ทำดีแล้วแต่ยังไม่ดีพอรึปล่าว?

ผมเป็นลูกคนโตปีนี้อายุ18ปีแล้ว ผมมีน้องชายที่เป็นแฝดหนึ่งคนและน้องชายคนเล็กคนละพ่ออีกหนึ่งคน ชีวิตของผมไม่ค่อยราบรื่นนัก พ่อกับแม่ของผมเลิกลากัน เท่าที่ผมจำความได้ ก็ประมาณอายุ5-6ขวบ ซึ่งตอนนั้นเองก็ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร ผมกับน้องชายก็ได้กลับมาอยู่กับตายาย ในขณะที่ผู้เป็นแม่ก็ได้เข้าเมืองทำงานส่งเงินเลี้ยงเราสองคน แต่ก็ผ่านมาไม่นานนัก แม่ก็กลับมาพร้อมสามีคนใหม่ซึ่งเป็นชาวต่างชาติ ในตอนนั้นเองผมพึ่งจะอยู่ ป.1 ก็คือ 7ขวบ ผมจึงได้มีพ่อเลี้ยง กับน้องชายคนเล็กสุดอีก 1คน พ่อเลี้ยงแกก็ใจดี หาเลี้ยงเรากับแม่มาตลอด แต่ฐานะก็ใช่ว่าจะดีนัก อยู่ในขั้นพอมีใช้ แต่ไม่มีเก็บเลย ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่7ขวบถึงตอนนี้ 18ปี ผมไม่เคยถือว่าปัญหาที่พ่อกับแม่เลิกกันเป็นปมเลย ถึงแม้จะมีเพื่อนหรือใครคนอื่นคนใด ล้อเลียนหรือพูดถึง ว่าผมเป็นลูกไม่มีพ่อ ผมก็พยายามทำมาตลอดว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ไม่ใช่ปัญหาของผม พ่อเลี้ยงแกก็ส่งเงินมาให้ใช้ทุกๆเดือน ในปริมาณเงินที่พอใช้พอดีกับครอบครัว เพราะแกก็มีอายุมากแล้ว แม่ก็พยายามทำงาน เปิดร้านอาหารอยู่หลายครั้งและหลายที่ และก็มีผมกับน้องชาย ที่ช่วยแม่ทำมาตลอด ไปไหนไปด้วยกัน ลำบากก็ลำบากด้วยกัน กินก็ได้กินด้วยกัน อดก็อดด้วยกัน ซึ่งสิ่งที่แม่ทำประกอบกับเงินที่พ่อเลี้ยงส่งมาให้ใช้ มันก็พอใช้กับครอบครัวของเรา ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมจึงคิดและต้องการหรืออยากได้อะไรเหมือนเด็กคนอื่นไม่ได้ ผมไม่เคยขอตังค์แม่หรือพ่อเลี้ยงในการที่จะซื้ออะไรเลย ทุกสิ่งที่อย่างถ้าผมต้องการ นั่นเป็นความอยากได้ของผมและผมต้องทำเอง และซื้อเองมาตลอด วันจันทร์ถึงศุกร์ผมก็ไปเรียนทุกๆวัน ได้เงินที่แม่ให้มาโรงเรียน ตอนเช้าแม่จะซื้อขนมไว้ให้กินซึ่งเป็นพวกขนมปัง อาหารที่มันฉีกซองกินได้เลย ซึ่งผมจะเอามันไปด้วย1ห่อทุกวัน กับน้ำหนึ่งขวด และสองสิ่งนี้เองจะเป็นมื้อเที่ยงของผมทุกๆวัน และผมไม่เคยได้กินมื้อเช้าเลย เพราะผมต้องประหยัดและเก็บเงินที่แม่ให้มาไว้ ไม่ใช้ เพราะมีหลายอย่างให้ใช้จ่ายและผมไม่เคยขอเพิ่มเลย ทั้งค่าเอกสารการเรียน ชีทเอย อุปกรณ์การเรียนเอย ค่าน้ำมันที่ขี่รถไปเรียนเอย ซึ่งถ้าหากผมซื้ออาหารกินทุกมื้อ คงไม่พอจ่ายและพอเก็บ ผมจึงไม่มีทางเลือกอื่นยกเว้นการอดมื้อข้าวเช้าไว้กินแทนข้าวเที่ยง และเก็บเงินที่แม่ให้ไว้ การเรียนตั้งแต่ป.1จนถึงม.5 ผมก็พยายามทำดีมาตลอด ไม่เคยตกเกิน3.98ซักเทอม ผมไม่เคยทำให้แม่หรือใครผิดหวัง ผมเห็นเพื่อนมีโทรศัพท์ใช้ มีไอแพด มีโน๊ตบุ๊ค ผมก็ได้ใช้เครื่องเก่าต่อจากคนอื่นมาตลอด เสื้อผ้าก็ไม่เคยจะได้ซื้อใส่ ใส่แต่ตัวเดิมซ้ำๆ ใส่จนสีซีดแม่ก็ไม่ซื้อให้ ผมก็ต้องเก็บเงินซื้อเอง บางทีการที่ผมพยายามทำมาตลอด ผมก็อยากได้รางวัลให้กับตัวเองบ้างแต่ก็ไม่เคยได้ ผมไม่ได้เที่ยวเล่นเหมือนคนอื่นในวัยเดียวกัน วันหยุดผมก็ต้องทำงานช่วยแม่ ทำช่วยแม่มาตลอด ไม่เคยได้ค่าจ้างเลย และไม่ขอซักครั้งเดียว งานวันเกิดทุกๆปี ผมไม่เคยได้อะไรเลย ไม่มีแม้แต่ห้องของตัวเอง อยากเรียนพิเศษเหมือนเพื่อนคนอื่นเขาบ้างก็ไม่ได้เรียน เพราะแม่บอกให้ประหยัดช่วยกัน ผมอยากได้กระเป๋าซักใบ ผมก็ต้องเก็บเงินทั้งเทอมกว่าจะได้มา ทั้งๆที่กระเป๋าราคาไม่ถึงพัน ในขณะที่คนอื่นในวัยเดียวกัน ขอพ่อกับแม่คงได้ในวันเดียว อยากได้อะไรก็เก็บเงินซื้อเอง ไม่เคยขอ ถึงตอนนี้แม่ก็ยังบอกว่าให้เราประหยัด อย่าใช้เงินฟุ่มเฟือย ทั้งๆที่ผมพยายามมาก และพยายามมาตลอดและไม่เคยได้อะไรเลย แม่พูดและบ่นอยากให้ผมพยายามทำทุกอย่างมากขึ้น พูดเหมือนผมไม่ดีเลย ทั้งๆที่ถ้าหากเทียบกับผมในวัยเดียวกัน ผมถือว่าดีมากๆ ที่ผมพยายามทำอยู่ทุกวันนี้ ผมทำมันไม่ได้ไม่ดี หรือทำมันได้ดีไม่พอ? ผมเหนื่อยและท้อแท้มาก แต่ผมทำอะไรไม่ได้เลย ไม่เคยได้กำลังใจหรือสิ่งใดจากครอบครัวเลย