บ้านเรามีกัน 5คนนะคะ พ่อ พี่ชาย ย่า แม่
แต่แม่เราทำงานไกลบ้านมากๆเราเลยอยู่กันแค่ 4คนค่ะ ตั้งแต่เด็กๆจนถึงตอนนี้ก็มีแค่แม่ที่สนใจเราดูแลเรานะคะ ช่วงตอนเราม.1แม่เราย้ายไปทำงานที่ต่างประเทศเพื่อหาตังส่งพี่กับเราเรียนค่ะ พี่ชายเราจบแล้วค่ะเหลือแต่เราที่กำลังเรียน เรากับพี่เราแตกต่างกันมากเลย พี่เราเป็นคนเรียนเก่งตั้งแต่เด็กๆ ส่วนเรา เรียนไม่เก่งเลยค่ะ เรามักโดนเปรียบเทียบกับพี่ชายตัวเองอยู่บ่อยๆ
ทุกครั้งที่โดนเปรียบเทียบพี่เราก็ชอบบอกว่า :ที่เรียนไม่เก่งเพราะเราไม่ตั้งใจเรียนเป็นเด็กขี้เกียจ ขี้เกียจตั้งแต่เด็กจนติดเป็นนิสัย
(คำพูดยอดฮิตของพี่ชายเรานะคะ)
พี่เราก็ดีกับเรานะเพราะเราชอบโดน
ย่ากับพ่อ บ่นอยู่บ่อยๆ แต่พี่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากแค่มาปลอบเราบางครั้งที่ทะเลาะกับคนที่บ้านแรงๆ พี่เราโลกส่วนตัวสูง
นอกจากเรามันก็ไม่สนใจคนอื่นเหมือนกัน
วันนี้ที่เรามาตั้งกระทู้เพราะเราน้อยใจในหลายๆเรื่องเลยค่ะ ทั้งเรื่องเรียน ทั้งเรื่องที่เราป่วยบ่อย เวลาเราไม่สบายที่บ้านยังไม่รู้เลยค่ะว่าเราป่วยเราเป็นอะไร เราก็จะทักหาแม่โทรบอกแม่คุยกับแม่เราทุกๆอย่างและทุกๆเรื่องเลยค่ะ คนที่รู้เรื่องและช่วยเราได้ตอนนี้ก็มีแค่พี่ค่ะ แม่เรารู้ดี เพราะพ่อเรากับย่าไม่รู้ไม่สนใจเราเลยค่ะ แม่เราก็จะโทรไปบอกพี่อยู่บ่อยๆเรื่องเรา เราพูดกับพี่เราเองไม่ได้ เขาไม่รับฟังเรานอกจากแม่จะโทรไปบอกว่า เราป่วยให้พาน้องไปหาหมอ
แต่เราป่วยบ่อยมาก ไปหาหมอบ่อยจนพี่เราเริ่มรำคาญค่ะ เพราะพี่เราเป็นคนพาไปทุกครั้ง ปีนึงเราเป็นหลายรอบมากเราก็เสียใจหงุดหงิดกับเองที่ทำตัวเป็นภาระ แต่เราก็ไม่ตั้งใจไม่ได้อยากจะป่วยบ่อย และเราก็มาป่วยอีกรอบ เราบอกกับย่ากับพ่อ เขาก็ตอบมาแบบเดียวกันว่า :ป่วยแล้วมาบอกทำไมบอกแล้วมันจะหายหรอ
เราก็ไปต่อไม่เป็นทางสุดท้ายเราก็บอกแม่ตามเคย แม่เราก็โทรไปบอกพี่เหมือนทุกๆครั้งๆ ซึ่งรอบนี้เหมือนพี่เราจะรำคาญเรามากที่ป่วยบ่อย พี่เราเลยถามพ่อกับย่าว่า :น้องเป็นอะไรมากไหม ถ้าไม่มากก็ซื้อยามาให้น้องกินหน่อย อะไรๆก็จะไปหาแต่หมอดูแลตัวเองก็ไม่ได้อะไรๆก็ฟ้องแต่แม่
เราฟังเราก็แบบเห้ออออแล้วเราต้องทำไง
จริงๆเราก็ไม่ได้เด็กแต่ก็ไม่ได้โตพอที่จะไปหาหมอเองได้ เราไม่มีตังถึงเขาให้ตังไปหาหมอเอง เราก็ขับรถไม่เป็นค่ะ
ตอนนี้เราทำได้แค่กินพาราที่มีอยู่ที่บ้าน
กินแล้วก็นอน น้อยใจคนที่บ้านมากค่ะแต่มันก็จริงอย่างที่พี่เราบอก T^T
ที่บ้านไม่ค่อยสนใจ
แต่แม่เราทำงานไกลบ้านมากๆเราเลยอยู่กันแค่ 4คนค่ะ ตั้งแต่เด็กๆจนถึงตอนนี้ก็มีแค่แม่ที่สนใจเราดูแลเรานะคะ ช่วงตอนเราม.1แม่เราย้ายไปทำงานที่ต่างประเทศเพื่อหาตังส่งพี่กับเราเรียนค่ะ พี่ชายเราจบแล้วค่ะเหลือแต่เราที่กำลังเรียน เรากับพี่เราแตกต่างกันมากเลย พี่เราเป็นคนเรียนเก่งตั้งแต่เด็กๆ ส่วนเรา เรียนไม่เก่งเลยค่ะ เรามักโดนเปรียบเทียบกับพี่ชายตัวเองอยู่บ่อยๆ
ทุกครั้งที่โดนเปรียบเทียบพี่เราก็ชอบบอกว่า :ที่เรียนไม่เก่งเพราะเราไม่ตั้งใจเรียนเป็นเด็กขี้เกียจ ขี้เกียจตั้งแต่เด็กจนติดเป็นนิสัย
(คำพูดยอดฮิตของพี่ชายเรานะคะ)
พี่เราก็ดีกับเรานะเพราะเราชอบโดน
ย่ากับพ่อ บ่นอยู่บ่อยๆ แต่พี่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากแค่มาปลอบเราบางครั้งที่ทะเลาะกับคนที่บ้านแรงๆ พี่เราโลกส่วนตัวสูง
นอกจากเรามันก็ไม่สนใจคนอื่นเหมือนกัน
วันนี้ที่เรามาตั้งกระทู้เพราะเราน้อยใจในหลายๆเรื่องเลยค่ะ ทั้งเรื่องเรียน ทั้งเรื่องที่เราป่วยบ่อย เวลาเราไม่สบายที่บ้านยังไม่รู้เลยค่ะว่าเราป่วยเราเป็นอะไร เราก็จะทักหาแม่โทรบอกแม่คุยกับแม่เราทุกๆอย่างและทุกๆเรื่องเลยค่ะ คนที่รู้เรื่องและช่วยเราได้ตอนนี้ก็มีแค่พี่ค่ะ แม่เรารู้ดี เพราะพ่อเรากับย่าไม่รู้ไม่สนใจเราเลยค่ะ แม่เราก็จะโทรไปบอกพี่อยู่บ่อยๆเรื่องเรา เราพูดกับพี่เราเองไม่ได้ เขาไม่รับฟังเรานอกจากแม่จะโทรไปบอกว่า เราป่วยให้พาน้องไปหาหมอ
แต่เราป่วยบ่อยมาก ไปหาหมอบ่อยจนพี่เราเริ่มรำคาญค่ะ เพราะพี่เราเป็นคนพาไปทุกครั้ง ปีนึงเราเป็นหลายรอบมากเราก็เสียใจหงุดหงิดกับเองที่ทำตัวเป็นภาระ แต่เราก็ไม่ตั้งใจไม่ได้อยากจะป่วยบ่อย และเราก็มาป่วยอีกรอบ เราบอกกับย่ากับพ่อ เขาก็ตอบมาแบบเดียวกันว่า :ป่วยแล้วมาบอกทำไมบอกแล้วมันจะหายหรอ
เราก็ไปต่อไม่เป็นทางสุดท้ายเราก็บอกแม่ตามเคย แม่เราก็โทรไปบอกพี่เหมือนทุกๆครั้งๆ ซึ่งรอบนี้เหมือนพี่เราจะรำคาญเรามากที่ป่วยบ่อย พี่เราเลยถามพ่อกับย่าว่า :น้องเป็นอะไรมากไหม ถ้าไม่มากก็ซื้อยามาให้น้องกินหน่อย อะไรๆก็จะไปหาแต่หมอดูแลตัวเองก็ไม่ได้อะไรๆก็ฟ้องแต่แม่
เราฟังเราก็แบบเห้ออออแล้วเราต้องทำไง
จริงๆเราก็ไม่ได้เด็กแต่ก็ไม่ได้โตพอที่จะไปหาหมอเองได้ เราไม่มีตังถึงเขาให้ตังไปหาหมอเอง เราก็ขับรถไม่เป็นค่ะ
ตอนนี้เราทำได้แค่กินพาราที่มีอยู่ที่บ้าน
กินแล้วก็นอน น้อยใจคนที่บ้านมากค่ะแต่มันก็จริงอย่างที่พี่เราบอก T^T