รู้สึกเศร้าตอนกลางคืน

ก็อยากจะมาตั้งกระทู้นี้ถามความเห็นหลายๆคนน่ะค่ะ ว่าเป็นแบบนี้มันผิดปกติไหมแล้วควรแก้ไขยังไง ตอนนี้เราใช้ชีวิตอยู่ในระดับชั้นมัธยมค่ะ มีเพื่อนไม่มากเท่าไหร่ มีคนรู้จักไม่เยอะ เราไม่ใช่คนหน้าตาดี ไม่ใช่คนเฟรนลี่เป็นประเภทที่ถ้าคนทักเรามาเราจะชวนคุยแล้วก็นู้นนี่นั่นเยอะแยะเลยค่ะ แต่ว่าถ้าไม่มีคนทักมาเราก็จะไม่ทักไปก่อน แต่ก็นั่นแหละส่วนมากไม่ค่อยมีคนทักมาหาเราก่อนหรอกค่ะ ถ้าพูดถึงเรื่องเพื่อนมีเพื่อนเป็นกลุ่มอยู่ประมาณ5คน(รวมเราด้วย) เพื่อนก็จะนิสัยค่อนข้างต่างจากเราน่ะค่ะส่วนใหญ่จะเป็นคนเฟรนลี่กันคนรู้จักเยอะเพราะหน้าตาดีกันทุกคนเลย เก่งกันมากๆด้วยมีความสามารถเป็นของตัวเอง พอถึงจุดนี้เนี่ยเราเริ่มมองย้อนกลับมาที่ตัวเองว่าแล้วเราล่ะมีดีอะไรบ้างเรียนก็ธรรมดาๆ กิจกรรมนี่ก็ไม่ได้เลย หนำซ้ำเราเป็นคนที่ชอบคิดซับซ้อนคิดมากน่ะค่ะหรือบางทีก็ไม่เข้าใจที่เพื่อนต้องการจะสื่อ อย่างเพื่อนพูดแบบนี้แล้วใจความมันสั้นๆเป็นปลายเปิด เราก็จะแปลไปอีกอย่างนึงทั้งๆที่คนปกติเขาจะไม่ทำกันค่ะ หลายครั้งที่โดนเพื่อนโมโหใส่เพราะความซื่อบื้อ เพราะตอนที่จะทำงานอะไรแบบนี้เราจะไม่ค่อยเข้าใจ บางทีก็ด่าเราว่าโง่บ้างควายบ้างแต่ถ้าตัดเรื่องนี้ออกไปเขาก็ดีพอสมควรเลยค่ะ จะให้เราเถียงกลับอะไรก็ไม่ได้อีก เพราะว่าเราเป็นแบบนั้นจริงๆไม่รู้ว่าควรทำยังไง จนทุกวันนี้เริ่มรู้สึกว่าเพื่อนไม่ค่อยจะเป็นเซฟโซนเท่าไหร่แล้วรู้สึกไม่มั่นใจและกลัวทุกครั้งที่ต้องทำงานใหญ่ๆเป็นทีมเพราะกลัวทำอะไรให้เพื่อนโมโหแล้วทำงานพัง นอกจากคิดมากแล้วยังเป็นคนขี้น้อยใจอีก เห้อนิสัยพวกนี้แก้ไม่หายจริงๆ นั่นแหละค่ะหลังจากที่เราไม่มีความมั่นใจในการคุยกับเพื่อนแล้วเราก็เริ่มปลีกตัวออกมา แต่สุดท้ายมันก็เหงาบางทีก็อยากมีคนเคียงข้างบ้าง เลยต้องกลับไปคุยกับเพื่อนแบบที่ไม่ค่อยจะสบายใจเท่าไหร่ ซึ่งแน่นอนว่าเพื่อนไม่รับรู้ถึงความผิดปกติของเราหรอกค่ะ เราเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่งอยู่ต่อหน้าเพื่อนก็ร่าเริงตลอดไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกผิด เรามีกลุ่มเพื่อนสมัยประถมอยู่นะคะในนั้นก็มีหลายคนเลยที่ยอมรับที่เราเป็นเราไม่มีใครว่าเราเลยตอนที่เราไม่เข้าใจอะไร เพราะส่วนใหญ่มันก็ไม่เข้าใจกันเหมือนกัน5555 แต่ก็พอขึ้นมัธยมต่างคนต่างมีเพื่อนใหม่เลยไม่ค่อยได้คุยกันแล้ว ตัดมาที่ฝั่งครอบครัวเราบ้าง พ่อกับแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เด็กๆปัจจุบันเราอาศัยอยู่กับฝั่งพ่อ โดยที่แม่ก็ยังติดต่อมาอยู่บ้าง ทุกปิดเทอมก็รับเราไปอยู่ด้วยตลอดตอนนี้ก็รู้สึกแม่เป็นเซฟโซนที่ดีที่สุดในตอนนี้แล้วค่ะ แล้วฝั่งพ่อเราเขาก็เป็นครอบครัวที่แปลกๆ ตอนที่อยู่เด็กๆก็ไม่คิดอะไร พอเริ่มโตมาเรารู้สึกว่าพวกเขาจะไม่ค่อยคุยกันค่ะ กินข้าวเสร็จก็ล้างจานเข้าห้อง แต่ละคนจะมีห้องเป็นส่วนตัวเลย บางวันไม่ได้คุยกับพ่อ2วันก็เป็นปกติค่ะ เจอหน้ากันแค่ตอนกินข้าวเย็นเท่านั้น ย้ำว่าข้าวเย็น แล้วบางทีก็กินไม่พร้อมกันด้วย ตอนกินกันก็ไม่ได้พูดอะไรกันด้วยซ้ำ เรื่องที่มีครอบครัวเป็นเซฟโซนคงต้องตัดไปอีก กลายเป็นเรามีเซฟโซนอยู่คนเดียวคือแม่ค่ะ เราเก็บอะไรแบบนี้ไว้เป็นปีเลย จนมันมาถึงวันนี้วันที่แทบทุกคืนเราจะร้องไห้ตลอด ต้องเป็นตอนกลางคืนเท่านั้นนะคะ ทุกวันนี้เริ่มเบื่อชีวิตมากขึ้น จริงๆเป็นคนชอบอ่านนิยายแต่เดี๋ยวนี้อ่านแล้วรู้สึกว่ามันยังไงไม่รู้มันน่าเบื่ออะค่ะ แต่จริงๆมันก็สนุกแหละแค่รู้สึกไม่อยากอ่านมั้งคะ หรือว่าเราหานิยายที่ชอบอ่านไม่เจอรึเปล่าอันนี้ก็ไม่แน่ใจค่ะ ดูซีรีย์ก็เบื่อ ทำอะไรก็เบื่อไปหมด เดี๋ยวก็เข้าแอพนู้นออกแอพนี้อยู่ไม่เป็นหลักเป็นแหล่งสักที มันเลยเริ่มรู้สึกไม่เอ็นจอยกับชีวิตมากขึ้น สีสันมันไม่ค่อยมีเลยน่ะค่ะ คนรู้จักก็ไม่เยอะ เพื่อนก็ไม่สบายใจที่จะคุยด้วย เลยเริ่มรู้สึกว่าไม่มีใครอยู่เคียงข้างเราเลยค่ะ ครอบครัวนี่ก็ไม่ต้องพูดถึง ตอนกลางวันเราจะใช้ชีวิตปกติเลยเฮฮาหัวเราะแบบลืมเศร้าเลยค่ะ เราเป็นคนที่เศร้าตอนกลางคืนแล้วนอนหลับตื่นมามันก็หายเลยค่ะความรู้สึกแบบนั้นแทบไม่อยู่แล้ว แล้วก็มาเป็นอีกทีตอนกลางคืน ถามว่าตอนกลางคืนร้องไห้เรื่องอะไรก็เรื่องซ้ำๆเดิมๆ รู้สึกตัวเองไม่มีอะไรเก่งเลยไม่มีคุณค่า ไม่มีใครคอยอยู่กับเราสักคนเลย โดดเดี่ยว อะไรประมาณนั้นค่ะ เมื่อก่อนมันก็เป็นบางครั้งบางคราวนะคะ แต่เดี๋ยวนี้มันเป็นบ่อย เลยเริ่มรู้สึกแปลกๆ เราคิดมากเยอะเกินไปรึเปล่า หรือว่ามันก็แค่จุดอิ่มตัวของชีวิตไรประมาณนี้5555  อยากจะถามหลายๆคนว่ามันเข้าข่ายเป็นโรคอะไรไหมคะ แล้วควรแก้ยังไง ขอบคุณที่อ่านกระทู้เราจนจบนะคะ