ชีวิตลำบากกันขนาดไหน ช่วงโควิด

การเป็นคนที่เห็นคนอื่นเดือดร้อนหรือตกระกำลำบากแล้วเห็นใจ เศร้าใจแทนเขานับว่าคือคุณมีคุณสมบัติของความเป็นมนุษย์ครบถ้วน วันนี้หากคุณไม่ได้กักตัวเองอยู่แต่ในบ้าน  และคุณได้มีโอกาสได้เดินทางอาจขับรถ หรือนั่งรถไปเซอร์เวย์ทั่วกรุงเทพจะเห็นว่าร้านค้า ธุรกิจ sme ตึกแถวต่างปิดกิจการกันระนาว ทุกหย่อมหญ้า  นี่รวมถึงแหล่งธุรกิจใจกลางเมือง ย่านเศรษฐกิจ ถนนเพชรบุรี  ประตูน้ำ รวมไปถึงเส้นถนนพระราม 4 ตอนนี้ต่างติดป้ายเซ้ง ให้เช่า ขาย กันเป็นแถบ เหตุการณ์นี้มันทำให้ผมย้อนนึกกลับไปช่วงปี 40 ต้มยำกุ้ง  ตอนนั้นไม่ต่างจากตอนนี้คือ ธุรกิจ sme ปิดกิจการกันเป็นแถบ  เพราะอะไร โควิดอาจส่วนหนึ่ง แต่การบริหารสถานการณ์เน้นจี้ไปที่ธุรกิจก่อสร้าง ตลาด โรงงาน  นั้นเป็นการทำลายเศรผษฐกิจของเมืองหลวงเมืองนี้เป็นหลัก  วิธีการนี้เขาใช้ทำลายเมืองหลักในช่วงสงครามโลกเพื่อให้เศรษฐกิจย่อยยับ พอเศรษฐกิจย่อยยับแล้วทำยังไงต่อ ก็ส่งเครื่องบินมาทิ้งระเบิดระบบสาธารณูปโภค  ให้เกิดความระส่ำระส่าย สุดท้ายก็จะส่งทหารราบเข้ายึด  มันคือยุทธวิธี แต่ไม่ใช่การควบคุมโรค การควบคุมโรคคือคุณจะต้องแยกกักโรค เอาคนป่วยโรคออกมาโดยไว  คือล็อคดาวน์ > แยกคนติดเชื้อออกจากขุมชน > ระดมฉีดวัคซีนชุมชนรอบๆ  สรุปก็คือการล็อคดาวน์พื้นที่เริ่มต้นการระบาด ในที่นี้ก็คิอพื้นที่เริ่มระบาดก็คิอทองหล่อ  แต่น่าเสียดายที่นอกจากเขาจะปล่อยไม่ดำเนินการตั้งแต่ตอนต้นแล้ว ยังปล่อยให้คนเดินทางได้ช่วงสงกรานต์ มันถึงระบาดกันทั่ว กทม  เกินเยียวยา  ยิ่งการระบาดควบคุมไม่ได้ มันทำให้ธุรกิจต่างๆไปต่อยาก หากภาคธุรกิจยัวไม้ได้วัคซีนอย่างทั่วถึง มันจะกระทบความเชื่อมั่น  และวิธีเดียวในตอนนี้ที่พอจะควบคุมสถานการณ์ไม่ให้บานปลาบก็คือเร่งฉีดวัคซีนให้ภาคธุรกิจ  แรงงาน พนักงานบริษัท พนักงานโรงงาน รวมถึงหน่วยงานทุกหน่วยงานทั้งภาครัฐและเอกชน  เริ่มที่พื้นที่ดารระบาดหนักก่อน ถึงจะพอสร้างความเชื่อมั่นให้ภาคธุรกิจได้ในตอนนี้