. ..ถนน  ถนนนี้กลับบ้าน
หนทางที่ผ่าน  จะไปบ้าน
ของเรา ...

  เพลงเก่าเพลงนี้ผุดขึ้นมา
ในหัวสมองผม  ตั้งแต่ก้าว
เท้าลงมาจากรถเมล์คันเดียวและน่าจะเป็นคันสุด
ท้ายของวันนี้แล้ว

ผมมองไปที่สุดความยาว
ของถนน(ซึ่งมีโค้งหักศอก
บังสายตาเอาไว้ประมาณ
200เมตรข้างหน้า)

แหม...ว่างดีจังแฮะ  ทั้งบน
ถนนที่รถเพิ่งวิ่งจากไป
และบนถนนเส้นเข้าบ้านผม

โชคยังดีนะ  ที่วันนี้เป็นข้าง
แรมต้นๆ พระจันทร์ก็เลย
สว่างยังกะฟ้าจะแตก

ผม  พยายามเงี่ยหูฟังเสียง
รอบตัว
อืม...เงียบดี  นอกจากเสียงลมแล้วก็ไม่มีเสียงอะไรอีกเลย  เงียบเหมือนนอกจากผมแล้ว  บนโลกนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นใดยังไงยังงั้น

ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมามอง
หน้าจอ  จริงๆผมก็ไม่ได้
อยากจะเซอร์ไพรส์ใครที่บ้านหรอกครับ  แต่โทรไปจนสัญญาณตัดเองเป็นรอบ
ที่3แล้ว   ก็ไม่มีวี่แววว่าใครจะรับสายผม

เอาวะ  ก็ไม่ใช่ถนนแปลกหน้าสักหน่อยนี่นา  ก็เนี่ย
มันเป็นถนนสายความรัก

สุดถนนเส้นนี้คือบ้านของเรา   บ้านที่มีพ่อแม่รอเรา
กลับมาบ้านอยู่เสมอ
ไม่ว่าจะค่ำมืดดึกดื่นแค่ไหน

ผมเงยหน้ามองพระจันทร์ดวงกลมโต  นึกดีใจที่วันนี้
ฟ้าโล่ง  ทำให้มองเห็นบรรยากาศรอบตัวชัดเจน
คงจะดี ถ้าข้างกายจะมีสาว
น้อยหน้าแฉล่มสักคนเดิน
เป็นเพื่อน   และคงจะอุ่นใจ
ไม่ใช่น้อย ถ้าคนที่เดินเป็น
เพื่อน  จะเปลี่ยนเป็นผู้ชาย
อย่างน้อยก็ยังเป็น2คน
เพื่อนตายละนะ

แต่จริงๆเดินคนเดียวก็ไม่เลวนักหรอก  ลมเย็น  ฟ้าใส  พระจันทร์สว่าง  กับ
ความเงียบบนถนนที่ปราศจากจาก ผู้คน

พอทุกสิ่งรอบตัวเงียบ  ผมก็
รู้สึกว่าตัวเองมีสติและประสาทหูดีมากกว่าที่เคย
เพราะแค่เสียงรองเท้ากระทบพื้น  ก็ยังรู้สึกเหมือน
ดังจนก้องไปทั้งถนน

เอานะ  ไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย  เดินคนเดียวก็ไม่น่า
จะอันตรายอะไรหรอก
คงไม่มีไอ้โจรหน้ามืดมาฉุด
ผู้ชายด้วยกันไปข่มขืนหรอก มั้ง

ระยะทางแค่5กิโลเอง  คงจะดีกว่านี้เยอะ  หากเวลาตอนนี้จะสัก1-2ทุ่ม
ไม่ใช่ตีสองแบบนี้

ผมปาดเหงื่อบนหน้าผาก
เมื่อเห็นทิวไม้และหลังคาบ้าน เป็นเงาอยู่ในแสงจันทร์เมื่อเหลือระยะทางอีกร้อยเมตรสุดท้าย
ก่อนจะแยกเขี้ยวยิ้ม




เดี๋ยวเถอะ



ถึงบ้านเมื่อไหร่


สิ่งแรกที่จะทำคือ




ขอบุกเข้าไปตื้บไอ้น้องชาย
ตัวเลวให้หายแค้นหน่อย
เหอะ

หนอย....พี่ทำงานเหนื่อย
แทบตาย  มันดันไปเมาเหล้า  จนหลับเป็นตาย
ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์
ปล่อยให้พี่เดินกลับ
มาเอง  วันนี้ละ  ฮึ่ม..