ปัจจุบันทำงานเป็นบุรุษพยาบาลครับ อยุ่โรงพยาบาลศูนย์แห่งหนึ่ง ซึ่งอยุ่ใกล้บ้านห่างแค่ประมาณ 10 กิโล แต่โอกาสกลับบ้านน้อยมากเพราะต้องทำงาน ส่วนมากจะเป็นเวรบ่ายกับเวรดึก มีความสุขดีในการทำงาน งานดี เพื่อนร่วมงานดี ซึ่งเดือนๆนึงรายได้ประมาณ 35000+++ แต่ต้องแลกกับการทำงานวันละ 16 ชั่วโมงเป็นอย่างน้อย เคยเต็มที่ 40 ชั่วโมงติดกัน เพราะจะทำให้เราได้เงินตามที่หวังและได้มีวันหยุดด้วย ซึ่งทั้งหมดนี้เราเป็นคนจัดสรรเลือกทำเอง เพราะด้วยภาระต้องผ่อนบ้าน รถยนต์ และค่าใช้จ่ายอื่นๆอีก ซึ่งเราเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ได้มีพร้อม พอเรามีงานเราเลยอยากให้คนที่เรารักสบาย ซึ่งมีแค่แม่กะน้องสาว พอทำงานผ่านมาสักพักเราเริ่มรู้สึกว่าทำงานหนักไป เริ่มเหนื่อย เริ่มท้อ และรู้สึกว่าเงินที่ได้มาไม่คุ้มกับแรงที่เราเสียไป และเมื่อคิดถึงอนาคตคือถ้าเราทำงานหนักแบบนี้อีกสัก4-5ปีภาระก้อหมด แต่ปัญหาที่เริ่มคิดต่อมา เมื่อไม่มีภาระแต่ไม่อยากขึ้นเวรแล้ว อยากไปเช้ากลับเย็นแต่ทำไม่ได้ ต้องขึ้นเวรบ่ายดึกต่อไป เพราะเราเด็กสุดในที่ทำงานซึ่งพี่ที่อายุ50++ยังต้องขึ้นเวรอยุ่ จุดนี้เองทำให้เริ่มมองหาสิ่งใหม่ๆ อยากมาทำงานที่รพ.เอกชนแถว กทม เพราะเงินที่ได้ต่างกันพอควร แต่ที่บ้านก้ออยากให้อยุ่ที่เดิมเพราะภายใน1-2ปีนี้อาจจะได้บรรจุเข้ารับราชการ ซึ่งเรากับมองว่าราชการไม่ได้ตอบโจทย์ ซึ่งสิ่งที่ต้องการคือเงิน และอยากไปเจอสิ่งใหม่ในชีวิตบ้าง แต่ก้อคิดอีกว่าพอวันนึงที่เรามาทำงาน กทม ก้อจะมีค่าใช้จ่ายต่างๆเพิ่มขึ้น และชีวิตต้องมาเจอกับอะไรใหม่ๆซึ่งไม่รู้จะดีเช่นเดิมไหม แล้วสุดท้ายพอถึงจุดนึงทุกคนก้อต้องอยากที่จะกลับบ้าน พอกลับมาแล้วอายุเยอะจะไปเริ่มตรงไหน ทำให้เริ่มคิดจะเอาแบบไหนดี ซึ่งความต้องการของครอบครัวแน่นอนว่าไม่อยากให้ไปเพราะกลัวว่าเราจะไปลำบาก แต่เราก้อคิดว่าถ้าอยุ่แล้วต้องขึ้นเวรไปจนแก่ก้อทำให้เราลำบากเช่นกัน คุยเรื่องนี้ที่ไรทะเลาะกันทุกที จะเลือกทำตามใจแล้วครอบครัวทุกข์ใจหรือทำตามครอบครัวไปแต่เราต้องทุกข์ใจในอนาคต
จะเลือกทำตามใจตัวเองหรือจะเลือกแบบที่ครอบครัวต้องการ