เรื่องมีอยู่ว่าตั้งแต่เกิดมาชีวิตก็ค่อนข้างเป็นกราฟขึ้นๆลงตามสถานการณ์การเงินของบ้าน ซึ่งขึ้นอยุ่กับแม่เป็นส่วนใหญ่ ในการหาเลี้ยงครอบครัว แม่ค่อนข้างมีฐานะ มีบ้าน มีรถยนต์ มีคอนโดอยุ่กรุงเทพ
พอมาปี 40 ฐานะที่บ้านก็เริ่มแย่ลง เงินที่ลงทุนไว้ในหลายที่ขาดทุนหมด เพื่อเอาเงินมาไว้ใช้ แม่ก็เลยย้ายเราจากโรงเรียนเอกชน มาอยุ่โรงเรียนธรรมดาซึ่งตอนนั้นเราเด็กมากเลยรู้สึกเฉยๆ ก็คิดแค่ว่าได้เจอเพื่อนใหม่ และอยู่ใกล้บ้านมากขึ้น
ตั้งแต่ป.1-ป.6 แม่บอกบ้านไม่ค่อยมีเงิน เราเลยต้องเดินเก็บของเก่าตอนกลางคืนแถวบ้านเอาไว้ขาย กับ เก็บขวดนมตามห้องนักเรียน ที่เค้ากินเสร็จตอนเที่ยง ซึ่งก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเด็กคนอื่นไม่เห็นต้องทำ กับข้าวก็ห่อไปเรียนทุกวัน คุณครูกับเพื่อนๆที่โรงเรียนจะเรียกเราว่า "ไอขวดนม "ซึ่งพอยิ่งโตก็รู้สึกไม่ค่อยโอเคกับการโดนเรียกแบบนั้น
จนกระทั่ง มัธยมแม่เริ่มมีธุรกิจและมีรายได้ดีขึ้น จึงไม่ต้องเก็บของเก่าอีกแล้ว เราก็ได้เรียนพิเศษ เรียนภาษา จนมาถึงมหาลัยปี 2 ธุรกิจแม่เราพัง เป็นหนี้สินต้องขายบ้าน ขายคอนโด ขายรถที่มีอยู่ใช้หนี้ ครั้งนี้ขายหมดจริงๆค่ะ หมดแบบไม่เหลืออะไรเลย ค่าเทอมเราก็เอารถมอเตอร์ไซค์ไปจำนำ จนเราเรียนจบและได้งานทำ
ในระหว่างนี้ชีวิตเราทั้งหมดมีพ่ออยู่นะคะ เค้าทำงานเอกชนอยุ่อีกจังหวัด ตอนช่วงแรกก่อน ปี 40 ส่งให้แม่กับเราและน้องใช้ 3000 บาท ระหว่างนั้น เค้าก็ทำงานนี้ไปเรื่อยๆแม่ก็บอกให้เปลี่ยนงาน ย้ายงาน ก็ไม่สำเร็จ ทำอยุ่ที่เดิม 30 ปีจนล่าสุดที่คุยกับแม่ตอนนี้เงินเดือนที่พ่อส่งมาให้แม่กับน้องที่กำลังเรียน 6500 บาท
พ่อเราไม่มีบ้านทรัพย์สินอะไรเลยคะ พ่อชอบบอกเสมอตอนนี้เรามีชีวิตดีกว่าคนอื่นมากแล้ว พูดอย่างงี้มาตลอดตั้งแต่เด็ก พ่อจะชอบมาเลือกโรงเรียนดีๆ จัดการหาให้ แต่พอถึงเวลาจ่ายค่าเทอม ค่าสมัคร เราก็ไปขอเงินที่เค้า เค้าก็บอกว่าไม่มี ส่งให้ได้แค่เท่าที่เงินเดือนเค้าส่งได้ สรุปแม่ก็จะเป็นคนไปหาเงินจนเรากับน้องได้เรียนที่ดีๆเราต้องโดนแม่ว่าเสมอว่าเป็นตัวใช้เงิน
พ่อแค่บอกว่าเค้าจ่ายได้แค่นี้เงินเดือนเค้ามีแค่นี้ พ่อเค้าก็ทำงานปกติ ตอนนี้เราเรียนจบทำงานแล้ว เลยต้องส่งเงินให้ที่บ้านด้วยเพราะแม่ไม่มีรายได้ และเริ่มแก่แล้ว บ้านปัจจุบันก็ต้องเช่าเค้าอยู่ ส่วนเราทำงานกรุงเทพก็มีค่าใช้จ่าย เสาร์อาทิตย์ก็ต้องทำงานพิเศษ หารายได้เพิ่ม ใช้หนี้สินแม่ที่ยังไม่หมด
**********เรื่องล่าสุดที่ทำให้ต้องมาเล่าคือพ่อมาบอกให้เรากู้บ้านร่วมกับเค้าเดี๋ยวเค้าจะหาเงินเสริมมาผ่อนเอง เราก็เพิ่งกู้ซื้อไปมีนานี่เองค่ะ*********
*************สรุปพ่อเค้าลาออกเดือนจากงานเดือนที่แล้วให้เหตุผลผลว่าเหนื่อยอยากพัก โดนกดดัน และไม่คิดว่าในช่วงที่บ้านเราแย่แบบที่ไม่เคยแย่เท่านี้มาก่อน เค้าบอกกับแม่ว่าขอเลิกค่ะ เค้าจะให้ห้าหมื่นนึงแล้วจบกัน เราโกรธและผิดหวังมากค่ะ เหมือนเป็นคนโง่เลยค่ะ. โดนหลอกเรื่องเงินจากพ่อซ้ำแล้วซำ้เล่ามาทั้งชีวิตเลยค่ะ สรุปภาระทั้งบ้านตกมาที่เราคนเดียว แบบอึ้งๆ บ้านก็ต้องผ่อนเอง รายจ่ายอื่นๆอีก อยาร้องไห้มากค่ะ เราเองก็อยากเก็บเงินเรียนต่อ สงสัยต้องพับไปยาวมากกกกกกกค่ะ มีครอบครัวไหน ชีวิตสวิงไปมาจนถึงจุดต่ำสุดแบบนี้มั้ยคะ?????
เล่าเรื่องที่บ้านที่เกิดขึ้นตลอด 30 ปีมาเล่าให้ฟังค่ะ
พอมาปี 40 ฐานะที่บ้านก็เริ่มแย่ลง เงินที่ลงทุนไว้ในหลายที่ขาดทุนหมด เพื่อเอาเงินมาไว้ใช้ แม่ก็เลยย้ายเราจากโรงเรียนเอกชน มาอยุ่โรงเรียนธรรมดาซึ่งตอนนั้นเราเด็กมากเลยรู้สึกเฉยๆ ก็คิดแค่ว่าได้เจอเพื่อนใหม่ และอยู่ใกล้บ้านมากขึ้น
ตั้งแต่ป.1-ป.6 แม่บอกบ้านไม่ค่อยมีเงิน เราเลยต้องเดินเก็บของเก่าตอนกลางคืนแถวบ้านเอาไว้ขาย กับ เก็บขวดนมตามห้องนักเรียน ที่เค้ากินเสร็จตอนเที่ยง ซึ่งก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเด็กคนอื่นไม่เห็นต้องทำ กับข้าวก็ห่อไปเรียนทุกวัน คุณครูกับเพื่อนๆที่โรงเรียนจะเรียกเราว่า "ไอขวดนม "ซึ่งพอยิ่งโตก็รู้สึกไม่ค่อยโอเคกับการโดนเรียกแบบนั้น
จนกระทั่ง มัธยมแม่เริ่มมีธุรกิจและมีรายได้ดีขึ้น จึงไม่ต้องเก็บของเก่าอีกแล้ว เราก็ได้เรียนพิเศษ เรียนภาษา จนมาถึงมหาลัยปี 2 ธุรกิจแม่เราพัง เป็นหนี้สินต้องขายบ้าน ขายคอนโด ขายรถที่มีอยู่ใช้หนี้ ครั้งนี้ขายหมดจริงๆค่ะ หมดแบบไม่เหลืออะไรเลย ค่าเทอมเราก็เอารถมอเตอร์ไซค์ไปจำนำ จนเราเรียนจบและได้งานทำ
ในระหว่างนี้ชีวิตเราทั้งหมดมีพ่ออยู่นะคะ เค้าทำงานเอกชนอยุ่อีกจังหวัด ตอนช่วงแรกก่อน ปี 40 ส่งให้แม่กับเราและน้องใช้ 3000 บาท ระหว่างนั้น เค้าก็ทำงานนี้ไปเรื่อยๆแม่ก็บอกให้เปลี่ยนงาน ย้ายงาน ก็ไม่สำเร็จ ทำอยุ่ที่เดิม 30 ปีจนล่าสุดที่คุยกับแม่ตอนนี้เงินเดือนที่พ่อส่งมาให้แม่กับน้องที่กำลังเรียน 6500 บาท
พ่อเราไม่มีบ้านทรัพย์สินอะไรเลยคะ พ่อชอบบอกเสมอตอนนี้เรามีชีวิตดีกว่าคนอื่นมากแล้ว พูดอย่างงี้มาตลอดตั้งแต่เด็ก พ่อจะชอบมาเลือกโรงเรียนดีๆ จัดการหาให้ แต่พอถึงเวลาจ่ายค่าเทอม ค่าสมัคร เราก็ไปขอเงินที่เค้า เค้าก็บอกว่าไม่มี ส่งให้ได้แค่เท่าที่เงินเดือนเค้าส่งได้ สรุปแม่ก็จะเป็นคนไปหาเงินจนเรากับน้องได้เรียนที่ดีๆเราต้องโดนแม่ว่าเสมอว่าเป็นตัวใช้เงิน
พ่อแค่บอกว่าเค้าจ่ายได้แค่นี้เงินเดือนเค้ามีแค่นี้ พ่อเค้าก็ทำงานปกติ ตอนนี้เราเรียนจบทำงานแล้ว เลยต้องส่งเงินให้ที่บ้านด้วยเพราะแม่ไม่มีรายได้ และเริ่มแก่แล้ว บ้านปัจจุบันก็ต้องเช่าเค้าอยู่ ส่วนเราทำงานกรุงเทพก็มีค่าใช้จ่าย เสาร์อาทิตย์ก็ต้องทำงานพิเศษ หารายได้เพิ่ม ใช้หนี้สินแม่ที่ยังไม่หมด
**********เรื่องล่าสุดที่ทำให้ต้องมาเล่าคือพ่อมาบอกให้เรากู้บ้านร่วมกับเค้าเดี๋ยวเค้าจะหาเงินเสริมมาผ่อนเอง เราก็เพิ่งกู้ซื้อไปมีนานี่เองค่ะ*********
*************สรุปพ่อเค้าลาออกเดือนจากงานเดือนที่แล้วให้เหตุผลผลว่าเหนื่อยอยากพัก โดนกดดัน และไม่คิดว่าในช่วงที่บ้านเราแย่แบบที่ไม่เคยแย่เท่านี้มาก่อน เค้าบอกกับแม่ว่าขอเลิกค่ะ เค้าจะให้ห้าหมื่นนึงแล้วจบกัน เราโกรธและผิดหวังมากค่ะ เหมือนเป็นคนโง่เลยค่ะ. โดนหลอกเรื่องเงินจากพ่อซ้ำแล้วซำ้เล่ามาทั้งชีวิตเลยค่ะ สรุปภาระทั้งบ้านตกมาที่เราคนเดียว แบบอึ้งๆ บ้านก็ต้องผ่อนเอง รายจ่ายอื่นๆอีก อยาร้องไห้มากค่ะ เราเองก็อยากเก็บเงินเรียนต่อ สงสัยต้องพับไปยาวมากกกกกกกค่ะ มีครอบครัวไหน ชีวิตสวิงไปมาจนถึงจุดต่ำสุดแบบนี้มั้ยคะ?????