ใครที่แบบอายุเยอะแล้ว เป็นแบบบ้านเราบ้าง
เราอายุ32 เรียนจบ ป.ตรี ทำงานเป็นลูกจ้างในหน่วยงานราชการ
อยู่ต่างจังหวัด บ้านชนบท
วันทำงาน เราก็ไปทำงาน เลิกงานกลับบ้าน ไม่เที่ยว ไม่เมา วันหยุดก็อยู่บ้าน ไม่ไปไหน
เราก็อยู่ของเราแบบนี้ ไม่ได้ไปนั่งคุยบ้านใคร อยู่บ้านตัวเอง
พ่อก็ชอบคอยมาบอกว่าให้เราไปนั่งคุยบ้านคนอื่นบ้าง หัดทำตัวบ้านๆบ้าง ชาวบ้านเค้าบอกว่าหยิ่ง ไม่ออกไปไหน คือเราแบบไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อต้องสนใจคนอื่นด้วย เราถามเพื่อนรุ่นเดียวกันแถวๆบ้าน เค้าก็อยู่ของเค้า ไม่เห็นมีใครจะว่าอะไร วันทำงานก็ไปทำงาน เลิกงานกลับบ้าน วันหยุดก็อยู่บ้าน ไม่ไปไหน เหมือนเราเลย
พ่อเราชอบจัดการเรื่องเรา บอกให้เราทำตามที่เขาคิด และถ้าไม่ทำพ่อก็จะดราม่า จะไปคุยกับญาติว่าเราไม่ได้เรื่อง ไม่เอาไหน ซึ่งแน่นอนว่าเราไม่ทำตาม เราทำในสิ่งที่เราคิดแล้วว่าเราอยากทำ เรากับพ่อมักจะมีปัญหากันเทือกๆนี้บ่อย เพราะพ่อชอบทำอะไรให้ชาวบ้านชม ส่วนเราไม่สนใจใครจะชมใครจะว่า แต่ถ้าเราอยากทำ เราทำ ถ้าไม่อยากทำ ก็ไม่ทำ เช่น พ่อชอบให้เราไปนั่งคุยบ้านคนอื่นบ้าง ให้ไปช่วยงานเวลาในหมู่บ้านมีงานบ้าง อะไรแบบนี้ ซึ่งเราไม่อยากไป และเราไม่ไป ถ้าจะไปเราก็ไปบ้านญาติที่สนิทๆ เพื่อนที่สนิทๆ แต่บางอย่างก็ต้องยอมเพราะจะได้จบๆ เช่นตอนบวช เราแค่เอาคำขอบวชมาฝึกอ่านที่บ้าน แล้วพ่อบอกให้เราไปนอนที่วัด ซึ่งเราไม่อยากไป แต่ก็ไป เพื่อให้เขาสบายใจ อะไรแบบนี้อ่ะ
แล้วก็อีกอย่างพ่อเราชอบทำว่าทุกอย่างเป็นสมบัติของเขาไปเสียหมด ไม่ว่าจะมีชีวิต หรือไม่มีชีวิต เช่น ลูก คือเรากับน้อง คือพ่อจะทำเหมือนเราเป็นสมบัติของเขา เขาจะคอยจัดแจงทุกอย่าง และพวกเราก็มีหน้าทำตามที่เขาวางไว้ โดยไม่สนใจว่าพวกเราจะมีความคิดในเรื่องนั้นยังไง หรืออยากทำมั้ย หรือสมบัติข้าวของอื่นๆ พ่อจะบอกว่าเขาคือเจ้าของ พวกเราเป็นแค่คนที่มาใช้ ล่าสุดพ่องัดบ้านที่เราอยู่ (คนละหลังกับที่พ่ออยู่นะ) เพราะเราไม่อยู่บ้าน แล้วพ่อมาเรียก แล้วไม่มีใครตอบ เราก็โกรธพ่อที่มางัดบ้าน มาละเมิดสิทธิ์เรา ส่วนพ่อก็มาว่า กูต้องโกรธ ไม่ใช่มาโกรธกู นี่มันบ้านกู กูจะทำอะไรก็ได้ ซึ่งตอนนี้ก็ไม่คุยกัน พ่อก็ไปดราม่ากับญาติว่าเราไม่ได้เรื่อง ไม่เอาไหน อวดดี ทุกวันนี้ไม่กล้ามองหน้าใครเพราะเราไม่ได้เรื่อง ไม่เอาไหน บลาๆ
เรารู้สึกเบื่อมาก อยากไปอยู่ที่อื่น ไปให้พ้นๆ เราเคยบอกพ่อว่าเราไม่เคยทำอะไรไม่ดี ไม่ได้ติดยา ไม่เคยกินเหล้า สูบบุหรี่ ไม่ได้ทำอะไรที่ไม่ดี ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรเรามาก แต่ก็เหมือนเดิม แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น พ่อก็ตามเราเหมือนเดิม ไม่รู้คนอื่นจะเป็นแบบบ้านเรามั้ย เราแบบเห้ออออ ถอนหายใจหนักมาก
ปล.แม่เราเสียแล้วนะ เสียตอนเราอยู่ ม.6
ระบาย : ความสัมพันธ์พ่อลูก (เราในอายุ32 กับพ่อที่ต้องการให้ทุกอย่างตามที่ใจคิด)
เราอายุ32 เรียนจบ ป.ตรี ทำงานเป็นลูกจ้างในหน่วยงานราชการ
อยู่ต่างจังหวัด บ้านชนบท
วันทำงาน เราก็ไปทำงาน เลิกงานกลับบ้าน ไม่เที่ยว ไม่เมา วันหยุดก็อยู่บ้าน ไม่ไปไหน
เราก็อยู่ของเราแบบนี้ ไม่ได้ไปนั่งคุยบ้านใคร อยู่บ้านตัวเอง
พ่อก็ชอบคอยมาบอกว่าให้เราไปนั่งคุยบ้านคนอื่นบ้าง หัดทำตัวบ้านๆบ้าง ชาวบ้านเค้าบอกว่าหยิ่ง ไม่ออกไปไหน คือเราแบบไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อต้องสนใจคนอื่นด้วย เราถามเพื่อนรุ่นเดียวกันแถวๆบ้าน เค้าก็อยู่ของเค้า ไม่เห็นมีใครจะว่าอะไร วันทำงานก็ไปทำงาน เลิกงานกลับบ้าน วันหยุดก็อยู่บ้าน ไม่ไปไหน เหมือนเราเลย
พ่อเราชอบจัดการเรื่องเรา บอกให้เราทำตามที่เขาคิด และถ้าไม่ทำพ่อก็จะดราม่า จะไปคุยกับญาติว่าเราไม่ได้เรื่อง ไม่เอาไหน ซึ่งแน่นอนว่าเราไม่ทำตาม เราทำในสิ่งที่เราคิดแล้วว่าเราอยากทำ เรากับพ่อมักจะมีปัญหากันเทือกๆนี้บ่อย เพราะพ่อชอบทำอะไรให้ชาวบ้านชม ส่วนเราไม่สนใจใครจะชมใครจะว่า แต่ถ้าเราอยากทำ เราทำ ถ้าไม่อยากทำ ก็ไม่ทำ เช่น พ่อชอบให้เราไปนั่งคุยบ้านคนอื่นบ้าง ให้ไปช่วยงานเวลาในหมู่บ้านมีงานบ้าง อะไรแบบนี้ ซึ่งเราไม่อยากไป และเราไม่ไป ถ้าจะไปเราก็ไปบ้านญาติที่สนิทๆ เพื่อนที่สนิทๆ แต่บางอย่างก็ต้องยอมเพราะจะได้จบๆ เช่นตอนบวช เราแค่เอาคำขอบวชมาฝึกอ่านที่บ้าน แล้วพ่อบอกให้เราไปนอนที่วัด ซึ่งเราไม่อยากไป แต่ก็ไป เพื่อให้เขาสบายใจ อะไรแบบนี้อ่ะ
แล้วก็อีกอย่างพ่อเราชอบทำว่าทุกอย่างเป็นสมบัติของเขาไปเสียหมด ไม่ว่าจะมีชีวิต หรือไม่มีชีวิต เช่น ลูก คือเรากับน้อง คือพ่อจะทำเหมือนเราเป็นสมบัติของเขา เขาจะคอยจัดแจงทุกอย่าง และพวกเราก็มีหน้าทำตามที่เขาวางไว้ โดยไม่สนใจว่าพวกเราจะมีความคิดในเรื่องนั้นยังไง หรืออยากทำมั้ย หรือสมบัติข้าวของอื่นๆ พ่อจะบอกว่าเขาคือเจ้าของ พวกเราเป็นแค่คนที่มาใช้ ล่าสุดพ่องัดบ้านที่เราอยู่ (คนละหลังกับที่พ่ออยู่นะ) เพราะเราไม่อยู่บ้าน แล้วพ่อมาเรียก แล้วไม่มีใครตอบ เราก็โกรธพ่อที่มางัดบ้าน มาละเมิดสิทธิ์เรา ส่วนพ่อก็มาว่า กูต้องโกรธ ไม่ใช่มาโกรธกู นี่มันบ้านกู กูจะทำอะไรก็ได้ ซึ่งตอนนี้ก็ไม่คุยกัน พ่อก็ไปดราม่ากับญาติว่าเราไม่ได้เรื่อง ไม่เอาไหน อวดดี ทุกวันนี้ไม่กล้ามองหน้าใครเพราะเราไม่ได้เรื่อง ไม่เอาไหน บลาๆ
เรารู้สึกเบื่อมาก อยากไปอยู่ที่อื่น ไปให้พ้นๆ เราเคยบอกพ่อว่าเราไม่เคยทำอะไรไม่ดี ไม่ได้ติดยา ไม่เคยกินเหล้า สูบบุหรี่ ไม่ได้ทำอะไรที่ไม่ดี ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรเรามาก แต่ก็เหมือนเดิม แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น พ่อก็ตามเราเหมือนเดิม ไม่รู้คนอื่นจะเป็นแบบบ้านเรามั้ย เราแบบเห้ออออ ถอนหายใจหนักมาก
ปล.แม่เราเสียแล้วนะ เสียตอนเราอยู่ ม.6