที่ถูกบังคับตั้งแต่เด็กจนโตและโดนรังแกมาตลอด) แรกเริ่มที่เริ่มง

สวัสดีทุกคนที่ได้เข้ามาอ่านในสิ่งที่เราเขียน  เราเกลียดตัวเองมาก เราอ่อนแอ เราไม่เอาไหน เราไม่เป็นคนดี  เราไม่ได้เป็นลูกที่ดี เราเป็นพี่น้องที่เเน่ เราเอาแต่ใจ เราชอบดูถูกตัวเอง เราชอบเปรียบ

คือเราก็ไม่ได้อะไรนะคะแค่สงสัยเฉยๆไม่ได้ไม่ชอบสาวๆ twice นะคะแค่กำลังคิดว่าค่ายลำเอียงเกินไปไหมก็แค่นั้น เรามาเข้าเรื่องกันเลยค่ะ คือเราก็สงสัยมานานแล้วนะตั้งแต่ที่ day6 เดบิ้วต์ แล้วว่านี่ใช่ศิลปินขอ

คือหนูมีเรื่องจะปรึกษาค่ะคือหนูไม่ค่อยถูกกับพ่อเพราะพ่อมักหาแต่เรื่องทะเลาะและเรื่องเครียดมาให้ครอบ​ครัวเสมอและยังติดเหล้าหนักอีกด้วยกินวันละ2ขวดขึ้นไปแม่หนูทำงานหาเงินอยู่คนเดียวตอนแม่ไม่อยู่พ่อมักจะ