เรื่องสั้นนี้เขียนขึ้นหลังอ่านข่าวเมื่อวานนี้ของผู้หญิงคนหนึ่ง

(บอกว่าฉัน) เสียใจ (ได้ยินไหม)

ล. วิลิศมาหรา


ฉันมองตามหลังผู้ชายคนนั้นด้วยอาการสะอึกอึ้ง

ยืนงงอยู่กับที่ จนแม้เมื่อเขาเดินจากไป ฉันก็ยังยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ก่อนรู้สึกหัวเข่าอ่อนจนพยุงตัวยืนต่อไม่ไหว ต้องค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งคาขั้นบันใดบ้าน

ทุกถ้อยคำที่ออกจากปากของคนเคยรัก ราวมีดโกนกรีดเฉือนบาดลึก ปาดเอาก้อนเนื้อในอกข้างซ้าย ที่เต้นตุบ ๆ อยู่ ให้เกิดเป็นแผลฉกรรจ์ มันเจ็บปวดทรมานจากพิษบาดแผลเหวอะหวะ แต่ไม่ให้ถึงตาย เพราะหัวใจก็ยังคงเต้นอยู่ต่อไปได้ แม้เริ่มผิดจังหวะและอ่อนแรงลงทุกขณะ ราวจะขาดใจตาย

ผู้ชายที่ฉันรักมาขอหย่าด้วยเหตุผลนานับประการ

โอ...สามีที่รัก ก่อนแต่งงานกัน ไหนคุณเคยบอกว่าเราเป็นคู่สร้างคู่สมกัน ฟ้าสร้างเรามาให้เป็นคู่แท้ ใจเราสองคนจึงตรงกัน คุณจะรักฉันไม่มีเสื่อมคลาย แต่แล้วทุกสิ่งทุกอย่างกลับต่างออกไป เมื่อเวลาออกเดินทาง แม้แต่ใจคน

ขอบตาสองข้างร้อนผ่าว น้ำอุ่น ๆ รื้นชื้นหัวตา มันมากจนเอ่อล้นออกมาหลั่งไหลลงอาบใบหน้า ฉันปล่อยให้น้ำตามันร่วงรินลงอย่างสุดกลั้น แต่คงไม่มีความหมายอะไร เพราะต่อให้ร่ำไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด เขาก็คงจะไม่ยอมหันกลับมา

อยากตะโกนเรียกให้เขาหยุดเดิน แล้วหันมามองอีกสักครั้ง เพื่อฉันจะได้วิงวอนขอร้อง...ที่รัก ได้โปรดอย่าทิ้งฉันไป...แต่คำพูดทุกคำมันติดอยู่แค่ที่ลำคอ ริมฝีปากหนักอึ้งจนยากจะเปล่งเสียงออกมาได้ มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นเบา ๆ ให้ได้ยิน และมีเพียงฉันคนเดียวที่ได้ยิน

เขาจะไม่กลับมา...ท่าทีก่อนหน้าเขาส่งสัญญาณให้สำนึกรู้มานานแล้ว...ว่าเขาเบื่อหน่าย...ว่าเขาเย็นชา...ว่ารสรักมันจืดจางลง เพราะใจของเขามันไร้เสน่หา เราแต่งงานอยู่กินกันมายาวนาน ลูกหญิงชายต่างเติบใหญ่ ภาระหนี้สินถูกปลดเปลื้องลงจนหมดสิ้น การต่อสู้ดิ้นรนเพื่อชีวิตที่ดีกว่า ได้จบลงนานแล้ว พร้อมฐานะความเป็นอยู่อันสุขสบาย...แต่แล้วเขาก็มาเปลี่ยนไป

บ้านเงียบลงทุกวันเพราะเจ้าของบ้านอยู่คนละมุม พูดจากันน้อยลงเรื่อย ๆ เขาไม่คุยกับฉัน แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่คุยกับใคร ห้องนอนกลายเป็นที่ทำงาน ต่อมาเขาก็ย้ายไปนอนอีกห้องหนึ่ง เพื่อไม่ให้ฉันรำคาญ เหตุผลมีแบบนั้น

เขามีคนรู้ใจใหม่...ฉันได้ยินเต็มสองหู ได้เห็นเต็มสองตา ผู้หญิงคนใหม่เข้าใจเขามากกว่า เธอคนนั้นฉลาด มันทำให้เขาหายเบื่อ เขาว่ามาอย่างนั้น

สุดท้ายเขาก็ขอร้องให้ฉันปล่อยเขาไป คนเราเมื่อหมดใจกันแล้วย่อมจะไม่เหมือนเดิม และเราควรจะจากกันเสียก่อนจะเกลียดกัน ฉันควรยอมรับความจริงเสียที

เขาหมดรักฉันแล้ว แต่ที่ยังเป็นปัญหาก็เพราะว่าฉันยังรักเขาเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป ฉันจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร มันไม่ง่ายเลยสำหรับลูกผู้หญิงแบบฉัน แต่ที่ยากยิ่งกว่าก็คือ แล้วฉันจะรั้งเขาไว้ด้วยวิธีไหนกัน...

ให้ถึงคืนพรุ่งนี้ก่อนเถอะ ค่ำคืนอันมืดมิด...ผู้หญิงกับใบมีดโกนคมกริบ ชวนเขานอนค้างคืนอีกสักคืน  ให้มันเป็นคืนสุดท้ายสำหรับเรา เพื่อรำลึกถึงความหลัง...แล้วฉันจะยอมปล่อยเขาไป!

จบ.