ผมมีพี่น้อง 3 คน คือผม พี่ชาย และน้องสาว น้องไปอยู่เมกาตั้งแต่จบมหาลัย พี่ผมอายุเกือบ 40 เรียนไม่จบ ติดยาจากเพื่อนสมัยเรียน เข้าออกคุกไม่ต่ำว่า 3 รอบ ขี้เกียจ รักสบาย เอาเป็นว่าอะไรที่เป็นนิสัยของพวกทรงเอ นี่คือพี่ผมเป็นหมดครับ แถมยังเอาเมีย (พี่สะไภ้) ที่ไม่ได้เรื่องเลย มาอยู่ที่บ้านแม่ผม ใช้แม่เหมือนขี้ข้า ไม่พอใจก็ด่าทอ แต่แม่ทนได้หมดครับ เพราะแม่รักพี่ผมมาก อะไรก็ยอมได้หมด แม้กระทั่งทำงานงกๆ ให้พี่นอนสบายอยู่บ้าน กกกับเมีย แกก็ยอม คบกับเมียก็รักๆเลิกๆ ทะเลาะกันทีก็วุ่นวายทั้งบ้าน เพราะเมียพี่ชอบสร้างสถานการณ์ พอเลิกกันไปก็ต้องกลับมาหากันอีก เพราะเมียพี่ไปไม่รอด ทางพ่อแม่เขาก็ไม่เอา เพราะลูกสาวแกร้าย เคยก่อวีรกรรมให้ทางบ้านโน้นไว้เยอะ ส่วนพี่ผมก็มีความต้องการทาง....จะไปซื้อกินก็ไม่มีเงิน เพราะไม่ทำงาน วันๆนอนเสพยาอยู่บ้าน สองคนนี้ก็เลยกลับมาหากันทุกครั้ง (โชคดีที่ไม่มีหลานไว้ให้แม่เลี้ยงอีก ไม่อย่างนั้นลำบากเพิ่มอีกแน่ๆ) ส่วนชีวิตผมก็เป็นโสด ทำงานงกๆ เงินเดือนก็ให้แม่ครึ่งหนึ่งไว้ใช้จ่ายในบ้าน ผมกับพี่รักกันดีนะครับ พยายามหางานให้แกทำ ตอนแกติดยาก็พยายามให้เลิก เอาเงินตัวเองไปคืนคนที่แกติดค้างค่ายาบ้าง แต่พอสุดท้ายก็รู้ว่ายังไงแกก็เลิกไม่ได้ ก็เลยหยุดช่วยไป
ผมพยายามบอกให้แม่ปล่อยวางเรื่องพี่ ให้ปล่อยแกไปตามทาง มีข้าวมีที่อยู่ให้แกก็พอ อย่าไปคาดหวังอะไรจากแกเลย แต่แม่ทนไม่ได้ เพราะรักพี่มาก พยายามประเคนให้ทุกอย่าง (เพราะหวังว่าแกจะกลับตัวกลับใจ) ให้รถ 4-5 คัน แต่สุดท้ายพี่ก็เอาไปขายซื้อยาหมด มาช่วงโควิดผมทำงานเหนื่อยมาก ทั้งปัญหาจากที่ทำงานและที่บ้าน ทำให้คุยกับแม่เรื่องพี่ ว่าควรปล่อยไปนะ ไม่งั้นจะลำบาก แต่แม่ไม่ฟังผมเลย โทษผมว่าไม่พอใจก็ออกจากบ้านก็ได้ สุดท้ายผมรู้สึกเบื่อกับวงจรอะไรแบบนี้ที่มีอยู่มาหลายปี เลยตัดสินใจออกมาอยู่ข้างนอก แม่โทรหามาให้ผมกลับบ้าน แกกลัวว่าผมจะทิ้งพี่ไป กลัวว่าจะไม่มีใครดูแลพี่ตอนแกจากไป แกโทษว่าผมไม่รักแก เลยทิ้งแกไป ผมพยายามอธิบายให้แกฟังแล้ว ว่าหากแกมีความสุขกับสิ่งนี้ก็อยู่ไป ผมไม่ได้จากไปไหน ก็ยังอยู่ใกล้ๆ หากวันใดแกลำบากผมก็จะกลับไปดูแลอยู่แล้ว แต่ผมแค่ไม่อยากทนเห็นภาพอะไรแบบนี้
ผมรู้สึกว่าทำไมชีวิตผมมันไร้ค่าขนาดนี้เลยหรือ แม่ไม่เคยให้อะไรผมเลย ผมมีแต่รับปัญหาทุกอย่าง (เพราะน้องสาวก็หนีไปเมกาเพราะแบบนี้) ในวันที่ผมทนไม่ไหว แม่ก็โทษแต่ว่าเพราะผมไม่อดทน แต่แม่ไม่เคยคิดจะแก้ไขอะไรเลย ยอมให้ทุกอย่างเป็นไปแบบนี้ ไม่เคยคิดจะสั่งสอนพี่หรือเมียแกเลยซักนิด ในวันที่ผมจากมา ก็ต้องการให้ผมกลับไปเพื่อแบกรับปัญหาต่อ ผมเหนื่อย ผมรู้สึกไร้ค่า ผมน้อยใจว่าแม่เคยรักผมบ้างไหม
ผมอยากหาคู่ชีวิตซักคน เก็บเงินสร้างบ้าน มีครอบครัวของผมเอง ผมคิดว่าผมควรทนกับสิ่งที่ให้ผลที่ดี ควรพอกับการทนอะไรแย่ๆ แล้วไม่เคยมีผลดีอะไรตามมาเลย ผมคิดถูกแล้วใช่ไหมที่ออกจากบ้านมา....?
ผมตัดสินใจถูกแล้วใช่ไหม ที่ออกจากชีวิตของ "่พอแม่รังแกฉัน"
ผมพยายามบอกให้แม่ปล่อยวางเรื่องพี่ ให้ปล่อยแกไปตามทาง มีข้าวมีที่อยู่ให้แกก็พอ อย่าไปคาดหวังอะไรจากแกเลย แต่แม่ทนไม่ได้ เพราะรักพี่มาก พยายามประเคนให้ทุกอย่าง (เพราะหวังว่าแกจะกลับตัวกลับใจ) ให้รถ 4-5 คัน แต่สุดท้ายพี่ก็เอาไปขายซื้อยาหมด มาช่วงโควิดผมทำงานเหนื่อยมาก ทั้งปัญหาจากที่ทำงานและที่บ้าน ทำให้คุยกับแม่เรื่องพี่ ว่าควรปล่อยไปนะ ไม่งั้นจะลำบาก แต่แม่ไม่ฟังผมเลย โทษผมว่าไม่พอใจก็ออกจากบ้านก็ได้ สุดท้ายผมรู้สึกเบื่อกับวงจรอะไรแบบนี้ที่มีอยู่มาหลายปี เลยตัดสินใจออกมาอยู่ข้างนอก แม่โทรหามาให้ผมกลับบ้าน แกกลัวว่าผมจะทิ้งพี่ไป กลัวว่าจะไม่มีใครดูแลพี่ตอนแกจากไป แกโทษว่าผมไม่รักแก เลยทิ้งแกไป ผมพยายามอธิบายให้แกฟังแล้ว ว่าหากแกมีความสุขกับสิ่งนี้ก็อยู่ไป ผมไม่ได้จากไปไหน ก็ยังอยู่ใกล้ๆ หากวันใดแกลำบากผมก็จะกลับไปดูแลอยู่แล้ว แต่ผมแค่ไม่อยากทนเห็นภาพอะไรแบบนี้
ผมรู้สึกว่าทำไมชีวิตผมมันไร้ค่าขนาดนี้เลยหรือ แม่ไม่เคยให้อะไรผมเลย ผมมีแต่รับปัญหาทุกอย่าง (เพราะน้องสาวก็หนีไปเมกาเพราะแบบนี้) ในวันที่ผมทนไม่ไหว แม่ก็โทษแต่ว่าเพราะผมไม่อดทน แต่แม่ไม่เคยคิดจะแก้ไขอะไรเลย ยอมให้ทุกอย่างเป็นไปแบบนี้ ไม่เคยคิดจะสั่งสอนพี่หรือเมียแกเลยซักนิด ในวันที่ผมจากมา ก็ต้องการให้ผมกลับไปเพื่อแบกรับปัญหาต่อ ผมเหนื่อย ผมรู้สึกไร้ค่า ผมน้อยใจว่าแม่เคยรักผมบ้างไหม
ผมอยากหาคู่ชีวิตซักคน เก็บเงินสร้างบ้าน มีครอบครัวของผมเอง ผมคิดว่าผมควรทนกับสิ่งที่ให้ผลที่ดี ควรพอกับการทนอะไรแย่ๆ แล้วไม่เคยมีผลดีอะไรตามมาเลย ผมคิดถูกแล้วใช่ไหมที่ออกจากบ้านมา....?